Το κείμενο αυτό που προέρχεται αρχικά από το ιταλικό site Rekombinant δημοσίευσε το 2004 το περιοδικό Βαβέλ, και αναφέρεται στα γκούλαγκ του "ελεύθερου κόσμου". Γι' αυτά όμως, δεν θα βρεθεί καμία ευαίσθητη δημοκρατική κυράτσα να μιλήσει...
Ο ΛΑΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΑΣΦΑΛΕΙΑ ΚΑΙ ΦΥΛΑΚΗ
Οι λόγοι για να φοβάται ένα ανθρώπινο ον, που ζει σ' αυτή την κοινωνία, δεν είναι λίγοι: η τρύπα του όζοντος, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το "παίρνετε τρεις (εργαζόμενους) στην τιμή του ενός, και τους πετάτε όταν χαλάσουν -έτσι κι αλλιώς είναι πάμφθηνοι", ο πανικός στην αντιμετώπιση του ανεξέλεγκτου εργοδότη, τα πυρηνικά απόβλητα, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η σύνταξη, η κατακόρυφη πτώση των μετοχών στο χρηματιστήριο, οι πόλεμοι... Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας επεσήμανε πρόσφατα τις επιπτώσεις του κοινωνικού άγχους στην ψυχική υγεία. (Ευτυχώς, δηλαδή, γιατί εμείς δεν το είχαμε προσέξει!) Προσθέστε σε αυτούς, τους "πραγματικούς", φόβους τον τρόμο που προκαλούν τα γουρλωμένα μάτια των τηλεπαρουσιαστών και οι καυτοί τίτλοι των εφημερίδων για τους ξένους, τους τρομοκράτες, τις φανταστικές επιδημίες, τους "ναρκομανείς", τους παιδεραστές, αλλά και τα γουρλωμένα μάτια των πολιτικών που μας "απειλούν" με "ακόμα περισσότερη δημοκρατία", ως θεματοφύλακες της ελευθερίας μας αλλά και της ασφάλειάς μας, αυτής που μάς εγγυώνται και μας εξασφαλίζουν...
Δημοκρατία, ελευθερία, αλλά πάνω από όλα ασφάλεια... Οι κυβερνώντες, αφού πρώτα μας τρομάξουν με τους (πραγματικούς ή φανταστικούς) κινδύνους που η πολιτική τους και οι συνεταίροι τους στα Μέσα προκάλεσαν, αναλαμβάνουν μετά την υποχρέωση να μας εξασφαλίσουν αυτό το ύψιστο αγαθό: την ασφάλεια!...
Μοιάζει απίστευτη η μεταβολή της σημασίας που υπέστη η λέξη "ασφάλεια" από αυτούς που επαγγέλλονται τη "σύγχρονη δημοκρατία". Κάποτε παρέπεμπε στην αναζήτηση μιας ζεστής αγκαλιάς της μητέρας, σε χάδια, σε φροντίδα, ή -πιο πρόσφατα- και σε τρεχούμενο νερό στο σπίτι, και σ' έναν καναπέ για ανέμελο άραγμα, ή -ακόμα πιο πρόσφατα- και σε κοινωνική ασφάλεια, δηλαδή σε νηπιαγωγεία, κοινωνική φροντίδα για τα παιδιά, φιλόξενους οίκους ευγηρίας και καλές συντάξεις για τους ηλικιωμένους, κοινωνικούς λειτουργούς που σε βοηθάνε και σε ακούνε αν έχεις κάποιο πρόβλημα, φάρμακα και καλό νοσοκομείο για όποιον αρρωσταίνει, ενίσχυση σε αυτούς που για κάποιον λόγο "δεν τα καταφέρνουν"...
Αυτά είχαμε στο μυαλό μας όταν λέγαμε "ασφάλεια", όταν ζητούσαμε "ασφάλεια". Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν προσδιορίζει πια αυτή τη λέξη, όπως τη μάθαμε από τον βομβαρδισμό των τρομολαγνικών εικόνων και των σάλιων τους (κάθε σταγόνα σάλιου και 100 ευρώ στην τσέπη τους), την ώρα που ορκίζονται στην ελευθερία "που ο λαός απολαμβάνει". Η "Νέα Ασφάλεια" (Πώς λέμε Νέα Εποχή; Αυτό.) παραπέμπει σε ό,τι κάποτε δικαίως μας τρόμαζε: στρατιωτικές μπότες που ηχούν στο πεζοδρόμιο, καθώς εξοπλισμένοι με τα πιο τέλεια όπλα Ρόμποκοπ περιπολούν, ενώ οι σκοτεινές γωνιές φωτίζονται από εκτυφλωτικά φώτα που μας "προστατεύουν" από κλέφτες και βιαστές (Ποιος νοιάζεται αν κρύβουν τα αστέρια από τους ερωτευμένους;) και κάμερες παντού καταγράφουν κακοποιούς και τοξικομανείς (Ποιος νοιάζεται αν "κλέβουν" τα φιλιά των ερωτευμένων;).
Ποιος νοιάζεται που μας κλέβουν τα όνειρα; Αυτά δεν αθροίζονται στο Ακαθάριστο Εθνικό Εισόδημα, την ιερή αγελάδα των οικονομολόγων. Ποιος νοιάζεται που αυτή η ασφάλεια κάνει τις πόλεις μας να μοιάζουν όλο και περισσότερο με φυλακές; Και καλύτερα που μοιάζουν, δηλαδή, για να εξοικειωνόμαστε, μια που στη φυλακή καταλήγεις όλο και πιο εύκολα. Ευαίσθητοι "δημοκρατικοί" ηγέτες κάθε πολιτικής απόχρωσης κατασκευάζουν παντού νέες και μεγαλύτερες φυλακές, άλλο αν η ανάπτυξη και συντήρηση του "σωφρονιστικού μηχανισμού" κοστίζει περισσότερο από τη δημιουργία των κοινωνικών υπηρεσιών που θα μπορούσαν να μας κάνουν να αισθανόμαστε "ασφαλείς" (σύμφωνα με την παλιά, "ξεπερασμένη", σημασία).
Η ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ ΤΟΥ ΚΑΤΑΣΤΑΛΤΙΚΟΥ ΕΛΕΓΧΟΥ
Για να δούμε τώρα τι σημαίνουν όλα αυτά με οικονομικούς όρους. Από τη δεκαετία του '80, με πρωτοπόρο την Αμερική, άρχισε να αναπτύσσεται η ιδιωτικοποίηση των φυλακών, που αποτελούν σήμερα ένα σημαντικό τομέα της "ελεύθερης" οικονομίας, με αύξηση 35% το χρόνο. Εισηγμένη στη Wall Street, η Correctional Corporation είναι η πέμπτη ισχυρότερη εταιρεία του χρηματιστηρίου της Νέας Υόρκης. Οι περισσότερες φυλακές των ΗΠΑ είναι σήμερα ιδιωτικές και οι εταιρείες που δραστηριοποιούνται σε αυτό τον τομέα αποτελούν ένα ισχυρό λόμπι, που πιέζει για (και επιβάλλει) νόμους με τους οποίους αυξάνονται οι ποινές και οι χρόνοι κράτησης. Κελιά γεμάτα, πορτοφόλι γεμάτο! Στην Αγγλία, οι ιδιωτικοποιήσεις άρχισαν το 1991, ενώ προχωρούν και σε άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων και η Αυστραλία. Οι ιδιοκτήτες και οι ιθύνοντες των φυλακών δεν δίνουν και τόσο μεγάλη σημασία στις "μαλακίες" που γράφουν τα Συντάγματα ότι η ποινή έχει ως σκοπό τον "σωφρονισμό και την επανένταξη" του φυλακισμένου. Αν ο φυλακισμένος "σωφρονιστεί και επανενταχθεί", τότε το σύστημα θα χάσει έναν πελάτη.
Ανάμεσα στο 1979 και στο 1990, οι δαπάνες των Πολιτειών που συναποτελούν τις ΗΠΑ στον τομέα των φυλακών αυξήθηκαν κατά 32,5% για τη λειτουργία τους και κατά 61,2% για την κατασκευή νέων "σωφρονιστικών καταστημάτων", με ρυθμό αύξησης τρεις φορές μεγαλύτερο από τον αντίστοιχο των στρατιωτικών δαπανών σε εθνικό επίπεδο! Και, ως γνωστόν, στις στρατιωτικές δαπάνες οι Αμερικάνοι δεν αστειεύονται. Η διαχείριση του "σωφρονιστικού" συστήματος των ΗΠΑ κοστίζει περίπου 20 εκατομμύρια δολάρια, ενώ η κατασκευή νέων κελιών περίπου 6 εκατομμύρια δολάρια. Το χρόνο. Όλο και πιο πολλά κάθε χρόνο...
Στην Ιταλία, υπολογίζεται ότι το ημερήσιο κόστος ενός κρατουμένου είναι 150 ευρώ την ημέρα. Και να σκεφτεί κανείς ότι το μπάτζετ είναι τόσο μικρό, που το προσωπικό διαμαρτύρεται ότι λείπουν βασικά πράγματα. (Και οι κρατούμενοι διαμαρτύρονται, αλλά ποιος ασχολείται με αυτά τα καθάρματα;) Στις φυλακές υπάρχουν σοβαρές, πάρα πολύ σοβαρές, υγειονομικές ελλείψεις. Σε διεθνές επίπεδο, οι ιδιωτικοποιήσεις στον "σωφρονιστικό τομέα" συνεχίζονται, σύμφωνα με τη λογική ότι οι ιδιώτες τα καταφέρνουν καλύτερα και πιο οικονομικά, αν και πρόσφατες μελέτες δείχνουν ότι, στην Αγγλία ας πούμε, το μέσο ετήσιο κόστος μιας "φυλακιακής κλίνης" (Πώς λέμε "ξενοδοχειακή κλίνη"; Αυτό!) αυξήθηκε από 42.000 δολάρια το 1988 σε 53.100 δολάρια τη δεκαετία του '90.
Παντού σε όλο τον "ελεύθερο", "πολιτισμένο" και "δημοκρατικό" κόσμο, οι φυλακισμένοι διαμαρτύρονται για τις άθλιες συνθήκες των φυλακών, για το στοίβαγμα τους, για την έλλειψη υγειονομικών υπηρεσιών, για την κακομεταχείριση και τις ανθρωποκτονίες. Και ενώ ο τομέας του ποινικού ελέγχου επεκτείνεται παντού, προστίθενται και νέες μορφές ηλεκτρονικού ελέγχου, εξαιρετικά εκλεπτυσμένου από τεχνολογική άποψη, μην τυχόν και ξεφύγει κανείς για τα νέα αδικήματα που θεσπίζουν δεξιά και "αριστερά" παγκοσμίως. (Ας σημειώσου με εδώ, παρεμπιπτόντως", ότι τα ηλεκτρονικά βραχιόλια για τον έλεγχο των καταδικασμένων θεσμοθετήθηκαν στην Ιταλία από κυβέρνηση της "αριστεράς"...)
Όπως είναι ο κανόνας σε κάθε οικονομικό τομέα που σέβεται τον εαυτό του, βασική προτεραιότητα είναι το κέρδος. Στις ΗΠΑ, υπάρχουν περισσότερες από εκατό εταιρείες εξειδικευμένες στο σχεδιασμό και στην κατασκευή φυλακών, που κερδίζουν από 4 έως 6 δισεκατομμύρια δολάρια το χρόνο από τέτοιου είδους κατασκευές.
Στο Correction Today, ένα έντυπο που εκδίδει η Σωφρονιστική Ομοσπονδία των ΗΠΑ, βρίσκει κανείς διαφημίσεις του τύπου: "κατασκευές φυλακών με το κλειδί στο χέρι", "προσφέρουμε υπηρεσίες διαχείρισης φυλακών", "έχουμε τα καλύτερα ηλεκτρονικά βραχιόλια, τα καλύτερα ειδικά όπλα, τα καλύτερα συστήματα ελέγχου των κρατουμένων"... Τέλεια!
Ο high tech βιομηχανικός τομέας των φυλακών είναι ένας από τους πιο αναπτυγμένους οικονομικούς τομείς στις ΗΠΑ: η επέκταση των τραπεζών πληροφοριών παρήγαγε 50 εκατομμύρια ηλεκτρονικούς φακέλους για 30 εκατομμύρια πρόσωπα (σχεδόν το ένα τρίτο του αντρικού πληθυσμού), πέρα από τις συσκευές ηλεκτρονικού ελέγχου τις τόσο προσφιλείς σε δεξιές και "αριστερές" κυβερνήσεις.
Το "πεδίο ανάπτυξης" (!) αυτού του συστήματος είναι οι πιο αδύνατες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού, αυτό το πλήθος των ανθρώπων που είναι (μερικώς ή ολικώς) αποκλεισμένο από την αγορά εργασίας ή από τις κοινωνικές παροχές, που -έτσι κι αλλιώς- προσεγγίζουν πια τα όρια της ελεημοσύνης. Από την εγκληματικοποίηση της διαφωνίας των απολυταρχικών καθεστώτων φτάσαμε στην εγκληματικοποίηση της φτώχειας, των στρωμάτων του πληθυσμού που "περισσεύουν", στις "ελεύθερες" σύγχρονες κοινωνίες. Σε ένα κείμενό της, η Angela Davis έγραφε ότι, με τη φυλάκιση και τη συνακόλουθη αφαίρεσα των πολιτικών δικαιωμάτων, βγαίνουν από τη μέσα δύο εκατομμύρια άνθρωποι, που θα μπορούσαν να ψηφίσουν, όλοι φτωχοί και συνήθως εθνικές μειονότητες. Σήμερα θα μπορούσε κανείς να προσθέσει ότι δύο εκατομμύρια κρατούμενοι είναι δύο εκατομμύρια λιγότεροι άνεργοι, που -αν συνυπολογιστεί και η επέκταση του οικονομικού τομέα των φυλακών- αφαιρούν δύο μονάδες από το ποσοστό ανεργίας των ΗΠΑ.
