Ε.Σ.Σ.Δ. (ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΝΙΣΜΕΝΕΣ ΔΥΤΙΚΕΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΕΣ)

Το κείμενο αυτό που προέρχεται αρχικά από το ιταλικό site Rekombinant δημοσίευσε το 2004 το περιοδικό Βαβέλ, και αναφέρεται στα γκούλαγκ του "ελεύθερου κόσμου". Γι' αυτά όμως, δεν θα βρεθεί καμία ευαίσθητη δημοκρατική κυράτσα να μιλήσει...


Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗ

Οι λόγοι για να φοβάται ένα ανθρώπινο ον, που ζει σ' αυτή την κοινωνία, δεν είναι λίγοι: η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το "παίρνετε τρεις (εργαζόμενους) στην τιμή του ενός, και τους πετάτε όταν χαλάσουν -έτσι κι αλλιώς είναι πάμφθηνοι", ο πανικός στην αντιμετώπιση του ανεξέλεγκτου εργοδότη, τα πυρηνικά απόβλητα, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η σύνταξη, η κατακόρυφη πτώση των μετοχών στο χρηματιστήριο, οι πόλεμοι... Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επεσήμανε πρόσφατα τις επιπτώσεις του κοινωνικού άγχους στην ψυχική υγεία. (Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί εμείς δεν το είχαμε προσέξει!) Προσθέστε σε αυτούς, τους "πραγματικούς", φόβους τον τρόμο που προκαλούν τα γουρλωμένα μάτια των τηλεπαρουσιαστών και οι καυτοί τίτλοι των εφημερίδων για τους ξένους, τους τρομοκράτες, τις φανταστικές επιδημίες, τους "ναρκομανείς", τους παιδεραστές, αλλά και τα γουρλωμένα μάτια των πολιτικών που μας "απειλούν" με "ακόμα περισσότερη δημοκρατία", ως θεματοφύλακες της ελευθερίας μας αλλά και της ασφάλειάς μας, αυτής που μάς εγγυώνται και μας εξασφαλίζουν...

Δημοκρατία, ελευθερία, αλλά πάνω από όλα ασφάλεια... Οι κυβερνώντες, αφού πρώτα μας τρομάξουν με τους (πραγματικούς ή φανταστικούς) κινδύνους που η πολιτική τους και οι συνεταίροι τους στα Μέσα προκάλεσαν, αναλαμβάνουν μετά την υποχρέωση να μας εξασφαλίσουν αυτό το ύψιστο αγαθό: την ασφάλεια!...
Μοιάζει απίστευτη η μεταβολή της σημασίας που υπέστη η λέξη "ασφάλεια" από αυτούς που επαγγέλλονται τη "σύγχρονη δημοκρατία". Κάποτε παρέπεμπε στην αναζήτηση μιας ζεστής αγκαλιάς της μητέρας, σε χάδια, σε φροντίδα, ή -πιο πρόσφατα- και σε τρεχούμενο νερό στο σπίτι, και σ' έναν καναπέ για ανέμελο άραγμα, ή -ακόμα πιο πρόσφατα- και σε κοινωνική ασφάλεια, δηλαδή σε νηπιαγωγεία, κοινωνική φροντίδα για τα παιδιά, φιλόξενους οίκους ευγηρίας και καλές συντάξεις για τους ηλικιωμένους, κοινωνικούς λειτουργούς που σε βοηθάνε και σε ακούνε αν έχεις κάποιο πρόβλημα, φάρμακα και καλό νοσοκομείο για όποιον αρρωσταίνει, ενίσχυση σε αυτούς που για κάποιον λόγο "δεν τα καταφέρνουν"...

Αυτά είχαμε στο μυαλό μας όταν λέγαμε "ασφάλεια", όταν ζητούσαμε "ασφάλεια". Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν προσδιορίζει πια αυτή τη λέξη, όπως τη μάθαμε από τον βομβαρδισμό των τρομολαγνικών εικόνων και των σάλιων τους (κάθε σταγόνα σάλιου και 100 ευρώ στην τσέπη τους), την ώρα που ορκίζονται στην ελευθερία "που ο λαός απολαμβάνει". Η "Νέα Ασφάλεια" (Πώς λέμε Νέα Εποχή; Αυτό.) παραπέμπει σε ό,τι κάποτε δικαίως μας τρόμαζε: στρατιωτικές μπότες που ηχούν στο πεζοδρόμιο, καθώς εξοπλισμένοι με τα πιο τέλεια όπλα Ρόμποκοπ περιπολούν, ενώ οι σκοτεινές γωνιές φωτίζονται από εκτυφλωτικά φώτα που μας "προστατεύουν" από κλέφτες και βιαστές (Ποιος νοιάζεται αν κρύβουν τα αστέρια από τους ερωτευμένους;) και κάμερες παντού καταγράφουν κακοποιούς και τοξικομανείς (Ποιος νοιάζεται αν "κλέβουν" τα φιλιά των ερωτευμένων;).
Ποιος νοιάζεται που μας κλέβουν τα όνειρα; Αυτά δεν αθροίζονται στο Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα, την ιερή αγελάδα των οικονομολόγων. Ποιος νοιάζεται που αυτή η ασφάλεια κάνει τις πόλεις μας να μοιάζουν όλο και περισσότερο με φυλακές; Και καλύτερα που μοιάζουν, δηλαδή, για να εξοικειωνόμαστε, μια που στη φυλακή καταλήγεις όλο και πιο εύκολα. Ευαίσθητοι "δημοκρατικοί" ηγέτες κάθε πολιτικής απόχρωσης κατασκευάζουν παντού νέες και μεγαλύτερες φυλακές, άλλο αν η ανάπτυξη και συντήρηση του "σωφρονιστικού μηχανισμού" κοστίζει περισσότερο από τη δημιουργία των κοινωνικών υπηρεσιών που θα μπορούσαν να μας κάνουν να αισθανόμαστε "ασφαλείς" (σύμφωνα με την παλιά, "ξεπερασμένη", σημασία).


Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ

Για να δούμε τώρα τι σημαίνουν όλα αυτά με οικονομικούς όρους. Από τη δεκαετία του '80, με πρωτοπόρο την Αμερική, άρχισε να αναπτύσσεται η ιδιωτικοποίηση των φυλακών, που αποτελούν σήμερα ένα σημαντικό τομέα της "ελεύθερης" οικονομίας, με αύξηση 35% το χρόνο. Εισηγμένη στη Wall Street, η Correctional Corporation είναι η πέμπτη ισχυρότερη εταιρεία του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Οι περισσότερες φυλακές των ΗΠΑ είναι σήμερα ιδιωτικές και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον τομέα αποτελούν ένα ισχυρό λόμπι, που πιέζει για (και επιβάλλει) νόμους με τους οποίους αυξάνονται οι ποινές και οι χρόνοι κράτησης. Κελιά γεμάτα, πορτοφόλι γεμάτο! Στην Αγγλία, οι ιδιωτικοποιήσεις άρχισαν το 1991, ενώ προχωρούν και σε άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Αυστραλία. Οι ιδιοκτήτες και οι ιθύνοντες των φυλακών δεν δίνουν και τόσο μεγάλη σημασία στις "μαλακίες" που γράφουν τα Συντάγματα ότι η ποινή έχει ως σκοπό τον "σωφρονισμό και την επανένταξη" του φυλακισμένου. Αν ο φυλακισμένος "σωφρονιστεί και επανενταχθεί", τότε το σύστημα θα χάσει έναν πελάτη.
Ανάμεσα στο 1979 και στο 1990, οι δαπάνες των Πολιτειών που συναποτελούν τις ΗΠΑ στον τομέα των φυλακών αυξήθηκαν κατά 32,5% για τη λειτουργία τους και κατά 61,2% για την κατασκευή νέων "σωφρονιστικών καταστημάτων", με ρυθμό αύξησης τρεις φορές μεγαλύτερο από τον αντίστοιχο των στρατιωτικών δαπανών σε εθνικό επίπεδο! Και, ως γνωστόν, στις στρατιωτικές δαπάνες οι Αμερικάνοι δεν αστειεύονται. Η διαχείριση του "σωφρονιστικού" συστήματος των ΗΠΑ κοστίζει περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η κατασκευή νέων κελιών περίπου 6 εκατομμύρια δολάρια. Το χρόνο. Όλο και πιο πολλά κάθε χρόνο...

Στην Ιταλία, υπολογίζεται ότι το ημερήσιο κόστος ενός κρατουμένου είναι 150 ευρώ την ημέρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι το μπάτζετ είναι τόσο μικρό, που το προσωπικό διαμαρτύρεται ότι λείπουν βασικά πράγματα. (Και οι κρατούμενοι διαμαρτύρονται, αλλά ποιος ασχολείται με αυτά τα καθάρματα;) Στις φυλακές υπάρχουν σοβαρές, πάρα πολύ σοβαρές, υγειονομικές ελλείψεις. Σε διεθνές επίπεδο, οι ιδιωτικοποιήσεις στον "σωφρονιστικό τομέα" συνεχίζονται, σύμφωνα με τη λογική ότι οι ιδιώτες τα καταφέρνουν καλύτερα και πιο οικονομικά, αν και πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι, στην Αγγλία ας πούμε, το μέσο ετήσιο κόστος μιας "φυλακιακής κλίνης" (Πώς λέμε "ξενοδοχειακή κλίνη"; Αυτό!) αυξήθηκε από 42.000 δολάρια το 1988 σε 53.100 δολάρια τη δεκαετία του '90.

Παντού σε όλο τον "ελεύθερο", "πολιτισμένο" και "δημοκρατικό" κόσμο, οι φυλακισμένοι διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες των φυλακών, για το στοίβαγμα τους, για την έλλειψη υγειονομικών υπηρεσιών, για την κακομεταχείριση και τις ανθρωποκτονίες. Και ενώ ο τομέας του ποινικού ελέγχου επεκτείνεται παντού, προστίθενται και νέες μορφές ηλεκτρονικού ελέγχου, εξαιρετικά εκλεπτυσμένου από τεχνολογική άποψη, μην τυχόν και ξεφύγει κανείς για τα νέα αδικήματα που θεσπίζουν δεξιά και "αριστερά" παγκοσμίως. (Ας σημειώσου με εδώ, παρεμπιπτόντως", ότι τα ηλεκτρονικά βραχιόλια για τον έλεγχο των καταδικασμένων θεσμοθετήθηκαν στην Ιταλία από κυβέρνηση της "αριστεράς"...)