Χώρια που οι φυλακισμένοι δίνουν μια ακόμα δυνατότητα "ανάπτυξης της οικονομίας μας", για την οποία τόσο κόπτονται οικονομολόγοι και πολιτικοί. Ένα μεγάλο τμήμα των κρατουμένων στις αμερικάνικες φυλακές, δημόσιες και ιδιωτικές, εργάζεται, κι έτσι οι κρατούμενοι αποτελούν μια πραγματική παράλληλη αγορά εργασίας, όπου οι αμοιβές προσεγγίζουν το 20% των "έξω" αμοιβών, από τις οποίες η διοίκηση κατακρατά το 80%. Και δεν πρόκειται πια για εθελοντική εργασία, αλλά υποχρέωση επιβεβλημένη με νόμο ο οποίος καθορίζει ότι είναι χρέος των κρατουμένων να πληρώνουν για τις "υπηρεσίες" που τους παρέχονται! Η εργασία απελευθερώνει! Πάντα!... Λάγκερ, γκουλάγκ και Correctional Corporation ήταν και είναι το προϊόν της τεχνικής εκλογίκευσης του ελέγχου των διαφορετικών. "Γιατί να μεταφέρετε αλλού την παραγωγή, όταν έχετε μια πειθαρχημένη εργατική δύναμη στην περιοχή σας;", λέει ένα διαφημιστικό σποτ για το πρόγραμμα "παραγωγικής εκμετάλλευσης των φυλακών της Καλιφόρνια". Κι απευθύνεται φυσικά σε επιχειρηματίες. Αν θέλετε να φρικάρετε πραγματικά, ξεχάστε τις ταινίες τρόμου και κάντε ένα γύρο στα sites της Corporation, πληκτρολογώντας για αρχή www.aca.org.
ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΛΑΝΗΤΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ
Ένα διάστημα μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και, κυρίως, μετά το Δεύτερο, για μια περίοδο 50 περίπου χρόνων σχετικής ειρήνης, αρκετά δυτικά κράτη επένδυαν σε αυτό που ονομάστηκε "κοινωνικό κράτος". Σε αυτή την περίοδο, οι "κοινωνικές δαπάνες" ήταν περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη ιστορική εποχή, στη βάση μιας οικονομικής πολιτικής που ονομάστηκε "κεϋνσιανισμός". Ένα -μικρό ίσως- κομμάτι της ανθρωπότητας και για ένα μικρό χρονικό διάστημα, για μισό περίπου αιώνα, επιχείρησε να οικοδομήσει μεγαλύτερη "ισότητα", καθώς τα κράτη προσπαθούσαν να απομακρύνουν το φόβο (για τους "από πάνω") της εξέγερσης και της ανατροπής, υπό την πίεση του εργατικού κινήματος, στον "φορντικό τρόπο παραγωγής". Στα τελευταία είκοσι-τριάντα χρόνια, με τον απόλυτο "θρίαμβο της αγοράς", μετά από μια απίστευτη ιδεολογική (και όχι μόνο, φυσικά!) επίθεση, η μικρή αυτή ιστορική παρένθεση κλείνει. Το κράτος από "κοινωνικό" γίνεται "αδύνατο", "ελάχιστο", ριγκανικής και θατσερικής μορφής, ένα κράτος που αναθεώρησε τελείως τους αναδιανεμητικούς στόχους και τα κοινωνικά δικαιώματα. Οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων σε κάθε σφαίρα -μέχρι και στην υγεία και στα "περιβαλλοντικά αγαθά" και στις κοινωνικές υπηρεσίες- μεγέθυναν και μεγεθύνουν την οικονομική και κοινωνική σημασία αυτών των διαδικασιών. Περάσαμε έτσι από μια κοινωνική πολιτική, με διακηρυγμένο στόχο την ενσωμάτωση των "αδύναμων", σε μια πολιτική κοινωνικού αποκλεισμού όλο και μεγαλύτερων τμημάτων του πληθυσμού. Τώρα οι "αδύναμοι" απλώς περισσεύουν! Ας εγκαταλείψουν τις "χώρες μας" (όσοι είναι ξένοι, αλλά και οι άλλοι "ανίκανοι"), ας πεθάνουν, ας πάνε στη φυλακή.
Σε αυτόν τον "ελεύθερο κόσμο" του "θριάμβου της δημοκρατίας" (όπου αυτοί που τα καταφέρνουν έχουν το "ιερό δικαίωμα ", αλλά και τη διάθεση -ακόμα!- να εκλέγουν έναν από τους δύο προσφερόμενους ηλίθιους), η τεράστια αύξηση των φυλακισμένων και η ιλιγγιώδης αύξηση των "ποινικά εμπλεκομένων" αποτελούν το πιο "παγκοσμιοποιημένο στοιχείο": από τις ΗΠΑ μέχρι την Κίνα (που δεν είναι ακόμα και τόσο ελεύθερη, αλλά βρίσκεται σε καλό δρόμο...) και από τη Δυτική Ευρώπη μέχρι τη Ρωσία, ανεξάρτητα από το αν κυβερνά η δεξιά ή η "αριστερά". Πρόκειται για ένα φαινόμενο μάλλον άγνωστο ακόμα και στα κινήματα. Κλείστε τα μάτια και σκεφτείτε: πόσοι φυλακισμένοι υπάρχουν σήμερα στην Ιταλία;... Τώρα ξανανοίξτε τα: περίπου 58.000, πάνω από διπλάσιοι σε σχέση με δέκα χρόνια πριν, σχεδόν τριπλάσιοι από τους φυλακισμένους το 1980. Για να μην αναφερθούμε στον -πολλαπλάσιο σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν- "ποινικά εμπλεκόμενο" πληθυσμό (υπόδικοι, με αναστολή), στους "όμηρους" δηλαδή του δικαστικού συστήματος. Σε σχέση με τον αριθμό των κατοίκων, το "ποσοστό φυλακισμένων" στην Ιταλία είναι ακόμα χαμηλό συγκρινόμενο με τα ποσοστά άλλων χωρών: περίπου το 1 ‰ επί του πληθυσμού. Είμαστε ακόμα μακριά από το ποσοστό της Αμερικής: 7 στους χίλιους, δηλαδή 2 εκατομμύρια φυλακισμένοι, χώρια οι άλλοι τόσοι που εκτίουν τις ποινές τους έξω (με "εναλλακτικούς" στη φυλάκιση τρόπους). Για λόγους δικαιοσύνης απέναντι στη δεξιά και στην "αριστερά", αξίζει να προσθέσουμε ότι οι αμερικάνοι φυλακισμένοι αυξήθηκαν από ένα σε δύο εκατομμύρια κατά την περίοδο του Κλίντον, επί της "πεφωτισμένης" προεδρίας του οποίου χτίστηκαν 213 νέες φυλακές -χωρίς να υπολογίζουμε τις ιδιωτικές- και προσλήφθηκαν 83.000 άνθρωποι ως σωφρονιστικό προσωπικό. Κάποιοι ακόμα αριθμοί, για να έχετε μια συνολική εικόνα: Οι πρόσφυγες, οι "ξεριζωμένοι", από τις φυσικές καταστροφές και τους πολέμους είναι σήμερα περίπου 20 εκατομμύρια παγκοσμίως, ενώ ο πληθυσμός των φυλακών (η φυλάκιση είναι μια άλλη μορφή "ξεριζώματος" -και όχι μόνο- των ανθρώπων) αγγίζει τα 50 εκατομμύρια. Και μιλάμε μόνο γι' αυτούς που είναι "μέσα ", όχι γι' αυτούς που εκτίουν "εναλλακτικές" ποινές και όχι για τους πολλαπλάσιους "ποινικά εμπλεκόμενους".
Ενώ οι εθνικές και κρατικές συγκρούσεις, οι πόλεμοι, παράγουν το μεγαλύτερο μέρος των 20 περίπου εκατομμυρίων προσφύγων, ένας ακήρυχτος "εσωτερικός πόλεμος" παράγει πολύ περισσότερους φυλακισμένους. Πρόκειται για "εσωτερικό πόλεμο" εναντίον εκείνων που "περισσεύουν": των φτωχών, των εξαρτημένων από παράνομες ουσίες, των προσφύγων. Υπολογίζεται ότι στην Ιταλία μόνο το 10% των φυλακισμένων είναι "πραγματικοί εγκληματίες" (μαφιόζοι κλπ). Οι υπόλοιποι, το 90%, είναι αυτό που λέμε "κοινωνικοί κρατούμενοι". Και η Ιταλία είναι σχετικά "καλή" περίπτωση συγκρινόμενη με άλλες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για να έχετε μια καλύτερη εικόνα: στην Ιταλία έχουμε 95 φυλακισμένους ανά 100.000 κατοίκους, ενώ στην Πορτογαλία 132, στην Αγγλία 126, στην Ισπανία 117, ενώ στη Γερμανία 95 (σαν κι εμάς!). Καμιά χώρα της Δυτικής Ευρώπης δεν βρίσκεται στα επίπεδα των ΗΠΑ, όπου οι 700 στους 100.000 είναι φυλακισμένοι. Αλλά ο αριθμός αυξάνεται αλματωδώς, οπότε έχουμε ελπίδες να τους φτάσουμε. Και να τους ξεπεράσουμε ακόμα. Ο δρόμος για την πρόοδο, την ελευθερία, τη Νέα Εποχή, είναι ανοιχτός.
Παντού σε όλο τον κόσμο, οι φυλακές είναι γεμάτες, στα όρια του αδιαχώρητου. Χτίζονται κι άλλες, αλλά δεν αρκούν, οπότε οι κρατούμενοι στοιβάζονται σαν τα σκουπίδια (για να χωρέσουν κι άλλα). Στις φυλακές των περισσότερων χωρών, λείπει απελπιστικά ο χώρος, λείπουν τα κρεβάτια, λείπει η κατάλληλη υγειονομική φροντίδα. Οι συνθήκες υγιεινής είναι άθλιες και τα προγράμματα "εργασιακής επανένταξης" ελάχιστα. Ακόμα και η αρμόδια Επιτροπή του Συμβουλίου της Ευρώπης, που κάνει περιοδικές επιθεωρήσεις σε όλες τις χώρες της Ένωσης, υπογραμμίζει ότι "οι συνθήκες ζωής στις περισσότερες, υπερπλήρεις, φυλακές είναι απάνθρωπες".
Οι πολιτικές της "απελευθέρωσης" και της "αποτίναξης του κράτους-δυνάστη", που "πρέπει να είναι ελαφρό και ευέλικτο", παράγει 50 εκατομμύρια φυλακισμένους σε όλο τον κόσμο. Αν υπολογίσουμε και τους πολλαπλάσιους "ποινικά εμπλεκόμενους", αν υπολογίσουμε και το ότι πολλά κράτη δεν δίνουν (αποδεδειγμένα) αληθινά στοιχεία, δεν μπορούμε παρά να συμφωνήσουμε με αυτούς που μιλάνε για μετάβαση "από το κοινωνικό στο ποινικό κράτος". Μοιάζει με λογοπαίγνιο, αλλά δυστυχώς δεν είναι: ο "φιλελευθερισμός" παράγει "φυλακισμό". Παράγει εγκλεισμό στις φυλακές πρωτοφανή στην ιστορία, εκτός αν ανατρέξουμε στον Μαρξ όταν περιγράφει τον εγκλεισμό σε "περίφρακτους χώρους", την εποχή της πρώτης βιομηχανικής επανάστασης, όταν η ιδιωτικοποίηση του δημόσιου χώρου προκάλεσε έναν τεράστιο αριθμό εξαθλιωμένων περιπλανώμενων, που κατέληγαν εγκλεισμένοι μαζί με πόρνες, εγκαταλειμμένα παιδιά, άρρωστους, τρελούς και κοριτσάκια με τα σπίρτα. (Χρειαζόμαστε έναν νέο, cyber Ντίκενς, για να περιγράψει αυτή τη Νέα Εποχή της "ελευθερίας"!) Στις ΗΠΑ, τον "φάρο του φιλελευθερισμού ", ένας στους είκοσι Αμερικάνους θα καταλήξει τουλάχιστον μια φορά στη φυλακή. Ο αριθμός των καταδικασμένων τριπλασιάστηκε κατά τις δεκαετίεςτου'80 και του '90. Ακόμα και στη Νότια Αφρική, την εποχή του απαρτχάιντ, οι ποινές φυλάκισης αναλογικά με τον πληθυσμό ήταν λιγότερες! Και αφορούσαν φυσικά κυρίως μαύρους. Αλλά και στην Αμερική, η πλειοψηφία των φυλακισμένων είναι μαύροι, αν και αποτελούν το 12% του πληθυσμού.
Το 60% των φυλακισμένων είναι εθνικές μειονότητες και περίπου το 50% Αφροαμερικάνοι... Και μια τελευταία, αλλά αναγκαία, παρατήρηση: Θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι η αύξηση του αριθμού των φυλακισμένων εξαρτάται από το γεγονός ότι υπάρχουν περισσότερα αδικήματα, μεγαλύτερη εγκληματικότητα. Κι όμως, τα "ουσιαστικά" αδικήματα -οι κλοπές και τα αδικήματα κατά προσώπων- μειώθηκαν, κατά 26,1% και κατά 24,5% αντίστοιχα, ακριβώς την περίοδο της ιλιγγιώδους αύξησης των φυλακίσεων. Τι έχει αυξηθεί; Η διάρκεια της φυλάκισης για το ίδιο αδίκημα και η εφεύρεση και άλλων, "νέων", αδικημάτων...
Και κάτι σαν επίλογος:
Κατασκευάστε κι άλλα αδικήματα και κλείστε στη φυλακή όλους όσοι "περισσεύουν" κι ενοχλούν τη δημοκρατία μας. Πιάστε τους, σας παρακαλώ, σαν τις μύγες, που τραβηγμένες από τους προβολείς και το μέικ απ, μας χαλάνε την εκπομπή και γαργαλάνε τις φαλάκρες μας.
Και συνεχίζουμε, κυρίες και κύριοι, με τον απολύτως δημοκρατικά εκλεγμένο υπουργό των εσωτερικών, που θα μας μιλήσει για το ύψιστο αγαθό της ελευθερίας, που -τώρα που το έχουμε- πρέπει να το διαφυλάξουμε σαν κόρη οφθαλμού.
Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2008
Παρασκευή 12 Σεπτεμβρίου 2008
Σε ποιον ανήκει ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν;
...ή αλλιώς, o Σολζενίτσιν αυτο-αποκαλύπτεται. (Με μια μικρή καθυστέρηση λόγω θέρους).
Ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έγινε γνωστός στη Δύση για τα αντικομμουνιστικά μυθιστορήματα που έγραψε, για τα οποία έφτασε να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Απ' τους πιο πολυδιαφημισμένους συγγραφείς, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου παρουσιάζονταν ως "δημοκράτης" ο οποίος διώκονταν άδικα στην ΕΣΣΔ επειδή πάλευε για την ελευθερία. Αποτέλεσε με βάση αυτά κέντρο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας τις δεκαετίες του '60 και '70.
Με το θάνατό του στις αρχές Αυγούστου τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και ισχυροί ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β. Πούτιν αλλά και ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Χαβιέ Σολάνα, δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν τους… «αγώνες του για τη δημοκρατία και την ελευθερία».
Δε θα επικεντρώσουμε στα τερατώδη ψεύδη του Σολζενίτσιν σχετικά με τα «θύματα του κομμουνισμού» στην ΕΣΣΔ. Το ότι έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει στα σοβαρά ότι ο αριθμός τους είναι 110 εκατομμύρια (!) αρκεί. Σύγχρονες ιστορικές έρευνες με βάση τα αρχεία που άνοιξαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουν δώσει πραγματικά στοιχεία και όχι φαντασιοπληξίες. Αντίθετα, σε αυτό το κείμενο θα επικεντρώσουμε σε απόψεις που ο ίδιος εξέφρασε κατά καιρούς για τα επίκαιρα ζητήματα της εποχής, στα οποία δε χωρούν πολλές υποκειμενικές κρίσεις.
Ο Σολζενίτσιν και η Ισπανία
Αφότου πέθανε ο Φράνκο το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Φράνκο, το βασιλιά Χουάν Κάρλος, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή.
Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Σολζενίτσιν εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδυ, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Σολζενίτσιν προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις!
Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια (!) Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία".
Ο Σολζενίτσιν κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως "προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Σολζενίτσιν, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Φράνκο). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;"... (όπως πάντα έγκυρες προβλέψεις).
Ο Σολζενίτσιν και η Πορτογαλία
Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να μιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις.
Μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν!
Τα λόγια του έχουν ως εξής:
«Είναι τραγικό για μας τους άλλους Ρώσους, με την πείρα που έχουμε τώρα, να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στην Πορτογαλία. Ανησυχούμε. […] Κι όμως τι βλέπουμε; Ένα είδος κακότεχνης αντιγραφής, αυτό βλέπουμε. Όσα έγιναν τότε στη Ρωσία αντιγράφονται στην Πορτογαλία με πολύ λίγες διαφορές. Για μας όλα μοιάζουν με επανάληψη. […] Παρ’ όλα αυτά ο δυτικός τύπος μιλάει όσο πιο σοβαρά μπορεί για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Οι πανουργίες και οι ανομίες τους είναι ολοφάνερο ότι ποικίλλουν ανάλογα με τις περιστάσεις. Αλλ’ όμως σ’ όλα αυτά αναγνωρίζουμε τον κομμουνιστικό χαρακτήρα, το κομμουνιστικό καλούπι. […] Η Πορτογαλία σήμερα στην πραγματικότητα έχει εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ. Φοβάμαι ότι θα βγει αληθινή η πιο κάτω προφητεία μου, εάν προβλέψω ότι τα γεγονότα απ’ αυτή τη στιγμή και πέρα δεν θα είναι αντιστρεπτά. Η Πορτογαλία πρέπει να θεωρείται μελλοντικό μέλος του συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο. Δεν μπορούμε να κοιτάμε αδιάφορα αυτή την τραγική και ταυτόχρονα ειρηνική επανάληψη των κομμουνιστικών μεθόδων. Σε δυο άκρες της Ευρώπης και με χρονική διαφορά εξήντα ετών καταπνίγεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μέσα σε χρονικό διάστημα μερικών μηνών η δημοκρατία που μόλις γεννιόταν»…
Φυσικά η κινδυνολογία του Σολζενίτσιν για τον εκδημοκρατισμό της Πορτογαλίας μόνο ως παραλήρημα μπορεί να χαρακτηριστεί και ουδεμία σχέση δεν είχε με την εξέλιξη των πραγμάτων. Πράγμα που αναγκάσει τον έλληνα εκδότη του βιβλίο να προσθέσει τη σημείωση «Ο λόγος αυτός εκφωνήθηκε πριν τα γεγονότα λάβουν την τροπή που παρουσιάζουν σήμερα»!
Στις ομιλίες που προαναφέρθηκαν παραπάνω ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης εξόχως αποκαλυπτικός όσον αφορά τις απόψεις του για μια σειρά ζητήματα που αναλύονται παρακάτω (στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Ανατολή και δύση», εκδόσεις Ι. Σιδέρης).
Ο Σολζενίτσιν και ο… Βλασόφ
Ως γνωστόν ο στρατηγός Βλασόφ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πρόδωσε τη Σοβιετική Ένωση και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς όταν αιχμαλωτίστηκε απ’ αυτούς. Ο Σολζενίτσιν πασχίζει να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την προδοσία του πρώην διοικητή της 2ης Στρατιάς. Γράφει:
«Η 2η Στρατιά κρούσης βρίσκεται σε βάθος 75 χιλιομέτρων μέσα στις γραμμές του γερμανικού στρατού. Και εκείνη τη στιγμή είναι που οι τυχοδιώκτες του Γενικού Επιτελείου βρέθηκαν να μη διαθέτουν καθόλου αποθέματα σε άντρες και εφόδια. Ο στρατός έμεινε χωρίς ανεφοδιασμό και, παρ’ όλα αυτά δε δόθηκε στον Βλασόφ η έγκριση να υποχωρήσει. […] Ασφαλώς, υπήρξε προδοσία απέναντι στην πατρίδα! Ασφαλώς, υπήρξε εγωιστική και δόλια εγκατάλειψη. Όμως από την πλευρά του Στάλιν»!
Για την προδοσία του Βλασόφ ευθύνεται ο Στάλιν που τον ώθησε σε αυτήν. Δεν πρόκειται για καινοτομία. Το επιχείρημα αυτό είναι το ίδιο που επιστρατεύεται σε όλες τις χώρες από όσους ιστορικούς θέλουν να δικαιολογήσουν και να δικαιώσουν ιστορικά τη συνεργασία με τον κατακτητή. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή στην Ελλάδα τα τάγματα ασφαλείας «ωθήθηκαν» στη συνεργασία με τον κατακτητή λόγω των διωγμών που υπέστησαν απ’ το ΕΑΜ…
Πόλεμος στο Βιετνάμ
Τα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ο Σολζενίτσιν δε δίστασε να ευθυγραμμιστεί με τις πιο ακραίες αντιδραστικές φωνές, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την αποχώρησή τους και το τέλος του πολέμου!
«Παρακολουθώντας από μακριά αυτή τη φοβερή τραγωδία του Βιετνάμ, σας λέω ότι μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα εξολοθρευτούν, ενώ άλλα 4-5 εκατομμύρια (σε αναλογία με την κλίμακα του Βιετνάμ) θα βρεθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα ανοικοδομήσουν το Βιετνάμ».
(Οι αναφορές σε υποτιθέμενα εκατομμύρια θύματα δεν είναι τυχαίες. Ακριβώς ίδιες αναφορές χρησιμοποιήθηκαν από κυβερνητικούς κύκλους για να αιτιολογηθεί και να νομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης των ΗΠΑ η αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα μπορεί να αναζητήσει ο αναγνώστης στο αποκαλυπτικό βιβλίο των Νόαμ Τσόμσκι – Έντουαρντ Χέρμαν «Αντεπαναστατική βία: Λουτρά αίματος στα γεγονότα και στην προπαγάνδα», εκδόσεις Ηριδανός).
«…Έτσι κοίταζαν το μέλλον πριν από δυο χρόνια όταν μια παράλογη, ακατανόητη, χωρίς εγγύηση ανακωχή σκαρώθηκε στο Βιετνάμ. Ήταν και αυτή κοντόφθαλμη θεώρηση. Υπήρχε τόση βιασύνη να υπογραφεί η ανακωχή αυτή, που ξέχασαν να απελευθερώσουν ακόμα και τους δικούς σας αμερικανούς από την αιχμαλωσία.»
Ο Σολζενίτσιν και οι ΗΠΑ
Ο απεριόριστος θαυμασμός του Σολζενίτσιν για τις ΗΠΑ, «ηγέτιδα του δημοκρατικού κόσμου» δεν κρύβεται. Είναι η πιο επιθετική εποχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που στήνει πολέμους και χούντες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η χούντα στην Ελλάδα μόλις είχε πέσει… Μετά απ’ αυτό πώς να μην κατηγορεί… όχι τις ΗΠΑ αλλά όσους τις κατηγορούν!
«Στη Δύση τώρα όλοι στρέφονται ενάντια στης Ηνωμένες Πολιτείες και τις κατηγορούν. Συχνά ακούμε στη Δύση να λένε: «Εσύ φταις Αμερική». Και σ’ αυτό πρέπει αποφασιστικά να υπερασπιστώ τις ΗΠΑ από τις κατηγορίες αυτές».
Μια άλλη κατηγορία που εξαπολύει είναι επειδή η Δύση συνεργάστηκε με τη Σοβιετική Ένωση ενάντια στο ναζισμό! Μια επίθεση πρώτα στη Γερμανία και μετά στην ΕΣΣΔ θα ήταν καλύτερη λύση... Δε σταματάει να προπαγανδίζει την αμερικάνικη επιθετικότητα ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και γενικότερα να υπερασπίζεται τις πιο επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ:
«Με την πρώτη απειλή του Χιτλερισμού δώσατε το χέρι σας στον Στάλιν! Το λέτε αυτό προάσπιση της δημοκρατίας; Όχι, βέβαια!» «Ο δημοκρατικός κόσμος θα μπορούσε να έχει νικήσει το ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μετά το άλλο, το Γερμανικό πρώτα και μετά το Σοβιετικό.» «Εσείς το 1948 σώσατε το Βερολίνο μόνο με την αποφασιστική σας θέληση και δεν έγινε καμιά παγκόσμια σύγκρουση. Στην Κορέα το 1950 αντισταθήκατε ενάντια στους κομμουνιστές και μόνο χάρη στην αποφασιστικότητά σας και παγκόσμια σύγκρουση δεν έγινε. Το 1962 απαιτήσατε να αποσυρθούν οι πύραυλοι από την Κούβα».
Ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλάχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη.
Ο τρίτος κόσμος
Την ίδια στιγμή που όπως προαναφέρθηκε οι ΗΠΑ στήριζαν τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα σε ολόκληρο τον κόσμο ο Σολζενίτσιν έρχεται να κατηγορήσει τις χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίες αντί να πουν ευχαριστώ στις ΗΠΑ για τις… χούντες που του προσφέρει αντιδρούν και από πάνω!
«Οι ΗΠΑ δείχτηκαν από καιρό ότι είναι η πιο γενναιόδωρη χώρα του κόσμου. Όπου γίνονται πλημμύρες, σεισμοί, πυρκαγιές, θεομηνίες, επιδημίες, ποιος τρέχει πρώτος σε βοήθεια; Οι ΗΠΑ. Ποιος δίνει τη μεγαλύτερη βοήθεια με αφιλοκέρδια; Οι ΗΠΑ. Και τι ακούν γι’ ανταπόδοση; Επικρίσεις – κατάρες, «Γιάνκηδες πηγαίνετε σπίτια σας». Αμερικανικά πολιτιστικά κέντρα καίγονται και οι αντιπρόσωποι του τρίτου κόσμου σκαρφαλώνουν στα τραπέζια για να ψηφίσουν ενάντια στις ΗΠΑ».
Αντι-σημιτισμός
Τέλος είναι αρκετά γνωστές οι αντισημιτικές θέσεις που έχει εκφράσει. Σε ένα δίτομο έργο για την ιστορία των ρωσο-εβραϊκών σχέσεων (Two Hundred Years Together 2001, 2002) κατηγορεί με έμφαση τους Εβραίους για τις δύο ρώσικες επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Επισημαίνει την «κυριαρχία των εβραίων» στην μπολσεβίκικη ηγεσία παρουσιάζοντάς τους σαν αναξιόπιστους και δολοπλόκους. Επίσης κατηγορεί τους εβραίους για δειλία στον πόλεμο και παράβαση των καθηκόντων τους.
Και ένας... συμβολισμός
«Είδα έναν άντρα πεζό, ντυμένο μ’ ένα γερμανικό παντελόνι, γυμνό από τη μέση και πάνω, όλο αίματα στο πρόσωπο, στο στήθος, στους ώμους και στην πλάτη. Μιλώντας με άψογη ρωσική προφορά, μου φώναξε να τον βοηθήσω. Ένας λοχίας τον ανάγκασε να προχωράει μαστιγώνοντάς τον. Ε, λοιπόν, φοβήθηκα να τον υπερασπίσω αυτόν τον βλασοφικό απέναντι στο λοχία των Ειδικών Δυνάμεων. […] Η εικόνα αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Γιατί είναι σχεδόν το σύμβολο του Αρχιπελάγους Γκούλαγκ, θα μπορούσε να κοσμήσει το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου».