Όπως είναι ο κανόνας σε κάθε οικονομικό τομέα που σέβεται τον εαυτό του, βασική προτεραιότητα είναι το κέρδος. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν περισσότερες από εκατό εταιρείες εξειδικευμένες στο σχεδιασμό και στην κατασκευή φυλακών, που κερδίζουν από 4 έως 6 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο από τέτοιου είδους κατασκευές.

Στο Correction Today, ένα έντυπο που εκδίδει η Σωφρονιστική Ομοσπονδία των ΗΠΑ, βρίσκει κανείς διαφημίσεις του τύπου: "κατασκευές φυλακών με το κλειδί στο χέρι", "προσφέρουμε υπηρεσίες διαχείρισης φυλακών", "έχουμε τα καλύτερα ηλεκτρονικά βραχιόλια, τα καλύτερα ειδικά όπλα, τα καλύτερα συστήματα ελέγχου των κρατουμένων"... Τέλεια!

Ο high tech βιομηχανικός τομέας των φυλακών είναι ένας από τους πιο αναπτυγμένους οικονομικούς τομείς στις ΗΠΑ: η επέκταση των τραπεζών πληροφοριών παρήγαγε 50 εκατομμύρια ηλεκτρονικούς φακέλους για 30 εκατομμύρια πρόσωπα (σχεδόν το ένα τρίτο του αντρικού πληθυσμού), πέρα από τις συσκευές ηλεκτρονικού ελέγχου τις τόσο προσφιλείς σε δεξιές και "αριστερές" κυβερνήσεις.

Το "πεδίο ανάπτυξης" (!) αυτού του συστήματος είναι οι πιο αδύνατες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού, αυτό το πλήθος των ανθρώπων που είναι (μερικώς ή ολικώς) αποκλεισμένο από την αγορά εργασίας ή από τις κοινωνικές παροχές, που -έτσι κι αλλιώς- προσεγγίζουν πια τα όρια της ελεημοσύνης. Από την εγκληματικοποίηση της διαφωνίας των απολυταρχικών καθεστώτων φτάσαμε στην εγκληματικοποίηση της φτώχειας, των στρωμάτων του πληθυσμού που "περισσεύουν", στις "ελεύθερες" σύγχρονες κοινωνίες. Σε ένα κείμενό της, η Angela Davis έγραφε ότι, με τη φυλάκιση και τη συνακόλουθη αφαίρεσα των πολιτικών δικαιωμάτων, βγαίνουν από τη μέσα δύο εκατομμύρια άνθρωποι, που θα μπορούσαν να ψηφίσουν, όλοι φτωχοί και συνήθως εθνικές μειονότητες. Σήμερα θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι δύο εκατομμύρια κρατούμενοι είναι δύο εκατομμύρια λιγότεροι άνεργοι, που -αν συνυπολογιστεί και η επέκταση του οικονομικού τομέα των φυλακών- αφαιρούν δύο μονάδες από το ποσοστό ανεργίας των ΗΠΑ.

Χώρια που οι φυλακισμένοι δίνουν μια ακόμα δυνατότητα "ανάπτυξης της οικονομίας μας", για την οποία τόσο κόπτονται οικονομολόγοι και πολιτικοί. Ένα μεγάλο τμήμα των κρατουμένων στις αμερικάνικες φυλακές, δημόσιες και ιδιωτικές, εργάζεται, κι έτσι οι κρατούμενοι αποτελούν μια πραγματική παράλληλη αγορά εργασίας, όπου οι αμοιβές προσεγγίζουν το 20% των "έξω" αμοιβών, από τις οποίες η διοίκηση κατακρατά το 80%. Και δεν πρόκειται πια για εθελοντική εργασία, αλλά υποχρέωση επιβεβλημένη με νόμο ο οποίος καθορίζει ότι είναι χρέος των κρατουμένων να πληρώνουν για τις "υπηρεσίες" που τους παρέχονται! Η εργασία απελευθερώνει! Πάντα!... Λάγκερ, γκουλάγκ και Correctional Corporation ήταν και είναι το προϊόν της τεχνικής εκλογίκευσης του ελέγχου των διαφορετικών. "Γιατί να μεταφέρετε αλλού την παραγωγή, όταν έχετε μια πειθαρχημένη εργατική δύναμη στην περιοχή σας;", λέει ένα διαφημιστικό σποτ για το πρόγραμμα "παραγωγικής εκμετάλλευσης των φυλακών της Καλιφόρνια". Κι απευθύνεται φυσικά σε επιχειρηματίες. Αν θέλετε να φρικάρετε πραγματικά, ξεχάστε τις ταινίες τρόμου και κάντε ένα γύρο στα sites της Corporation, πληκτρολογώντας για αρχή www.aca.org.


ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ

Ένα διάστημα μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, κυρίως, μετά το Δεύτερο, για μια περίοδο 50 περίπου χρόνων σχετικής ειρήνης, αρκετά δυτικά κράτη επένδυαν σε αυτό που ονομάστηκε "κοινωνικό κράτος". Σε αυτή την περίοδο, οι "κοινωνικές δαπάνες" ήταν περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη ιστορική εποχή, στη βάση μιας οικονομικής πολιτικής που ονομάστηκε "κεϋνσιανισμός". Ένα -μικρό ίσως- κομμάτι της ανθρωπότητας και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, για μισό περίπου αιώνα, επιχείρησε να οικοδομήσει μεγαλύτερη "ισότητα", καθώς τα κράτη προσπαθούσαν να απομακρύνουν το φόβο (για τους "από πάνω") της εξέγερσης και της ανατροπής, υπό την πίεση του εργατικού κινήματος, στον "φορντικό τρόπο παραγωγής". Στα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια, με τον απόλυτο "θρίαμβο της αγοράς", μετά από μια απίστευτη ιδεολογική (και όχι μόνο, φυσικά!) επίθεση, η μικρή αυτή ιστορική παρένθεση κλείνει. Το κράτος από "κοινωνικό" γίνεται "αδύνατο", "ελάχιστο", ριγκανικής και θατσερικής μορφής, ένα κράτος που αναθεώρησε τελείως τους αναδιανεμητικούς στόχους και τα κοινωνικά δικαιώματα. Οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε σφαίρα -μέχρι και στην υγεία και στα "περιβαλλοντικά αγαθά" και στις κοινωνικές υπηρεσίες- μεγέθυναν και μεγεθύνουν την οικονομική και κοινωνική σημασία αυτών των διαδικασιών. Περάσαμε έτσι από μια κοινωνική πολιτική, με διακηρυγμένο στόχο την ενσωμάτωση των "αδύναμων", σε μια πολιτική κοινωνικού αποκλεισμού όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού. Τώρα οι "αδύναμοι" απλώς περισσεύουν! Ας εγκαταλείψουν τις "χώρες μας" (όσοι είναι ξένοι, αλλά και οι άλλοι "ανίκανοι"), ας πεθάνουν, ας πάνε στη φυλακή.
Σε αυτόν τον "ελεύθερο κόσμο" του "θριάμβου της δημοκρατίας" (όπου αυτοί που τα καταφέρνουν έχουν το "ιερό δικαίωμα ", αλλά και τη διάθεση -ακόμα!- να εκλέγουν έναν από τους δύο προσφερόμενους ηλίθιους), η τεράστια αύξηση των φυλακισμένων και η ιλιγγιώδης αύξηση των "ποινικά εμπλεκομένων" αποτελούν το πιο "παγκοσμιοποιημένο στοιχείο": από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα (που δεν είναι ακόμα και τόσο ελεύθερη, αλλά βρίσκεται σε καλό δρόμο...) και από τη Δυτική Ευρώπη μέχρι τη Ρωσία, ανεξάρτητα από το αν κυβερνά η δεξιά ή η "αριστερά". Πρόκειται για ένα φαινόμενο μάλλον άγνωστο ακόμα και στα κινήματα. Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε: πόσοι φυλακισμένοι υπάρχουν σήμερα στην Ιταλία;... Τώρα ξανανοίξτε τα: περίπου 58.000, πάνω από διπλάσιοι σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, σχεδόν τριπλάσιοι από τους φυλακισμένους το 1980. Για να μην αναφερθούμε στον -πολλαπλάσιο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν- "ποινικά εμπλεκόμενο" πληθυσμό (υπόδικοι, με αναστολή), στους "όμηρους" δηλαδή του δικαστικού συστήματος. Σε σχέση με τον αριθμό των κατοίκων, το "ποσοστό φυλακισμένων" στην Ιταλία είναι ακόμα χαμηλό συγκρινόμενο με τα ποσοστά άλλων χωρών: περίπου το 1 ‰ επί του πληθυσμού. Είμαστε ακόμα μακριά από το ποσοστό της Αμερικής: 7 στους χίλιους, δηλαδή 2 εκατομμύρια φυλακισμένοι, χώρια οι άλλοι τόσοι που εκτίουν τις ποινές τους έξω (με "εναλλακτικούς" στη φυλάκιση τρόπους). Για λόγους δικαιοσύνης απέναντι στη δεξιά και στην "αριστερά", αξίζει να προσθέσουμε ότι οι αμερικάνοι φυλακισμένοι αυξήθηκαν από ένα σε δύο εκατομμύρια κατά την περίοδο του Κλίντον, επί της "πεφωτισμένης" προεδρίας του οποίου χτίστηκαν 213 νέες φυλακές -χωρίς να υπολογίζουμε τις ιδιωτικές- και προσλήφθηκαν 83.000 άνθρωποι ως σωφρονιστικό προσωπικό. Κάποιοι ακόμα αριθμοί, για να έχετε μια συνολική εικόνα: Οι πρόσφυγες, οι "ξεριζωμένοι", από τις φυσικές καταστροφές και τους πολέμους είναι σήμερα περίπου 20 εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ ο πληθυσμός των φυλακών (η φυλάκιση είναι μια άλλη μορφή "ξεριζώματος" -και όχι μόνο- των ανθρώπων) αγγίζει τα 50 εκατομμύρια. Και μιλάμε μόνο γι' αυτούς που είναι "μέσα ", όχι γι' αυτούς που εκτίουν "εναλλακτικές" ποινές και όχι για τους πολλαπλάσιους "ποινικά εμπλεκόμενους".