Το σύμβολο των «εκατομμυρίων θυμάτων του κομμουνισμού» είναι ένας συνεργάτης των ναζί…
Οι θέσεις του αυτές δεν ταίριαζαν με το ψεύτικο προφίλ που καλλιεργούσαν εντέχνως μέχρι τότε οι ΗΠΑ, με αποτέλεσμα αφού τον χρησιμοποίησαν να τον πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα και να περάσει σε κάποια σχετική αφάνεια για μεγάλο διάστημα... (Σήμερα τα βιβλία του στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο σε κάτι φτηνές εκδόσεις βιβλίων τσέπης. Περίεργο πράμα για έναν μεγάλο νομπελίστα συγγραφέα που γνώρισε τόσες δόξες).
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν σε όλη τη δημόσια πορεία του υπήρξε ένα προπαγανδιστικό όχημα της δύσης απέναντι στο σοσιαλισμό, στους κομμουνιστές και στην μαρξιστική ιδεολογία. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις του βρίθουν από λάσπη, τερατώδεις ανακρίβειες, υποστήριξη των πιο αντιδραστικών θέσεων κάθε φορά.
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν όσους τίτλους μαχητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι αν του αποδώσουν δεν ανήκει στους λαούς που αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, ανήκει στο στρατόπεδο της βαρβαρότητας, στο στρατόπεδο του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού. Να τον χαίρονται.
Ο ρώσος συγγραφέας Αλεξάντρ Σολζενίτσιν έγινε γνωστός στη Δύση για τα αντικομμουνιστικά μυθιστορήματα που έγραψε, για τα οποία έφτασε να τιμηθεί με το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Απ' τους πιο πολυδιαφημισμένους συγγραφείς, κυρίως στις ΗΠΑ, όπου παρουσιάζονταν ως "δημοκράτης" ο οποίος διώκονταν άδικα στην ΕΣΣΔ επειδή πάλευε για την ελευθερία. Αποτέλεσε με βάση αυτά κέντρο της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας τις δεκαετίες του '60 και '70.
Με το θάνατό του στις αρχές Αυγούστου τα μεγάλα ΜΜΕ αλλά και ισχυροί ηγέτες όπως ο πρόεδρος της Γαλλίας Ν. Σαρκοζί, ο πρωθυπουργός της Ρωσίας Β. Πούτιν αλλά και ο επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας, Χαβιέ Σολάνα, δεν παρέλειψαν να μας υπενθυμίσουν τους… «αγώνες του για τη δημοκρατία και την ελευθερία».
Δε θα επικεντρώσουμε στα τερατώδη ψεύδη του Σολζενίτσιν σχετικά με τα «θύματα του κομμουνισμού» στην ΕΣΣΔ. Το ότι έφτασε στο σημείο να υποστηρίζει στα σοβαρά ότι ο αριθμός τους είναι 110 εκατομμύρια (!) αρκεί. Σύγχρονες ιστορικές έρευνες με βάση τα αρχεία που άνοιξαν μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ έχουν δώσει πραγματικά στοιχεία και όχι φαντασιοπληξίες. Αντίθετα, σε αυτό το κείμενο θα επικεντρώσουμε σε απόψεις που ο ίδιος εξέφρασε κατά καιρούς για τα επίκαιρα ζητήματα της εποχής, στα οποία δε χωρούν πολλές υποκειμενικές κρίσεις.
Ο Σολζενίτσιν και η Ισπανία
Αφότου πέθανε ο Φράνκο το 1975, το ισπανικό φασιστικό καθεστώς άρχισε να χάνει τον έλεγχο της πολιτικής κατάστασης και στην αρχή του 1976, το ενδιαφέρον της παγκόσμιας κοινής γνώμης στράφηκε στα γεγονότα της Ισπανίας. Απεργίες και διαδηλώσεις υπέρ της Δημοκρατίας και της Ελευθερίας υποχρέωσαν τον κληρονόμο του Φράνκο, το βασιλιά Χουάν Κάρλος, να εισαγάγει πολύ προσεκτικά κάποια φιλελευθεροποίηση προκειμένου να καταλαγιάσει η κοινωνική αναταραχή.
Σε αυτήν την σημαντικότερη στιγμή στην ισπανική πολιτική ιστορία, ο Σολζενίτσιν εμφανίζεται στη Μαδρίτη και δίνει μια συνέντευξη στην εκπομπή Directisimo ένα Σάββατο βράδυ, 20 Μαρτίου 1976, σε prime time ζώνη προγράμματος (βλ. τις ισπανικές εφημερίδες, το ABC και το Ya της 21ης Μαρτίου 1976). Πρόθεσή του δεν ήταν να υποστηρίξει τα αποκαλούμενα μέτρα φιλελευθεροποίησης του βασιλιά. Αντίθετα, ο Σολζενίτσιν προειδοποιούσε για αυτές τις δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις!
Στην τηλεοπτική συνέντευξή του δήλωσε ότι 110 εκατομμύρια (!) Ρώσοι είχαν πεθάνει όντας θύματα του σοσιαλισμού, και σύγκρινε "τη σκλαβιά στην οποία οι σοβιετικοί άνθρωποι υποβλήθηκαν με την ελευθερία που απόλαυσαν στην Ισπανία".Ο Σολζενίτσιν κατηγόρησε επίσης τους "προοδευτικούς κύκλους" ως «ουτοπιστές», επειδή θεωρούσαν την Ισπανία μια δικτατορία. Ως "προοδευτικό", εννοούσε κάθε αντιπολιτευόμενο, τους φιλελεύθερους, τους σοσιαλδημοκράτες και τους κομμουνιστές. "Το περασμένο φθινόπωρο," έλεγε ο Σολζενίτσιν, "η παγκόσμια κοινή γνώμη ανησυχούσε για την τύχη των ισπανών τρομοκρατών (εννοώντας ως τρομοκράτες τους Ισπανούς αντι-φασίστες που καταδικάζονταν σε θάνατο από το καθεστώς Φράνκο). Όλη την ώρα η προοδευτική κοινή γνώμη απαιτεί δημοκρατική πολιτική μεταρρύθμιση υποστηρίζοντας παράλληλα πράξεις τρομοκρατίας". "Εκείνοι που επιδιώκουν τη γρήγορη δημοκρατική μεταρρύθμιση, συνειδητοποιούν τι θα συμβεί αύριο ή μεθαύριο; Στην Ισπανία μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αύριο, αλλά αργότερα πώς θα αποφευχθεί η πορεία προς τον ολοκληρωτισμό;"... (όπως πάντα έγκυρες προβλέψεις).
Ο Σολζενίτσιν και η Πορτογαλία
Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να μιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του AFL-CIO (μεγάλο αμερικανικό συνδικάτο) το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις.
Μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν!
Τα λόγια του έχουν ως εξής:
«Είναι τραγικό για μας τους άλλους Ρώσους, με την πείρα που έχουμε τώρα, να βλέπουμε αυτά που συμβαίνουν στην Πορτογαλία. Ανησυχούμε. […] Κι όμως τι βλέπουμε; Ένα είδος κακότεχνης αντιγραφής, αυτό βλέπουμε. Όσα έγιναν τότε στη Ρωσία αντιγράφονται στην Πορτογαλία με πολύ λίγες διαφορές. Για μας όλα μοιάζουν με επανάληψη. […] Παρ’ όλα αυτά ο δυτικός τύπος μιλάει όσο πιο σοβαρά μπορεί για τις πρώτες ελεύθερες εκλογές. Οι πανουργίες και οι ανομίες τους είναι ολοφάνερο ότι ποικίλλουν ανάλογα με τις περιστάσεις. Αλλ’ όμως σ’ όλα αυτά αναγνωρίζουμε τον κομμουνιστικό χαρακτήρα, το κομμουνιστικό καλούπι. […] Η Πορτογαλία σήμερα στην πραγματικότητα έχει εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ. Φοβάμαι ότι θα βγει αληθινή η πιο κάτω προφητεία μου, εάν προβλέψω ότι τα γεγονότα απ’ αυτή τη στιγμή και πέρα δεν θα είναι αντιστρεπτά. Η Πορτογαλία πρέπει να θεωρείται μελλοντικό μέλος του συμφώνου της Βαρσοβίας. Αυτό είναι κάτι αναπόφευκτο. Δεν μπορούμε να κοιτάμε αδιάφορα αυτή την τραγική και ταυτόχρονα ειρηνική επανάληψη των κομμουνιστικών μεθόδων. Σε δυο άκρες της Ευρώπης και με χρονική διαφορά εξήντα ετών καταπνίγεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο και μέσα σε χρονικό διάστημα μερικών μηνών η δημοκρατία που μόλις γεννιόταν»…
Φυσικά η κινδυνολογία του Σολζενίτσιν για τον εκδημοκρατισμό της Πορτογαλίας μόνο ως παραλήρημα μπορεί να χαρακτηριστεί και ουδεμία σχέση δεν είχε με την εξέλιξη των πραγμάτων. Πράγμα που αναγκάσει τον έλληνα εκδότη του βιβλίο να προσθέσει τη σημείωση «Ο λόγος αυτός εκφωνήθηκε πριν τα γεγονότα λάβουν την τροπή που παρουσιάζουν σήμερα»!Στις ομιλίες που προαναφέρθηκαν παραπάνω ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης εξόχως αποκαλυπτικός όσον αφορά τις απόψεις του για μια σειρά ζητήματα που αναλύονται παρακάτω (στην Ελλάδα κυκλοφόρησαν με τον τίτλο «Ανατολή και δύση», εκδόσεις Ι. Σιδέρης).
Ο Σολζενίτσιν και ο… Βλασόφ
Ως γνωστόν ο στρατηγός Βλασόφ κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου πρόδωσε τη Σοβιετική Ένωση και συνεργάστηκε με τους Γερμανούς όταν αιχμαλωτίστηκε απ’ αυτούς. Ο Σολζενίτσιν πασχίζει να εξηγήσει και να δικαιολογήσει την προδοσία του πρώην διοικητή της 2ης Στρατιάς. Γράφει:
«Η 2η Στρατιά κρούσης βρίσκεται σε βάθος 75 χιλιομέτρων μέσα στις γραμμές του γερμανικού στρατού. Και εκείνη τη στιγμή είναι που οι τυχοδιώκτες του Γενικού Επιτελείου βρέθηκαν να μη διαθέτουν καθόλου αποθέματα σε άντρες και εφόδια. Ο στρατός έμεινε χωρίς ανεφοδιασμό και, παρ’ όλα αυτά δε δόθηκε στον Βλασόφ η έγκριση να υποχωρήσει. […] Ασφαλώς, υπήρξε προδοσία απέναντι στην πατρίδα! Ασφαλώς, υπήρξε εγωιστική και δόλια εγκατάλειψη. Όμως από την πλευρά του Στάλιν»!
Για την προδοσία του Βλασόφ ευθύνεται ο Στάλιν που τον ώθησε σε αυτήν. Δεν πρόκειται για καινοτομία. Το επιχείρημα αυτό είναι το ίδιο που επιστρατεύεται σε όλες τις χώρες από όσους ιστορικούς θέλουν να δικαιολογήσουν και να δικαιώσουν ιστορικά τη συνεργασία με τον κατακτητή. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή στην Ελλάδα τα τάγματα ασφαλείας «ωθήθηκαν» στη συνεργασία με τον κατακτητή λόγω των διωγμών που υπέστησαν απ’ το ΕΑΜ…
Πόλεμος στο Βιετνάμ
Τα χρόνια που ακολούθησαν την ήττα των ΗΠΑ στο Βιετνάμ ο Σολζενίτσιν δε δίστασε να ευθυγραμμιστεί με τις πιο ακραίες αντιδραστικές φωνές, κατηγορώντας τις ΗΠΑ για την αποχώρησή τους και το τέλος του πολέμου!
«Παρακολουθώντας από μακριά αυτή τη φοβερή τραγωδία του Βιετνάμ, σας λέω ότι μισό εκατομμύριο άνθρωποι θα εξολοθρευτούν, ενώ άλλα 4-5 εκατομμύρια (σε αναλογία με την κλίμακα του Βιετνάμ) θα βρεθούν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και θα ανοικοδομήσουν το Βιετνάμ».
(Οι αναφορές σε υποτιθέμενα εκατομμύρια θύματα δεν είναι τυχαίες. Ακριβώς ίδιες αναφορές χρησιμοποιήθηκαν από κυβερνητικούς κύκλους για να αιτιολογηθεί και να νομιμοποιηθεί στα μάτια της κοινής γνώμης των ΗΠΑ η αποστολή στρατευμάτων στο Βιετνάμ. Περισσότερα γι’ αυτό το θέμα μπορεί να αναζητήσει ο αναγνώστης στο αποκαλυπτικό βιβλίο των Νόαμ Τσόμσκι – Έντουαρντ Χέρμαν «Αντεπαναστατική βία: Λουτρά αίματος στα γεγονότα και στην προπαγάνδα», εκδόσεις Ηριδανός).
«…Έτσι κοίταζαν το μέλλον πριν από δυο χρόνια όταν μια παράλογη, ακατανόητη, χωρίς εγγύηση ανακωχή σκαρώθηκε στο Βιετνάμ. Ήταν και αυτή κοντόφθαλμη θεώρηση. Υπήρχε τόση βιασύνη να υπογραφεί η ανακωχή αυτή, που ξέχασαν να απελευθερώσουν ακόμα και τους δικούς σας αμερικανούς από την αιχμαλωσία.»