Ενώ οι εθνικές και κρατικές συγκρούσεις, οι πόλεμοι, παράγουν το μεγαλύτερο μέρος των 20 περίπου εκατομμυρίων προσφύγων, ένας ακήρυχτος "εσωτερικός πόλεμος" παράγει πολύ περισσότερους φυλακισμένους. Πρόκειται για "εσωτερικό πόλεμο" εναντίον εκείνων που "περισσεύουν": των φτωχών, των εξαρτημένων από παράνομες ουσίες, των προσφύγων. Υπολογίζεται ότι στην Ιταλία μόνο το 10% των φυλακισμένων είναι "πραγματικοί εγκληματίες" (μαφιόζοι κλπ). Οι υπόλοιποι, το 90%, είναι αυτό που λέμε "κοινωνικοί κρατούμενοι". Και η Ιταλία είναι σχετικά "καλή" περίπτωση συγκρινόμενη με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να έχετε μια καλύτερη εικόνα: στην Ιταλία έχουμε 95 φυλακισμένους ανά 100.000 κατοίκους, ενώ στην Πορτογαλία 132, στην Αγγλία 126, στην Ισπανία 117, ενώ στη Γερμανία 95 (σαν κι εμάς!). Καμιά χώρα της Δυτικής Ευρώπης δεν βρίσκεται στα επίπεδα των ΗΠΑ, όπου οι 700 στους 100.000 είναι φυλακισμένοι. Αλλά ο αριθμός αυξάνεται αλματωδώς, οπότε έχουμε ελπίδες να τους φτάσουμε. Και να τους ξεπεράσουμε ακόμα. Ο δρόμος για την πρόοδο, την ελευθερία, τη Νέα Εποχή, είναι ανοιχτός.
Παντού σε όλο τον κόσμο, οι φυλακές είναι γεμάτες, στα όρια του αδιαχώρητου. Χτίζονται κι άλλες, αλλά δεν αρκούν, οπότε οι κρατούμενοι στοιβάζονται σαν τα σκουπίδια (για να χωρέσουν κι άλλα). Στις φυλακές των περισσότερων χωρών, λείπει απελπιστικά ο χώρος, λείπουν τα κρεβάτια, λείπει η κατάλληλη υγειονομική φροντίδα. Οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες και τα προγράμματα "εργασιακής επανένταξης" ελάχιστα. Ακόμα και η αρμόδια Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης, που κάνει περιοδικές επιθεωρήσεις σε όλες τις χώρες της Ένωσης, υπογραμμίζει ότι "οι συνθήκες ζωής στις περισσότερες, υπερπλήρεις, φυλακές είναι απάνθρωπες".

Οι πολιτικές της "απελευθέρωσης" και της "αποτίναξης του κράτους-δυνάστη", που "πρέπει να είναι ελαφρό και ευέλικτο", παράγει 50 εκατομμύρια φυλακισμένους σε όλο τον κόσμο. Αν υπολογίσουμε και τους πολλαπλάσιους "ποινικά εμπλεκόμενους", αν υπολογίσουμε και το ότι πολλά κράτη δεν δίνουν (αποδεδειγμένα) αληθινά στοιχεία, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με αυτούς που μιλάνε για μετάβαση "από το κοινωνικό στο ποινικό κράτος". Μοιάζει με λογοπαίγνιο, αλλά δυστυχώς δεν είναι: ο "φιλελευθερισμός" παράγει "φυλακισμό". Παράγει εγκλεισμό στις φυλακές πρωτοφανή στην ιστορία, εκτός αν ανατρέξουμε στον Μαρξ όταν περιγράφει τον εγκλεισμό σε "περίφρακτους χώρους", την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, όταν η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου προκάλεσε έναν τεράστιο αριθμό εξαθλιωμένων περιπλανώμενων, που κατέληγαν εγκλεισμένοι μαζί με πόρνες, εγκαταλειμμένα παιδιά, άρρωστους, τρελούς και κοριτσάκια με τα σπίρτα. (Χρειαζόμαστε έναν νέο, cyber Ντίκενς, για να περιγράψει αυτή τη Νέα Εποχή της "ελευθερίας"!) Στις ΗΠΑ, τον "φάρο του φιλελευθερισμού ", ένας στους είκοσι Αμερικάνους θα καταλήξει τουλάχιστον μια φορά στη φυλακή. Ο αριθμός των καταδικασμένων τριπλασιάστηκε κατά τις δεκαετίεςτου'80 και του '90. Ακόμα και στη Νότια Αφρική, την εποχή του απαρτχάιντ, οι ποινές φυλάκισης αναλογικά με τον πληθυσμό ήταν λιγότερες! Και αφορούσαν φυσικά κυρίως μαύρους. Αλλά και στην Αμερική, η πλειοψηφία των φυλακισμένων είναι μαύροι, αν και αποτελούν το 12% του πληθυσμού.

Το 60% των φυλακισμένων είναι εθνικές μειονότητες και περίπου το 50% Αφροαμερικάνοι... Και μια τελευταία, αλλά αναγκαία, παρατήρηση: Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι η αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων εξαρτάται από το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότερα αδικήματα, μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Κι όμως, τα "ουσιαστικά" αδικήματα -οι κλοπές και τα αδικήματα κατά προσώπων- μειώθηκαν, κατά 26,1% και κατά 24,5% αντίστοιχα, ακριβώς την περίοδο της ιλιγγιώδους αύξησης των φυλακίσεων. Τι έχει αυξηθεί; Η διάρκεια της φυλάκισης για το ίδιο αδίκημα και η εφεύρεση και άλλων, "νέων", αδικημάτων...


Και κάτι σαν επίλογος:

Κατασκευάστε κι άλλα αδικήματα και κλείστε στη φυλακή όλους όσοι "περισσεύουν" κι ενοχλούν τη δημοκρατία μας. Πιάστε τους, σας παρακαλώ, σαν τις μύγες, που τραβηγμένες από τους προβολείς και το μέικ απ, μας χαλάνε την εκπομπή και γαργαλάνε τις φαλάκρες μας.

Και συνεχίζουμε, κυρίες και κύριοι, με τον απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένο υπουργό των εσωτερικών, που θα μας μιλήσει για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, που -τώρα που το έχουμε- πρέπει να το διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού.

Σε ποιον ανήκει ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν;

...ή αλλιώς, o Σολζενίτσιν αυτο-αποκαλύπτεται. (Με μια μικρή καθυστέρηση λόγω θέρους).

Ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έγινε γνωστός στη Δύση για τα αντικομμουνιστικά μυθιστορήματα που έγραψε, για τα οποία έφτασε να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Απ' τους πιο πολυδιαφημισμένους συγγραφείς, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου παρουσιάζονταν ως "δημοκράτης" ο οποίος διώκονταν άδικα στην ΕΣΣΔ επειδή πάλευε για την ελευθερία. Αποτέλεσε με βάση αυτά κέντρο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας τις δεκαετίες του '60 και '70.

Με το θάνατό του στις αρχές Αυγούστου τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και ισχυροί ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β. Πούτιν αλλά και ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Χαβιέ Σολάνα, δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν τους… «αγώνες του για τη δημοκρατία και την ελευθερία».

Δε θα επικεντρώσουμε στα τερατώδη ψεύδη του Σολζενίτσιν σχετικά με τα «θύματα του κομμουνισμού» στην ΕΣΣΔ. Το ότι έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει στα σοβαρά ότι ο αριθμός τους είναι 110 εκατομμύρια (!) αρκεί. Σύγχρονες ιστορικές έρευνες με βάση τα αρχεία που άνοιξαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουν δώσει πραγματικά στοιχεία και όχι φαντασιοπληξίες. Αντίθετα, σε αυτό το κείμενο θα επικεντρώσουμε σε απόψεις που ο ίδιος εξέφρασε κατά καιρούς για τα επίκαιρα ζητήματα της εποχής, στα οποία δε χωρούν πολλές υποκειμενικές κρίσεις.

Ο Σολζενίτσιν και η Ισπανία

Αφότου πέθανε ο Φράνκο το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Φράνκο, το βασιλιά Χουάν Κάρλος, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή.

Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Σολζενίτσιν εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδυ, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Σολζενίτσιν προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις!

Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια (!) Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία".

Ο Σολζενίτσιν κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως "προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Σολζενίτσιν, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Φράνκο). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;"... (όπως πάντα έγκυρες προβλέψεις).

Ο Σολζενίτσιν και η Πορτογαλία

Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να μιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις.

Μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν!
Τα λόγια του έχουν ως εξής:

«Είναι τραγικό για μας τους άλλους Ρώσους, με την πείρα που έχουμε τώρα, να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στην Πορτογαλία. Ανησυχούμε. […] Κι όμως τι βλέπουμε; Ένα είδος κακότεχνης αντιγραφής, αυτό βλέπουμε. Όσα έγιναν τότε στη Ρωσία αντιγράφονται στην Πορτογαλία με πολύ λίγες διαφορές. Για μας όλα μοιάζουν με επανάληψη. […] Παρ’ όλα αυτά ο δυτικός τύπος μιλάει όσο πιο σοβαρά μπορεί για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Οι πανουργίες και οι ανομίες τους είναι ολοφάνερο ότι ποικίλλουν ανάλογα με τις περιστάσεις. Αλλ’ όμως σ’ όλα αυτά αναγνωρίζουμε τον κομμουνιστικό χαρακτήρα, το κομμουνιστικό καλούπι. […] Η Πορτογαλία σήμερα στην πραγματικότητα έχει εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ. Φοβάμαι ότι θα βγει αληθινή η πιο κάτω προφητεία μου, εάν προβλέψω ότι τα γεγονότα απ’ αυτή τη στιγμή και πέρα δεν θα είναι αντιστρεπτά. Η Πορτογαλία πρέπει να θεωρείται μελλοντικό μέλος του συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο. Δεν μπορούμε να κοιτάμε αδιάφορα αυτή την τραγική και ταυτόχρονα ειρηνική επανάληψη των κομμουνιστικών μεθόδων. Σε δυο άκρες της Ευρώπης και με χρονική διαφορά εξήντα ετών καταπνίγεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μέσα σε χρονικό διάστημα μερικών μηνών η δημοκρατία που μόλις γεννιόταν»…

Φυσικά η κινδυνολογία του Σολζενίτσιν για τον εκδημοκρατισμό της Πορτογαλίας μόνο ως παραλήρημα μπορεί να χαρακτηριστεί και ουδεμία σχέση δεν είχε με την εξέλιξη των πραγμάτων. Πράγμα που αναγκάσει τον έλληνα εκδότη του βιβλίο να προσθέσει τη σημείωση «Ο λόγος αυτός εκφωνήθηκε πριν τα γεγονότα λάβουν την τροπή που παρουσιάζουν σήμερα»!