Ο Σολζενίτσιν και οι ΗΠΑ
Ο απεριόριστος θαυμασμός του Σολζενίτσιν για τις ΗΠΑ, «ηγέτιδα του δημοκρατικού κόσμου» δεν κρύβεται. Είναι η πιο επιθετική εποχή του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού που στήνει πολέμους και χούντες σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η χούντα στην Ελλάδα μόλις είχε πέσει… Μετά απ’ αυτό πώς να μην κατηγορεί… όχι τις ΗΠΑ αλλά όσους τις κατηγορούν!
«Στη Δύση τώρα όλοι στρέφονται ενάντια στης Ηνωμένες Πολιτείες και τις κατηγορούν. Συχνά ακούμε στη Δύση να λένε: «Εσύ φταις Αμερική». Και σ’ αυτό πρέπει αποφασιστικά να υπερασπιστώ τις ΗΠΑ από τις κατηγορίες αυτές».
Μια άλλη κατηγορία που εξαπολύει είναι επειδή η Δύση συνεργάστηκε με τη Σοβιετική Ένωση ενάντια στο ναζισμό! Μια επίθεση πρώτα στη Γερμανία και μετά στην ΕΣΣΔ θα ήταν καλύτερη λύση... Δε σταματάει να προπαγανδίζει την αμερικάνικη επιθετικότητα ενάντια στις σοσιαλιστικές χώρες και γενικότερα να υπερασπίζεται τις πιο επιθετικές ενέργειες των ΗΠΑ:
«Με την πρώτη απειλή του Χιτλερισμού δώσατε το χέρι σας στον Στάλιν! Το λέτε αυτό προάσπιση της δημοκρατίας; Όχι, βέβαια!» «Ο δημοκρατικός κόσμος θα μπορούσε να έχει νικήσει το ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μετά το άλλο, το Γερμανικό πρώτα και μετά το Σοβιετικό.» «Εσείς το 1948 σώσατε το Βερολίνο μόνο με την αποφασιστική σας θέληση και δεν έγινε καμιά παγκόσμια σύγκρουση. Στην Κορέα το 1950 αντισταθήκατε ενάντια στους κομμουνιστές και μόνο χάρη στην αποφασιστικότητά σας και παγκόσμια σύγκρουση δεν έγινε. Το 1962 απαιτήσατε να αποσυρθούν οι πύραυλοι από την Κούβα».
Ο Σολζενίτσιν ήταν επίσης υπέρ της αύξησης της αμερικανικής στρατιωτικής ικανότητας έναντι της Σοβιετικής Ένωσης, η οποία ήταν ισχυρότερη "στα τανκς και τα αεροπλάνα, από πέντε έως επτά φορές" καθώς επίσης και στα ατομικά όπλα που ισχυρίστηκε ότι ήταν "τουλάχιστον δύο, τρεις ή ακόμα και πέντε φορές" ισχυρότερη.
Ο τρίτος κόσμος
Την ίδια στιγμή που όπως προαναφέρθηκε οι ΗΠΑ στήριζαν τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα σε ολόκληρο τον κόσμο ο Σολζενίτσιν έρχεται να κατηγορήσει τις χώρες του τρίτου κόσμου, οι οποίες αντί να πουν ευχαριστώ στις ΗΠΑ για τις… χούντες που του προσφέρει αντιδρούν και από πάνω!
«Οι ΗΠΑ δείχτηκαν από καιρό ότι είναι η πιο γενναιόδωρη χώρα του κόσμου. Όπου γίνονται πλημμύρες, σεισμοί, πυρκαγιές, θεομηνίες, επιδημίες, ποιος τρέχει πρώτος σε βοήθεια; Οι ΗΠΑ. Ποιος δίνει τη μεγαλύτερη βοήθεια με αφιλοκέρδια; Οι ΗΠΑ. Και τι ακούν γι’ ανταπόδοση; Επικρίσεις – κατάρες, «Γιάνκηδες πηγαίνετε σπίτια σας». Αμερικανικά πολιτιστικά κέντρα καίγονται και οι αντιπρόσωποι του τρίτου κόσμου σκαρφαλώνουν στα τραπέζια για να ψηφίσουν ενάντια στις ΗΠΑ».
Αντι-σημιτισμός
Τέλος είναι αρκετά γνωστές οι αντισημιτικές θέσεις που έχει εκφράσει. Σε ένα δίτομο έργο για την ιστορία των ρωσο-εβραϊκών σχέσεων (Two Hundred Years Together 2001, 2002) κατηγορεί με έμφαση τους Εβραίους για τις δύο ρώσικες επαναστάσεις του 1905 και του 1917. Επισημαίνει την «κυριαρχία των εβραίων» στην μπολσεβίκικη ηγεσία παρουσιάζοντάς τους σαν αναξιόπιστους και δολοπλόκους. Επίσης κατηγορεί τους εβραίους για δειλία στον πόλεμο και παράβαση των καθηκόντων τους.
Και ένας... συμβολισμός
«Είδα έναν άντρα πεζό, ντυμένο μ’ ένα γερμανικό παντελόνι, γυμνό από τη μέση και πάνω, όλο αίματα στο πρόσωπο, στο στήθος, στους ώμους και στην πλάτη. Μιλώντας με άψογη ρωσική προφορά, μου φώναξε να τον βοηθήσω. Ένας λοχίας τον ανάγκασε να προχωράει μαστιγώνοντάς τον. Ε, λοιπόν, φοβήθηκα να τον υπερασπίσω αυτόν τον βλασοφικό απέναντι στο λοχία των Ειδικών Δυνάμεων. […] Η εικόνα αυτή έμεινε για πάντα χαραγμένη στο μυαλό μου. Γιατί είναι σχεδόν το σύμβολο του Αρχιπελάγους Γκούλαγκ, θα μπορούσε να κοσμήσει το εξώφυλλο αυτού του βιβλίου».
Το σύμβολο των «εκατομμυρίων θυμάτων του κομμουνισμού» είναι ένας συνεργάτης των ναζί…
Οι θέσεις του αυτές δεν ταίριαζαν με το ψεύτικο προφίλ που καλλιεργούσαν εντέχνως μέχρι τότε οι ΗΠΑ, με αποτέλεσμα αφού τον χρησιμοποίησαν να τον πετάξουν σα στυμμένη λεμονόκουπα και να περάσει σε κάποια σχετική αφάνεια για μεγάλο διάστημα... (Σήμερα τα βιβλία του στην Ελλάδα κυκλοφορούν μόνο σε κάτι φτηνές εκδόσεις βιβλίων τσέπης. Περίεργο πράμα για έναν μεγάλο νομπελίστα συγγραφέα που γνώρισε τόσες δόξες).
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν σε όλη τη δημόσια πορεία του υπήρξε ένα προπαγανδιστικό όχημα της δύσης απέναντι στο σοσιαλισμό, στους κομμουνιστές και στην μαρξιστική ιδεολογία. Όλες οι δημόσιες τοποθετήσεις του βρίθουν από λάσπη, τερατώδεις ανακρίβειες, υποστήριξη των πιο αντιδραστικών θέσεων κάθε φορά.
Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν όσους τίτλους μαχητή της ελευθερίας και της δημοκρατίας κι αν του αποδώσουν δεν ανήκει στους λαούς που αγωνίζονται για τη λευτεριά τους, ανήκει στο στρατόπεδο της βαρβαρότητας, στο στρατόπεδο του συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και του ιμπεριαλισμού. Να τον χαίρονται.
Σάββατο 23 Αυγούστου 2008
Ένας χρόνος από το ολοκαύτωμα της Πελοποννήσου...
Με αφορμή τη συμπλήρωση ενός χρόνου από τις περσινές φονικές πυρκαγιές στην Πελοπόννησο, αναδημοσιεύουμε δύο ενδιαφέροντα άρθρα που γράφτηκαν λίγο μετά την ολοκλήρωση της καταστροφής. Το πρώτο είναι από την εφημερίδα "Το Πονίκι" και αναφέρεται στις κινήσεις αμερικανικών συμφερόντων στα καμμένα πριν και κατά τη διάρκεια των φωτιών. Το δεύτερο είναι από το Athens Indymedia, και περιγράφει τη σχέση ισχυρών ελληνικών και διεθνών συμφερόντων και του πολιτικού κατεστημένου της χώρας με το ολοκαύτωμα...
Οι αμερικάνοι τρέχουν στα καμένα
Η παραλιακή δυτική Πελοπόννησος ήταν πολύ πριν από τις πυρκαγιές ένα προνομιούχο οικόπεδο για κάποιους «οραματιστές» της υπερεντατικής τουριστικής εκμετάλλευσης. Η καταστροφή, δυστυχώς, δεν ακυρώνει τους σχεδιασμούς για τη μετατροπή της απέραντης παραλίας και μιας ζώνης της ενδοχώρας σε αποστειρωμένο θέρετρο. Κάνει το εγχείρημα φθηνότερο και τους ενδιαφερόμενους πιεστικούς και ανυπόμονους. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ ακόμη οι φωτιές έκαιγαν στην Πελοπόννησο, ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοίνωσε την Πέμπτη 30 Αυγούστου ότι υπάρχουν αμερικάνικες πρωτοβουλίες κατόπιν ελληνικού αιτήματος. Στο πλαίσιο αυτών των πρωτοβουλιών η κυβέρνηση των ΗΠΑ δραστηριοποιεί το Eμπορικό Eπιμελητήριο της χώρας για να συντονίσει το σχέδιο παροχής βοήθειας από επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, με στόχο να βοηθήσει την Ελλάδα στην ανασυγκρότηση των πληγεισών περιοχών.
Ενδεχομένως ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ΥΠΕΞ δεν θα μπορούσε να περιγράψει με σαφέστερο τρόπο το ενδιαφέρον των εταιρειών των ΗΠΑ για το φιλέτο της δυτικής Πελοποννήσου. Εκτός αν οι επιχειρήσεις αυτές προσφέρουν αφιλοκερδώς και ανιδιοτελώς τον οβολό τους. Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι η δραστηριοποίηση του αμερικάνικου Επιμελητηρίου έγινε πριν καν προλάβει η ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει τη βοήθεια της μαμάς Αμερικής.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης του ενδιαφέροντος αυτού για τα καμένα της δυτικής Πελοποννήσου πρέπει να ενταχθεί και η άμεση άφιξη αμερικάνων ειδικών δασολόγων, αλλά και πρακτόρων που θέλουν να βοηθήσουν στις... έρευνες για τους εμπρησμούς.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, οι ειδικοί έσπευσαν από τις ΗΠΑ «αυτοβούλως», προφανώς για να υπογραμμίσουν το ενδιαφέρον του αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και των ομοεθνών τους κεφαλαιούχων.
Για το μόνιμο και επίμονο επενδυτικό ενδιαφέρον στη δυτική Πελοπόννησο είναι χαρακτηριστική η εμφάνιση του ομίλου World Trade Center Group με τη συνοδεία αμερικάνων επενδυτών στην περιοχή μόλις μια εβδομάδα πριν από το ξέσπασμα της καταστροφής. Η ομάδα των επενδυτών πραγματοποίησε μια επιθεώρηση στο λιμάνι του Κατάκολου, στη Ζαχάρω, τον Καϊάφα, την αρχαία Ήλιδα και την αρχαία Ολυμπία.
Ο εντόπιος περιφερειάρχης Σπύρος Σπυρίδων είχε υποδεχτεί εύχαρις, δυο εικοσιτετράωρα πριν ξεσπάσει η πυρκαγιά που εξαφάνισε την Ηλεία από τον χάρτη, στο γραφείο του τον David H. Lee, αντιπρόεδρο του World Trade Center Group (WTC), και τους συνεργάτες του, μαζί με τον πρόεδρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ηλείας Άγγελο Αγγελόπουλο της γνωστής ξενοδοχειακής αλυσίδας Aldemar. «Καλωσορίζουμε στη δυτική Ελλάδα κάθε σοβαρό επενδυτή, ο οποίος διαθέτει τα κεφάλαιά του για την κατασκευή έργων που προωθούν την ανάπτυξή μας», είπε ενθουσιωδώς ο Σπυρίδων.
«Είναι η δεύτερη φορά που συναντόμεθα με τον κ. Lee και τους συνεργάτες του σε διάστημα 6 μηνών, με στόχο την προώθηση μιας μεγαλόπνοης επένδυσης από έναν παγκόσμιας εμβέλειας επιχειρηματικό όμιλο. Πρόκειται για επένδυση, η οποία βρίσκεται ήδη σε καλό δρόμο. Διαβεβαίωσα, λοιπόν, τους ξένους επενδυτές ότι οι υπηρεσίες της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος θα παράσχουν κάθε δυνατή υποστήριξη, ενισχύοντας την αναπτυξιακή πορεία της περιοχής, μια πορεία που βασίζεται, κατά κύριο λόγο, στην ιδιωτική πρωτοβουλία», είπε εμφατικά ο περιφερειάρχης, που πράγματι, στις 13 Μαρτίου, είχε κάνει ένα ταξίδι - αστραπή στη Νέα Υόρκη για να θέσει τα θεμέλια της συνεργασίας.
Προφανώς το επενδυτικό ενδιαφέρον δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει τι και πώς έγινε στη δυτική Πελοπόννησο. Μπορεί όμως με μεγάλη σαφήνεια να περιγράψει τι πρόκειται να ακολουθήσει...
(Ποντίκι, 6.9.2007)
Η Ελλάδα κάτω από επίθεση τουριστικών καρτέλ
Την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου η Ελλάδα υπέστη μια τις από πιο αποτροπιαστικές καταστροφές στην ιστορία της.
Η Δυτική και η Νότια Πελοπόννησος, η Νότια Εύβοια, αλλά και ορισμένα προάστια της Αθήνας, καταστράφηκαν ολοσχερώς από πυρκαγιές. Εξήντα πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (μια μάνα απανθρακώθηκε μαζί με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της, θυμίζοντας σκηνικό αρχαίας τραγωδίας), αρκετοί ακόμα και τώρα αγνοούνται, χωριά εξαφανίστηκαν από το χάρτη και εκατομμύρια στρέμματα δασικής και αγροτικής γης μεταβλήθηκαν σε στάχτες και αποκαΐδια.
Πέρα από την απώλεια (πάρα πολλών) ανθρώπινων ζωών, η καταστροφή που προκάλεσαν οι εμπρηστές θα έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες, που θα αρχίσουν να φαίνονται σε βάθος χρόνου. Ο αφανισμός των δασών θα προκαλέσει γενική αύξηση της θερμοκρασίας, πλημμύρες το χειμώνα, διάβρωση του εδάφους και κατολισθήσεις. Επιπλέον οι κατεστραμμένες περιοχές θα σημαδευτούν από ραγδαία αύξηση της ανεργίας, τεράστια εσωτερική μετανάστευση του ντόπιου πληθυσμού στην Αθήνα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις, ενώ ολόκληρη η Ελλάδα θα υποστεί γενική πτώση της αγροτικής παραγωγής, καθώς οι περιοχές αυτές ήταν σημαντικές παραγωγοί λαχανικών, φρούτων και, κυρίως, ελαιόλαδου.
Αναμφίβολα λοιπόν πρόκειται για ένα τεράστιο έγκλημα.
Ένα έγκλημα όμως που δεν φαίνεται να είναι και τόσο... ακούσιο. Οι περίπου 290 εστίες φωτιάς που ξέσπασαν σε Πελοπόννησο και Εύβοια για κάθε πολίτη καλής πίστης, για κάθε πολίτη ο οποίος δεν έχει (ή δεν επιθυμεί να έχει) «γραμμή» από κόμματα ή κομματίδια, παραπέμπουν ευθέως σε ένα οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού.
Ποιος έβαλε 290 εστίες φωτιάς; Γριές και γέροι 70-80 χρονών που συνελήφθησαν από τις επίσημες ελληνικές αρχές; Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ), για να κερδίσει πόντους στις εκλογές; Μήπως... αναρχοαυτόνομοι, ξένος δάκτυλος, τρομοκράτες;
Μόνο έλληνες του εξωτερικού μπορούν να «χάψουν» τα διάφορα μυθεύματα που ψιθυρίζονται τον τελευταίο καιρό. Όσοι ζουν στην Ελλάδα κατάλαβαν, ένιωσαν, υποψιάστηκαν τι μπορεί να συμβαίνει.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ποιος ή ποιοι μπορεί να είχαν συμφέρον να γίνουν στάχτη και αποκαΐδια εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα ελληνικών δασικών εκτάσεων;
Μήπως αυτός ή αυτοί που θα αποκόμιζαν και το μέγιστο δυνατό όφελος από μια τέτοια ολοσχερή καταστροφή; Ας εξετάσουμε προσεκτικά όλα τα δεδομένα...
Η Ιονία Οδός
Η κατασκευή νέου αυτοκινητόδρομου στην Πελοπόννησο με την ονομασία «Ιονία Οδός» (συγκεκριμένα το νότιο τμήμα της Ιονίας Οδού, καθώς η Ιονία εκτείνεται επίσης στην Κεντρική και στη Νότια Ελλάδα), που συνδέει τις τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της, Κόρινθο, Πάτρα, Πύργο και Καλαμάτα, εμφανίστηκε ως σχέδιο το 1996, αλλά δεν υλοποιήθηκε αμέσως λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, οι οποίοι απορρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών πόρων. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υποσχέθηκε το 2004 να ξεκινήσει σύντομα την κατασκευή του νέου αυτοκινητόδρομου. Τελικά η κατασκευή του δημοπρατήθηκε τον Ιούλιο του 2007 στις ελληνικές και πολυεθνικές κατασκευαστικές εταιρείες Vinci - Ελλ. Τεχνοδομική - TEV, Άκτωρ, J&P Avax, Hochtief και Αθηνά και είχε δρομολογηθεί να ξεκινήσει αμέσως, με την προοπτική να ολοκληρωθεί το 2011[i].
Η Ιονία Οδός θα εξασφάλιζε οδική πρόσβαση στις τεράστιες τουριστικές εγκαταστάσεις που κατασκευάζονταν στη δυτική Πελοπόννησο, καθώς και σε εκείνες που σχεδιαζόταν να κατασκευαστούν, και επομένως η ολοκλήρωσή της δεν θα έπρεπε να πάρει περισσότερο από τον απαιτούμενο χρόνο.
Το μόνο πρόβλημα που ανέκυπτε ήταν μερικά «ενοχλητικά» δάση, βιότοποι και οικοσυστήματα, αλλά και ορισμένοι οικολόγοι ή τοπικοί ακτιβιστές. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Ηλεία Γιώργος Κοντογιάννης δήλωνε το 2004: «Πεποίθηση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΧΩΔΕ είναι ότι η Ιονία Οδός πρέπει να προχωρήσει με πολύ γρήγορο ρυθμό ώστε να καλυφθούν οι τεράστιες καθυστερήσεις των τελευταίων ετών» [ii].
Η Ιονία είχε αρχικά προγραμματιστεί να περάσει από μέρη υψίστης περιβαλλοντικής σημασίας, όπως η λίμνη Καϊάφα στην περιοχή της Ζαχάρως, η οποία μάλιστα είχε συμπεριληφθεί και στον ευρωπαϊκό περιβαλλοντολογικό κατάλογο Natura 2000, χαρακτηριζόμενη ως περιοχή «υψηλής προστασίας». Όπως μάλιστα επισήμαινε τον Ιούλιο ο πρόεδρος του Συλλόγου Περιβαλλοντικής Προστασίας Ζαχάρως Κώστας Αγραπιδάς: «Ο συνδυασμός χερσαίου και λιμναίου οικοσυστήματος, καθώς και η ταυτόχρονη συνύπαρξή τους με τις αρχαιότητες, τους μυθολογικούς τόπους και την ιαματική πηγή, καθιστά το οικοσύστημα Καϊάφα ένα μοναδικό σύμπλεγμα, το οποίο έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους».
Παρά τις αφόρητες πιέσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ, το νομαρχιακό συμβούλιο Ηλείας, στο οποίο υπάγεται η προαναφερθείσα περιοχή, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη λίμνη Καϊάφα για την κατασκευή της Ιονίας Οδού. Σύμφωνα ωστόσο με τους ισχυρισμούς του κ. Αγραπιδά, υπήρχε δυνατότητα εναλλακτικής χάραξης της Οδού, ώστε να μη διέρχεται από την περιοχή. Ενδεχομένως όμως να ήταν μεγαλύτερη σε μήκος (και σε κόστος) [iii]. Τελικά το υπουργείο ενέδωσε στα (αλλεπάλληλα) αιτήματα των κατοίκων και αποφάσισε στις 24 Ιουλίου να ακολουθήσει άλλη χάραξη για την Ιονία, προκειμένου να μη διέρχεται από τη λίμνη και να μη θίγεται έτσι το ευαίσθητο οικοσύστημα της περιοχής[iv].
Ωστόσο τα σχέδια άλλαξαν: μόλις ένα μήνα αργότερα η περιοχή γύρω από τη λίμνη Καϊάφα κάηκε ολοσχερώς. Όλως δε τυχαίως, οι εστίες των περισσότερων πυρκαγιών που ξέσπασαν συμπίπτουν απόλυτα με το αρχικό σχέδιο χάραξης της Ιονίας Οδού...
Αρκεί κανείς να συγκρίνει την εικόνα της φλεγόμενης Πελοποννήσου από δορυφόρο της NASA με το αρχικό σχέδιο της Ιονίας Οδού και θα βγάλει ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα. Τι είδους συμπέρασμα θα είναι αυτό;
Πολύ απλά, το ότι οι κατασκευαστές της Ιονίας Οδού τώρα θα έχουν αντιμετωπίσουν την ελάχιστη δυνατή αντίσταση στην εκμετάλλευση της κατεστραμμένης περιοχής.
«Επενδύσεις» στα αποκαΐδια
Η λίμνη Καϊάφα είχε όμως έλξει το ενδιαφέρον και άλλων «επενδυτών». Το 2003 ο τότε υφυπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Γεωργακόπουλος κατηγορήθηκε ότι πίεζε την Κτηματική Υπηρεσία Ηλείας -απʼ όπου και εκλέγεται- να αποχαρακτηρίσει τη λίμνη Καϊάφα από προστατευόμενη περιοχή για να την παραχωρήσει σε μεγάλα τουριστικά τραστ, με σκοπό την ανέγερση ξενοδοχειακών συμπλεγμάτων αλλά και γηπέδων γκολφ.
Ο ίδιος είχε παρουσιάσει μια έκθεση στην οποία προτεινόταν μια επένδυση 150 εκατομμυρίων ευρώ για τον «εκσυγχρονισμό» των ιαματικών λουτρών και την κατασκευή άλλων εγκαταστάσεων στην περιοχή[v]. Παράλληλα, δεν παρέλειπε κάθε λίγο και λιγάκι να αποκαλεί τους οικολόγους που αντιδρούσαν στα σχέδια αυτά «οικοτρομοκράτες» [vi].
Τώρα λοιπόν που ο πανέμορφος αυτός βιότοπος γύρω από τη λίμνη έχει κατακαεί, οι «επενδυτές» (και οι πολιτικοί ατζέντηδές τους) δεν προβλέπεται να αντιμετωπίσουν και πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια ή τους ενοχλητικούς «οικοτρομοκράτες» για να την αποχαρακτηρίσουν.
Πέρα όμως από τη λίμνη Καϊάφα, και άλλα μέρη της Δυτικής Πελοποννήσου, μέσα (ή δίπλα) από τα οποία θα περάσει η Ιονία Οδός, θεωρούνται ιδανικά για την ανάπτυξη τουριστικών επιχειρήσεων. Στη Μεσσηνία λ.χ. πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ πρόκειται να επενδυθούν για την κατασκευή έντεκα μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων πέντε αστέρων, πολυτελών εξοχικών βιλών, μονάδων θαλασσοθεραπείας και σπα, ενός συνεδριακού κέντρου, καθώς και τεσσάρων (τεράστιων) γηπέδων γκολφ. Ο κύριος επενδυτής στην περιοχή αυτή φαίνεται ότι είναι ο εφοπλιστής Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, επικεφαλής της εταιρείας Costamare Shipping SA., με έδρα τον Παναμά, αλλά και ισχυροί διεθνείς επιχειρηματικοί όμιλοι. Η πολυεθνική Kempinski, που δραστηριοποιείται κυρίως στη ΝΑ Ασία, πρόκειται να αναλάβει την εκμετάλλευση των μονάδων θαλασσοθεραπείας και σπα, ενώ μεγάλο αμερικανικό γραφείο έχει αναλάβει την εκμετάλλευση των γηπέδων γκολφ[vii]. Ο εν λόγω επιχειρηματίας λέγεται ότι έχει απαλλοτριώσει τεράστιες εκτάσεις αγροτικής γης με ελιές -πολλές φορές χωρίς τη συγκατάθεση των ιδιοκτητών της-, αλλά και εκτάσεις σε περιοχές δίπλα στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου (επίσης προστατευόμενη από τη Natura 2000), παραβιάζοντας, όπως ακούγεται, ανοιχτά το νόμο. Τα λιγοστά «γραφειοκρατικά» προβλήματα σε σχέση με τις άδειες από την Αρχαιολογική και τη Δασική Υπηρεσία που παρέμεναν ξεπεράστηκαν το 2005, ύστερα από μια επίσκεψή του στο προεδρικό μέγαρο και τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή...
Παράλληλα ο ίδιος εξασφάλισε επιχορήγηση(!) 45% από το κράτος για τις «επενδύσεις» του[viii]. Και προφανώς τώρα, που μεγάλο μέρος της Μεσσηνίας καταστράφηκε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές, θα έχει πλέον τη δυνατότητα να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του στις κατεστραμμένες περιοχές, απαλλοτριώνοντας μάλιστα και την απαιτούμενη γη σε εξευτελιστικές τιμές...
Ένα άλλο μέρος στη Δυτική Πελοπόννησο που θεωρούνταν «κελεπούρι» εδώ και καιρό από τους «επενδυτές» είναι το Κατάκωλο Ηλείας. Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι στα τέλη Αυγούστου ο διεθνής επιχειρηματικός όμιλος World Trade Center Group έστειλε τον αντιπρόεδρό του, David Η. Lee, στην Ηλεία να επικυρώσει μια συμφωνία με κρατικούς και τοπικούς παράγοντες για την «ανάπτυξη» της περιοχής[ix].
Αλλά και για την περιοχή γύρω από την αρχαία Ολυμπία είχαν γίνει συζητήσεις πιθανής τουριστικής εκμετάλλευσης. Πλήθος εγχώριων και ξένων «επενδυτών» είχαν προτείνει την αξιοποίηση του περιβάλλοντος χώρου με το να χτιστούν σύγχρονα στάδια, ξενοδοχεία και άλλες εγκαταστάσεις. Επίσης είχαν προτείνει ακόμα και τη χρήση για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων[x]. Ένας από τους λόγους για τους οποίους μέχρι τώρα δεν μπορούσε να γίνει εφικτή η εφαρμογή αυτών των σχεδίων ήταν ότι η περιβάλλουσα περιοχή απλώς τύχαινε να είναι δάσος. Μετά τη φωτιά ωστόσο, την Ολυμπία δεν την περιβάλλει πια δάσος. Το εμπόδιο αυτό έπαψε να υφίσταται...