Στις ομιλίες που προαναφέρθηκαν παραπάνω ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης εξόχως αποκαλυπτικός όσον αφορά τις απόψεις του για μια σειρά ζητήματα που αναλύονται παρακάτω (στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Ανατολή και δύση», εκδόσεις Ι. Σιδέρης).

Ο Σολζενίτσιν και ο… Βλασόφ

Ως γνωστόν ο στρατηγός Βλασόφ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πρόδωσε τη Σοβιετική Ένωση και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς όταν αιχμαλωτίστηκε απ’ αυτούς. Ο Σολζενίτσιν πασχίζει να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την προδοσία του πρώην διοικητή της 2ης Στρατιάς. Γράφει:

«Η 2η Στρατιά κρούσης βρίσκεται σε βάθος 75 χιλιομέτρων μέσα στις γραμμές του γερμανικού στρατού. Και εκείνη τη στιγμή είναι που οι τυχοδιώκτες του Γενικού Επιτελείου βρέθηκαν να μη διαθέτουν καθόλου αποθέματα σε άντρες και εφόδια. Ο στρατός έμεινε χωρίς ανεφοδιασμό και, παρ’ όλα αυτά δε δόθηκε στον Βλασόφ η έγκριση να υποχωρήσει. […] Ασφαλώς, υπήρξε προδοσία απέναντι στην πατρίδα! Ασφαλώς, υπήρξε εγωιστική και δόλια εγκατάλειψη. Όμως από την πλευρά του Στάλιν»!

Για την προδοσία του Βλασόφ ευθύνεται ο Στάλιν που τον ώθησε σε αυτήν. Δεν πρόκειται για καινοτομία. Το επιχείρημα αυτό είναι το ίδιο που επιστρατεύεται σε όλες τις χώρες από όσους ιστορικούς θέλουν να δικαιολογήσουν και να δικαιώσουν ιστορικά τη συνεργασία με τον κατακτητή. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή στην Ελλάδα τα τάγματα ασφαλείας «ωθήθηκαν» στη συνεργασία με τον κατακτητή λόγω των διωγμών που υπέστησαν απ’ το ΕΑΜ…

Πόλεμος στο Βιετνάμ

Τα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ο Σολζενίτσιν δε δίστασε να ευθυγραμμιστεί με τις πιο ακραίες αντιδραστικές φωνές, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την αποχώρησή τους και το τέλος του πολέμου!

«Παρακολουθώντας από μακριά αυτή τη φοβερή τραγωδία του Βιετνάμ, σας λέω ότι μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα εξολοθρευτούν, ενώ άλλα 4-5 εκατομμύρια (σε αναλογία με την κλίμακα του Βιετνάμ) θα βρεθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα ανοικοδομήσουν το Βιετνάμ».

(Οι αναφορές σε υποτιθέμενα εκατομμύρια θύματα δεν είναι τυχαίες. Ακριβώς ίδιες αναφορές χρησιμοποιήθηκαν από κυβερνητικούς κύκλους για να αιτιολογηθεί και να νομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης των ΗΠΑ η αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα μπορεί να αναζητήσει ο αναγνώστης στο αποκαλυπτικό βιβλίο των Νόαμ Τσόμσκι – Έντουαρντ Χέρμαν «Αντεπαναστατική βία: Λουτρά αίματος στα γεγονότα και στην προπαγάνδα», εκδόσεις Ηριδανός).

«…Έτσι κοίταζαν το μέλλον πριν από δυο χρόνια όταν μια παράλογη, ακατανόητη, χωρίς εγγύηση ανακωχή σκαρώθηκε στο Βιετνάμ. Ήταν και αυτή κοντόφθαλμη θεώρηση. Υπήρχε τόση βιασύνη να υπογραφεί η ανακωχή αυτή, που ξέχασαν να απελευθερώσουν ακόμα και τους δικούς σας αμερικανούς από την αιχμαλωσία.»

Ο Σολζενίτσιν και οι ΗΠΑ

Ο απεριόριστος θαυμασμός του Σολζενίτσιν για τις ΗΠΑ, «ηγέτιδα του δημοκρατικού κόσμου» δεν κρύβεται. Είναι η πιο επιθετική εποχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που στήνει πολέμους και χούντες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η χούντα στην Ελλάδα μόλις είχε πέσει… Μετά απ’ αυτό πώς να μην κατηγορεί… όχι τις ΗΠΑ αλλά όσους τις κατηγορούν!

«Στη Δύση τώρα όλοι στρέφονται ενάντια στης Ηνωμένες Πολιτείες και τις κατηγορούν. Συχνά ακούμε στη Δύση να λένε: «Εσύ φταις Αμερική». Και σ’ αυτό πρέπει αποφασιστικά να υπερασπιστώ τις ΗΠΑ από τις κατηγορίες αυτές».

Μια άλλη κατηγορία που εξαπολύει είναι επειδή η Δύση συνεργάστηκε με τη Σοβιετική Ένωση ενάντια στο ναζισμό! Μια επίθεση πρώτα στη Γερμανία και μετά στην ΕΣΣΔ θα ήταν καλύτερη λύση... Δε σταματάει να προπαγανδίζει την αμερικάνικη επιθετικότητα ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και γενικότερα να υπερασπίζεται τις πιο επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ:

«Με την πρώτη απειλή του Χιτλερισμού δώσατε το χέρι σας στον Στάλιν! Το λέτε αυτό προάσπιση της δημοκρατίας; Όχι, βέβαια!» «Ο δημοκρατικός κόσμος θα μπορούσε να έχει νικήσει το ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μετά το άλλο, το Γερμανικό πρώτα και μετά το Σοβιετικό.» «Εσείς το 1948 σώσατε το Βερολίνο μόνο με την αποφασιστική σας θέληση και δεν έγινε καμιά παγκόσμια σύγκρουση. Στην Κορέα το 1950 αντισταθήκατε ενάντια στους κομμουνιστές και μόνο χάρη στην αποφασιστικότητά σας και παγκόσμια σύγκρουση δεν έγινε. Το 1962 απαιτήσατε να αποσυρθούν οι πύραυλοι από την Κούβα».

Ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλάχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη.

Ο τρίτος κόσμος

Την ίδια στιγμή που όπως προαναφέρθηκε οι ΗΠΑ στήριζαν τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα σε ολόκληρο τον κόσμο ο Σολζενίτσιν έρχεται να κατηγορήσει τις χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίες αντί να πουν ευχαριστώ στις ΗΠΑ για τις… χούντες που του προσφέρει αντιδρούν και από πάνω!

«Οι ΗΠΑ δείχτηκαν από καιρό ότι είναι η πιο γενναιόδωρη χώρα του κόσμου. Όπου γίνονται πλημμύρες, σεισμοί, πυρκαγιές, θεομηνίες, επιδημίες, ποιος τρέχει πρώτος σε βοήθεια; Οι ΗΠΑ. Ποιος δίνει τη μεγαλύτερη βοήθεια με αφιλοκέρδια; Οι ΗΠΑ. Και τι ακούν γι’ ανταπόδοση; Επικρίσεις – κατάρες, «Γιάνκηδες πηγαίνετε σπίτια σας». Αμερικανικά πολιτιστικά κέντρα καίγονται και οι αντιπρόσωποι του τρίτου κόσμου σκαρφαλώνουν στα τραπέζια για να ψηφίσουν ενάντια στις ΗΠΑ».

Αντι-σημιτισμός

Τέλος είναι αρκετά γνωστές οι αντισημιτικές θέσεις που έχει εκφράσει. Σε ένα δίτομο έργο για την ιστορία των ρωσο-εβραϊκών σχέσεων (Two Hundred Years Together 2001, 2002) κατηγορεί με έμφαση τους Εβραίους για τις δύο ρώσικες επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Επισημαίνει την «κυριαρχία των εβραίων» στην μπολσεβίκικη ηγεσία παρουσιάζοντάς τους σαν αναξιόπιστους και δολοπλόκους. Επίσης κατηγορεί τους εβραίους για δειλία στον πόλεμο και παράβαση των καθηκόντων τους.

Και ένας... συμβολισμός

«Είδα έναν άντρα πεζό, ντυμένο μ’ ένα γερμανικό παντελόνι, γυμνό από τη μέση και πάνω, όλο αίματα στο πρόσωπο, στο στήθος, στους ώμους και στην πλάτη. Μιλώντας με άψογη ρωσική προφορά, μου φώναξε να τον βοηθήσω. Ένας λοχίας τον ανάγκασε να προχωράει μαστιγώνοντάς τον. Ε, λοιπόν, φοβήθηκα να τον υπερασπίσω αυτόν τον βλασοφικό απέναντι στο λοχία των Ειδικών Δυνάμεων. […] Η εικόνα αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Γιατί είναι σχεδόν το σύμβολο του Αρχιπελάγους Γκούλαγκ, θα μπορούσε να κοσμήσει το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου».

Το σύμβολο των «εκατομμυρίων θυμάτων του κομμουνισμού» είναι ένας συνεργάτης των ναζί…


Οι θέσεις του αυτές δεν ταίριαζαν με το ψεύτικο προφίλ που καλλιεργούσαν εντέχνως μέχρι τότε οι ΗΠΑ, με αποτέλεσμα αφού τον χρησιμοποίησαν να τον πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα και να περάσει σε κάποια σχετική αφάνεια για μεγάλο διάστημα... (Σήμερα τα βιβλία του στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο σε κάτι φτηνές εκδόσεις βιβλίων τσέπης. Περίεργο πράμα για έναν μεγάλο νομπελίστα συγγραφέα που γνώρισε τόσες δόξες).

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν σε όλη τη δημόσια πορεία του υπήρξε ένα προπαγανδιστικό όχημα της δύσης απέναντι στο σοσιαλισμό, στους κομμουνιστές και στην μαρξιστική ιδεολογία. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις του βρίθουν από λάσπη, τερατώδεις ανακρίβειες, υποστήριξη των πιο αντιδραστικών θέσεων κάθε φορά.

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν όσους τίτλους μαχητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι αν του αποδώσουν δεν ανήκει στους λαούς που αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, ανήκει στο στρατόπεδο της βαρβαρότητας, στο στρατόπεδο του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού. Να τον χαίρονται.