Κατά τα άλλα, είναι τοις πάσι γνωστό ότι η Δυτική Πελοπόννησος έχει μερικές από τις πιο μαγευτικές ακτές σε όλη τη χώρα. Αρκετοί επίσης γνωρίζουν ότι οι κάτοικοί της είναι από αρχαιοτάτων χρόνων παραδοσιακά προσηλωμένοι στις ιδιοκτησίες τους και ουδέποτε θα επιθυμούσαν να αντίκριζαν μια μέρα τη γη τους να την εκμεταλλεύονται τουριστικά πολυεθνικές «αναπτυξιακές» εταιρείες.
Έχοντας λοιπόν γνώση αυτού του στοιχείου οι τουριστικοί «επενδυτές», αντιλαμβάνονταν ότι για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την περιοχή έπρεπε πρώτα να καταστραφεί οποιαδήποτε πιθανή αντίδραση στα σχέδιά τους.
Ο ρόλος των Γερμανών
Ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας κάηκαν. Ποιος μπορεί να είχε συμφέρον να καούν τα βουνά;
Στις παρακείμενες τοπικές κοινωνίες ήταν από καιρό τοις πάσι γνωστό ότι ισχυρός γερμανικός όμιλος συμφερόντων επιθυμούσε διακαώς να κατασκευάσει πάνω στα δύο αυτά όρη χιονοδρομικά κέντρα και σαλέ. Οι Γερμανοί ενδιαφέρονταν επίσης και για την εκμετάλλευση του Γράμμου στη Βόρεια Ελλάδα, ο οποίος κάηκε μερικώς τον Ιούλιο...
Το γερμανικό κεφάλαιο ήταν παράλληλα δραστήριο στη Δυτική Πελοπόννησο και στην Εύβοια, αγοράζοντας τεράστιες εκτάσεις γης είτε μέσω ιδιωτών είτε μέσω offshore εταιριών. Μία από τις ανάδοχες γερμανικές εταιρίες για την κατασκευή της Ιονίας Οδού, η Hochtief, ανήκει στον κ. Καϊτέλ.
Το γεγονός ότι ο τελευταίος είναι γιος του ομώνυμου και διαβόητου στρατηγού των ναζιστών δεν φαίνεται να βαρύνει και πολύ στη συνείδηση των αρμοδίων: οι περισσότεροι εξάλλου απʼ αυτούς είχαν από καιρό αντιληφθεί, νομοτελειακά και με μια δόση μοιρολατρίας, ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να απέτυχε να υποτάξει την Ελλάδα στον Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα κατάφερε όμως το 2007. Χωρίς στρατιωτικές εισβολές, τανκς και βαρέα όπλα, μόνο με μερικές φωτιές, με πακτωλό μάρκων και με τη βοήθεια των σύγχρονων δοσιλόγων, των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας: των κεντρικών και τοπικών αρμοδίων της δημόσιας διοίκησης.
Δεν θα ʽπρεπε ίσως εδώ να αγνοηθεί και ο -επίσης σημαντικός- ρόλος Βρετανών και Αμερικανών. Έχοντας σχεδόν «καταλάβει» την Κέρκυρα και την Κρήτη με ξενοδοχεία και γήπεδα γκολφ, άρχισαν να ορέγονται και την Πελοπόννησο. Έτσι, αγόρασαν τεράστιες εκτάσεις γης και τώρα ετοιμάζονται να τις «αξιοποιήσουν» τουριστικά.
Το λόμπι του γκολφ
Ένα από τα ισχυρότερα μπλοκ συμφερόντων -αν όχι το ισχυρότερο- από αυτά που επιθυμούν διακαώς την τουριστική «ανάπτυξη» των ελληνικών ακτών είναι κι εκείνο των κατασκευαστών γηπέδων γκολφ. Η τεραστίου μεγέθους περιβαλλοντική καταστροφή που θα προκαλέσει η κατασκευή τέτοιων γηπέδων (από τη σπατάλη νερού, τη χρήση μεγάλων ποσοτήτων λιπασμάτων και τη διατάραξη των παρακείμενων οικοσυστημάτων) δεν φαίνεται να απασχολεί και πολύ την κυβέρνηση. Τουναντίον, κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να παραχωρηθούν τεράστιες εκτάσεις γης της υπαίθρου σε «επενδυτές» γκολφ.
Έτσι, ο υπουργός Δημόσιων Έργων Γιώργος Σουφλιάς δήλωνε το Μάιο του 2007 σχετικά με το ζήτημα των γηπέδων γκολφ: «Η Ελλάδα έχει μόνο(!) έξι γήπεδα, ενώ η Γαλλία πάνω από 500, η Ιταλία πάνω από 200, η Ισπανία πάνω από 300 και η Πορτογαλία 36». Παράλληλα άλλο υψηλόβαθμο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, ο υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας, που όλως τυχαίως είναι και πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Γκολφ, είχε δηλώσει δημόσια το 2005: «Είναι αναγκαία(!) πολύ περισσότερα γήπεδα γκολφ».
Επιπλέον αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, πριν από τις εκλογές του 2004, υποστήριζε την επέκταση της βιομηχανίας γκολφ στην Ελλάδα, ενώ μετά τις εκλογές, τις οποίες έχασε, δεν αντιπολιτεύτηκε καθόλου την πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα αυτό[xi].
Κατά τα άλλα, όλες οι περιβαλλοντικές μελέτες και εκθέσεις, που προειδοποιούσαν για την καταστροφή που θα προκαλούσαν τα γήπεδα γκολφ, αγνοήθηκαν παντελώς.
«Ποιος παρακάμπτει μελέτες για χάρη της τουριστικής ανάπτυξης;» διαμαρτυρόταν έντονα τότε η Ελένη Μπριασούλη, καθηγήτρια στο τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστήμιου Αιγαίου. «Νομίζουν ότι θα γεμίσουν έτσι τα ξενοδοχεία; Το 70% του παγκόσμιου τουρισμού χειραγωγείται από έναν οργανισμό (σ.σ.: Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού). Αυτοί προωθούν το σύμπλεγμα του γκόλφερ και εκβιάζουν κι εμάς να αποδεχτούμε αυτό το μοντέλο. Έτσι έγινε και με τις πισίνες». Ποιο σύμπλεγμα τουρίστα εννοούσε ακριβώς η Ελένη Μπριασούλη; «Το μοντέλο αυτό του τουρισμού είναι ο ξένος που έρχεται και τα κάνει ό-λ-α μέσα στην τουριστική εγκατάστασή του. Δεν βγαίνει έξω, δεν καταναλώνει τίποτα ντόπιο! Και φυσικά τα πάντα παράγονται και κατασκευάζονται από μεγάλες εταιρείες» [xii].
Η μεγάλη ακτογραμμή της Δυτικής Πελοποννήσου φάνταζε ιδανική για την ανέγερση γηπέδων γκολφ. Από το 2005 κιόλας, η Διεθνής Ομοσπονδία Γκολφ ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξη ότι το 2006 και 2007 θα γινόταν το μεγάλο «μπαμ» για το γκολφ[xiii].
Υπήρχε όμως ένα κώλυμα. Ποιο ήταν αυτό; Μέχρι στιγμής ντόπιοι και οικολόγοι αγωνίζονταν σκληρά εναντίον αυτής της «προοπτικής». Τώρα όμως που οι κατεστραμμένες από την πυρκαγιά περιοχές δεν έχουν περιβαλλοντική αξία, αυτό το «μπαμ» δεν προβλέπεται να συναντήσει και πολύ μεγάλη αντίσταση...
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, ο ίδιος ο Πέτρος Δούκας εμφανίστηκε στην τηλεόραση δυο μέρες μετά την καταστροφή και προσπάθησε να... απαλύνει τον πόνο των κατοίκων των πληγεισών περιοχών με την υπόσχεση ότι ένα μεγάλο αναπτυξιακό τουριστικό σχέδιο (κατασκευή γηπέδου γκολφ...) θα αρχίσει να υλοποιείται αμέσως!
Τα δε ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, παρουσίαζαν το σχέδιο αυτό ως «ευεργεσία»...
Συνενοχή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από το 2004 που ανέλαβε την εξουσία, αφιέρωσε εαυτόν στην κατεύθυνση της τουριστικής «αξιοποίησης» της ελληνικής υπαίθρου και των ακτών της, με σκοπό να αυξηθεί η ετήσια εισροή τουριστών στην Ελλάδα.
«Υπάρχουν ένα εκατομμύριο Ευρωπαίοι που ενδιαφέρονται να αγοράσουν θερινή κατοικία στην Ελλάδα» ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα των κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίοι συνήθιζαν να αναφέρονται στον τουρισμό ωσάν να είναι η «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» [xiv].
Ως εκ τούτου, τα υπουργεία Δημόσιων Έργων και Τουρισμού επεξεργάστηκαν ένα σχέδιο τουριστικής «ανάπτυξης», υπό την ονομασία «Νέο Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό», το οποίο φυσικά προσέφερε αφειδώς γη και ύδωρ στα τουριστικά καρτέλ. Σύμφωνα με το προαναφερθέν σχέδιο, ένας «επενδυτής» μπορεί να αγοράσει γη οπουδήποτε και απλώς ονομάζοντας την επένδυσή του «τουριστική» να πάρει γενναία επιδότηση και να χτίσει τέσσερις φορές περισσότερη έκταση από όση ένας ιδιώτης - με τον όρο βέβαια να πουλήσει το 70% των κατοικιών σε ιδιώτες και να λειτουργήσει το υπόλοιπο 30% ως ξενοδοχείο.
Έχει επίσης τη δυνατότητα να χτίσει σε περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές ή βραχονησίδες, αρκεί να τις ονομάσει «τουριστικές»! Μήπως φαντάζει ολίγον τι τριτοκοσμική αυτή η κατάσταση;
Όχι αδίκως, αν λάβουμε υπόψη ότι τέτοιου είδους καταστάσεις συμβαίνουν σε χώρες όπου παρατηρείται παντελής απουσία Εθνικού Κτηματολογίου και Δασολογίου, τα οποία θα κατοχύρωναν τις δασικές εκτάσεις και τους βιοτόπους και θα έκοβαν τυχόν πιθανές «ορέξεις» [xv].
Και η Ελλάδα, αν και έχει λάβει από την ΕΕ τα αναγκαία κονδύλια, δεν έχει προχωρήσει ακόμα στην εκπόνησή του...
Ωστόσο, προκειμένου αυτό το σχέδιο «ανάπτυξης» να είναι απόλυτα επιτυχές, έπρεπε να λάβει χώρα και μια γενικότερη αναθεώρηση της χωροταξίας στην Ελλάδα. Εν ολίγοις να μπορούν να δοθούν άδειες εκχέρσωσης δασικών εκτάσεων.
Έτσι, το 2007 η κυβέρνηση εισηγήθηκε στη Βουλή μια συνταγματική αναθεώρηση σύμφωνα με την οποία το Άρθρο 24 (εγγυάται την πλήρη απαγόρευση οικοδόμησης σε δασικές εκτάσεις) πρακτικά καταργούνταν. Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ καταδίκασε έντονα την αναθεώρηση και παρεμπόδισε την επικύρωση της αναθεώρησης, αποσύροντας μάλιστα και τους βουλευτές του από την ψηφοφορία. Λίγα χρόνια πριν, είχε εξελιχθεί η ίδια σκηνή, αλλά με... ανάποδους ρόλους: το 2003, που το ΠΑΣΟΚ κατείχε την εξουσία, προσπάθησε να περάσει πανομοιότυπη μεταρρύθμιση, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας αρνήθηκε να την υποστηρίξει...
Το Άρθρο 24 τελικά δεν καταργήθηκε, οι υποψήφιοι εμπρηστές όμως έπαιρναν το πρώτο «πράσινο φως» για να αρχίσουν να υλοποιούν τα σχέδιά τους.
Παράλληλα, το υφυπουργείο Περιβάλλοντος, που τυγχάνει να υπάγεται στο υπουργείο Δημόσιων Έργων και είναι υπεύθυνο για την απορρόφηση των κρατικών κονδυλίων ως προς την προστασία δασών και βιοτόπων, μόνο ενέργειες προς όφελος του περιβάλλοντος δεν έκανε. Τα περισσότερα από τα -ήδη πενιχρά- κονδύλια για την περιβαλλοντική προστασία τα έστελνε πίσω(!) στο υπουργείο Δημόσιων Έργων, για να υποστηριχτούν διάφορα υπό κατασκευήν έργα. Η μόνιμη επωδός που ψιθυριζόταν σαν δικαιολογία για αυτό ήταν: «Το Υφυπουργείο Περιβάλλοντος δεν είναι σε θέση να τα αξιοποιήσει όλα» [xvi]...
Και ένας άλλος όμως παράγοντας φαίνεται ότι βάρυνε καταλυτικά στο πρόσφατο ολοκαύτωμα: ο παραγκωνισμός της Πυροσβεστικής. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται η εν λόγω υπηρεσία, δεν προχώρησε στις απαιτούμενες προσλήψεις προσωπικού, προτιμώντας να προσλάβει χιλιάδες νέους αστυνομικούς (πιο αναγκαίους, φαίνεται...) αλλά και... αγροφύλακες.
Επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες μέσα από το Πυροσβεστικό Σώμα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας έσπευσε να μεταθέσει αξιωματικούς που ήταν μέλη του κυβερνώντος κόμματος σε θέσεις-κλειδιά, οι οποίοι δυστυχώς αποδείχτηκαν αν όχι παντελώς ανίκανοι, τουλάχιστον ανεπαρκείς, στην αντιμετώπιση των πολυάριθμων πυρκαγιών που εκδηλώθηκαν[xvii]. Παράλληλα το υπουργείο φρόντισε να αχρηστεύσει εντελώς και το ρόλο της Δασικής Υπηρεσίας στη δασοπυρόσβεση, παραχωρώντας τον αμιγώς στην Πυροσβεστική, σε μια υπηρεσία που δεν γνώριζε πώς να προσανατολιστεί μες στα δάση αν δεν υπήρχε επαρκής χαρτογράφηση...
Η ώρα είχε πια φτάσει
Τα τουριστικά καρτέλ είχαν από νωρίς «διαγνώσει» όλη αυτήν την ατμόσφαιρα ανεπάρκειας. Και ενθαρρυμένα από το εκρηκτικό κοκτέιλ «υψηλότατες θερμοκρασίες - ισχυροί άνεμοι» των τελευταίων ημερών, διαισθάνθηκαν ότι ήρθε η ώρα τους...
Δεν έμενε πια τίποτα άλλο παρά να βρεθούν και οι φυσικοί αυτουργοί (ίσως οικονομικά εξαθλιωμένοι, με ελαφρώς ελαστική συνείδηση, μετανάστες, τοπικοί παρίες ή γενικώς φτωχοδιάβολοι ή ακόμα -ποιος ξέρει;- και έμμισθοι πράκτορες), των οποίων οι τραπεζικές καταθέσεις θα αυξάνονταν με μερικές χιλιάδες ευρώ. Την κατάλληλη στιγμή τα εμπρηστικά σχέδια μπήκαν σε πλήρη εφαρμογή...
Αποδιοπομπαίοι τράγοι
Μόλις μαίνονταν οι πρώτες φωτιές, όλοι πίστεψαν ότι επρόκειτο για τους συνήθεις οικοπεδοφάγους που καίνε κομμάτια δασικών εκτάσεων κάθε χρόνο με σκοπό να χτίσουν μετά σʼ αυτές. Όταν όμως ξέσπαγαν ολοένα και νέες φωτιές, που στην κυριολεξία κατέκαψαν ολόκληρα χωριά και σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους, πολλοί άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας...
Ήταν εμφανές ότι η Ελλάδα δεχόταν επίθεση. Αυτό το πρόσεξε και η κυβέρνηση. Από ποιους όμως; Έπρεπε να βρεθεί γρήγορα ο φταίχτης. Και εφόσον η Πυροσβεστική και η πολιτική της ηγεσία αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανες, η ΝΔ επιχείρησε να αξιοποιήσει τον όλεθρο που προκάλεσαν τα καρτέλ προς... όφελός της!
Δύο μέρες μετά την πύρινη κόλαση, ο Πρωθυπουργός, ακολουθώντας παραινέσεις επικοινωνιακών του συμβούλων, εμφανιζόταν στην τηλεόραση φορώντας ένα απλό μπουφάν (όπως ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου) και δήλωνε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει «οργανωμένη τρομοκρατική απειλή».
Και αν ο ίδιος ούτε καν διανοήθηκε να κατονομάσει δημοσίως τους αληθινούς τρομοκράτες, των οποίων την ταυτότητα προφανώς γνωρίζει, κυβερνητικά μεγαλοστελέχια έβγαιναν υπογείως και κατάγγελναν είτε πασοκικές συνωμοσίες είτε δάκτυλο ξένης χώρας... Ορισμένοι μάλιστα έφτασαν μέχρι το (φαιδρότατο) σημείο να υπονοήσουν ότι τις πυρκαγιές τις έβαλαν άτομα του αναρχοαυτόνομου χώρου, «για να αποσταθεροποιήσουν τη Δημοκρατία»!
Τα δε προσκείμενα στην κυβέρνηση ΜΜΕ επινοούσαν κάθε μέρα νέους «εχθρούς»: Τούρκους, Αλβανούς, Σκοπιανούς.
Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ έσπευσε αμέσως να καταδικάσει όλα αυτά τα σενάρια, σαν θεωρίες συνωμοσίας, αλλά, μην μπορώντας (ή μη θέλοντας) να κατονομάσει το ποιος μπορεί να είναι αυτός που βάζει... 290 εστίες φωτιάς ταυτοχρόνως φρόντισε να ρίξει όλο το φταίξιμο στην κυβέρνηση κατηγορώντας την για ανικανότητα. Η αντιπαράθεση του ΠΑΣΟΚ με τα πανίσχυρα τουριστικά καρτέλ ίσως άλλωστε να του κόστιζε μεγάλες μερίδες ψηφοφόρων στις επικείμενες εκλογές...
Εν τω μεταξύ η Αστυνομία και οι υπαγόμενες σʼ αυτήν μυστικές υπηρεσίες έδειξαν ότι θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να εντοπιστούν οι αυτουργοί του εγκλήματος. Αποτέλεσμα; Η σύλληψη μιας ηλικιωμένης γυναίκας στη Ζαχάρω για πρόκληση πυρκαγιάς ενώ μαγείρευε στην αυλή της, ενός Αλβανού μετανάστη που επαγγέλθηκε παραπλανητικά ότι είχε βάλει φωτιές με σκοπό να εκδικηθεί τους Έλληνες εργοδότες του που τον είχαν κακομεταχειριστεί, αλλά και ενός 62χρονου με ψυχολογικά προβλήματα, παλιού στελέχους του ΠΑΣΟΚ (σ.σ.: βρέθηκε επιτέλους ο ένοχος!), που συνελήφθη στην Αρεόπολη Λακωνίας και ο οποίος εξαναγκάστηκε, όπως αργότερα έγινε γνωστό, να ομολογήσει ότι ήταν ένας από τους εμπρηστές[xviii]...
Πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως στην περίπτωση αυτή η Αστυνομία δεν δρούσε κατ' ανάγκην με τη (γνωστή) ανικανότητά της, αλλά ίσως να της είχε ανατεθεί μια αποστολή θόλωσης των νερών...
Ο τραγικός επίλογος
Μέρα με τη μέρα, όσο βγαίνουν όλο και περισσότερα στοιχεία στη δημοσιότητα, καθίσταται ολοένα και πιο εμφανής ο «ύποπτος» ρόλος των τουριστικών καρτέλ σʼ αυτήν την υπόθεση.
Όλη δε η Πελοπόννησος βοά πια ότι τουριστικά μπλοκ της Δ. Ευρώπης (και της Αμερικής), με τη συνεργασία Ελλήνων επιχειρηματικών αντιπροσώπων και την ανοχή ντόπιων πολιτικών, από καιρό προσπαθούν να μετατρέψουν την περιοχή τους σε τεράστιο τουριστικό θέρετρο για πλούσιους Ευρωπαίους (και Αμερικανούς) και τους κατοίκους της σε σερβιτόρους.
Αν όμως σκόπευαν να την αξιοποιήσουν, γιατί να φτάσουν στο σημείο να την... κάψουν;
Την απάντηση μας τη δίνει, πάλι, η ίδια η Πελοπόννησος, οι... ιθαγενείς της οποίας δεν έδειχναν και πολύ σύμφωνοι σʼ ένα τέτοιο σχέδιο. Το μόνο που δεν ήθελαν οι Πελοποννήσιοι θα ήταν να ξυπνήσουν μια μέρα και να δουν εκποιημένη τη γη τους, κοψοχρονιά, σε μια πολυεθνική και τους εαυτούς τους σε ρόλο σύγχρονων ειλώτων.
Ασκήθηκαν λοιπόν πιέσεις – οικονομικές και άλλου τύπου. Κι αυτές όμως δεν απέδωσαν. Και όταν πια κρίθηκε ότι όλες οι προσπάθειες ναυάγησαν, ένα πράγμα μόνο φαινόταν ότι θα έσωζε τα σχέδια των «επενδυτών»: μια τυχαία πύρινη λαίλαπα...
Η οποία ήρθε.
Μέχρι στιγμής, τα ευρωαμερικανικά καρτέλ φαίνεται ότι έχουν πετύχει το στόχο τους: ερήμωσαν ένα μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας.
Θα καταφέρουν να ερημώσουν και την υπόλοιπη χώρα;
Ο μόνος που μπορεί να απαντήσει σʼ αυτό είναι ο ίδιος ο (πληγείς) λαός:
Θα ξαναπάρει στα χέρια του τη γη που του ανήκει ή θα παραδοθεί αμαχητί στις τουριστικές βιομηχανίες που έ-ρ-χ-ο-ν-τ-α-ι οσονούπω σε Ολυμπία, Ζαχάρω, Ταΰγετο και Πάρνωνα;
Αυτός θα αποφασίσει...
(Athens Indymedia, 3.9.2007)
[i] Έτοιμος μέχρι το καλοκαίρι του 2011 ο αυτοκινητόδρομος Κορίνθου – Πατρών - Πύργου, GoWest.Gr, 24/7/07, http://www.gowest.gr/index2.php?option=com_content&task=view&id=9777&pop=1&page=0&Itemid=1585
[ii] Η ΝΔ θα θέσει τέλος στο «θέατρο» του ΠΑΣΟΚ για την Ιονία Οδό, Indymedia Athens, 27/8/07, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=752934
[iii] Ο δρόμος μετακινείται, η λίμνη Καϊάφα όχι, Καθημερινή, 08/07/2007.
[iv] Δηλώσεις Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Γιώργου Σουφλιά για την υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης για τη Βορειοδυτική Οδό Πελοποννήσου, 24/7/07, http://www.minenv.gr/download/2007-07-24.dilosis.g.souflia.gia.ypografi.symbasis.elefsina-korinthos-patra-pyrgos-tsakona.doc
[v] Ιαματικές πηγές Καϊάφα, αναζητούνται… επενδυτές, Ριζοσπάστης, 15/4/2003.
[vi] Το έγκλημα με τις 18 τρύπες. Υστερία κατασκευής γηπέδων γκολφ στην Ελλάδα, Ελευθεροτυπία, 3/4/2005.
[vii] Τουρισμός για το Διεθνές Κεφάλαιο, Αριστερά! http://www.koel.gr/index2.php?option=com_content&task=view&id=964&pop=1&page=0&Itemid=34 [viii] 18 τρύπες σε ένα δάσος, Απηγανιάς: Αξιοποίηση ή Καταστροφή; Ελευθεροτυπία, 1/5/2005
[ix] Συνάντηση Σπ. Σπυρίδων με Διεθνή Επιχειρηματική Αντιπροσωπεία, Δελτίο τύπου, 21/08/2005.
[x] Αναγεννάται η Ολυμπία, Καθημερινή, 6/8/05.
[xi] Το έγκλημα με τις 18 τρύπες. Υστερία κατασκευής γηπέδων γκολφ στην Ελλάδα, Ελευθεροτυπία, 3/4/2005.
[xii] Αυτόθι.
[xiii] Αυτόθι.
[xiv] Ξενοδοχεία-Χωριά προς πώληση ή ενοικίαση, Καθημερινή, 3/5/2007.
[xv] Τι είναι η πατρίδα τους. Πωλείται όπως είναι κατοικημένο, Ελευθεροτυπία, 17/6/2007.
[xvi] Η υποκρισία με τα δάση – 30 εκατομμύρια ευρώ για τις «Προστατευόμενες Περιοχές» προσπάθησε να περικόψει το ΥΠΕΧΩΔΕ, Ελευθεροτυπία, 21/7/2007.
[xvii] Από τις υποσχέσεις Καραμανλή… στις αρρυθμίες Σουφλιά, Ελευθεροτυπία, 28/7/07.
[xviii] Ερωτήματα για τη σύλληψη 62χρονου στην Αρεόπολη για τις πυρκαγιές. In.gr, 30/8/07, http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=827585&lngDtrID=244
Οι αμερικάνοι τρέχουν στα καμένα
Η παραλιακή δυτική Πελοπόννησος ήταν πολύ πριν από τις πυρκαγιές ένα προνομιούχο οικόπεδο για κάποιους «οραματιστές» της υπερεντατικής τουριστικής εκμετάλλευσης. Η καταστροφή, δυστυχώς, δεν ακυρώνει τους σχεδιασμούς για τη μετατροπή της απέραντης παραλίας και μιας ζώνης της ενδοχώρας σε αποστειρωμένο θέρετρο. Κάνει το εγχείρημα φθηνότερο και τους ενδιαφερόμενους πιεστικούς και ανυπόμονους. Δεν είναι τυχαίο ότι, ενώ ακόμη οι φωτιές έκαιγαν στην Πελοπόννησο, ο εκπρόσωπος του ΥΠΕΞ των Ηνωμένων Πολιτειών ανακοίνωσε την Πέμπτη 30 Αυγούστου ότι υπάρχουν αμερικάνικες πρωτοβουλίες κατόπιν ελληνικού αιτήματος. Στο πλαίσιο αυτών των πρωτοβουλιών η κυβέρνηση των ΗΠΑ δραστηριοποιεί το Eμπορικό Eπιμελητήριο της χώρας για να συντονίσει το σχέδιο παροχής βοήθειας από επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, με στόχο να βοηθήσει την Ελλάδα στην ανασυγκρότηση των πληγεισών περιοχών.
Ενδεχομένως ο εκπρόσωπος του αμερικάνικου ΥΠΕΞ δεν θα μπορούσε να περιγράψει με σαφέστερο τρόπο το ενδιαφέρον των εταιρειών των ΗΠΑ για το φιλέτο της δυτικής Πελοποννήσου. Εκτός αν οι επιχειρήσεις αυτές προσφέρουν αφιλοκερδώς και ανιδιοτελώς τον οβολό τους. Θα πρέπει, επίσης, να σημειωθεί ότι η δραστηριοποίηση του αμερικάνικου Επιμελητηρίου έγινε πριν καν προλάβει η ελληνική κυβέρνηση να ζητήσει τη βοήθεια της μαμάς Αμερικής.
Στο πλαίσιο της εκδήλωσης του ενδιαφέροντος αυτού για τα καμένα της δυτικής Πελοποννήσου πρέπει να ενταχθεί και η άμεση άφιξη αμερικάνων ειδικών δασολόγων, αλλά και πρακτόρων που θέλουν να βοηθήσουν στις... έρευνες για τους εμπρησμούς.
Σύμφωνα με τις υπάρχουσες πληροφορίες, οι ειδικοί έσπευσαν από τις ΗΠΑ «αυτοβούλως», προφανώς για να υπογραμμίσουν το ενδιαφέρον του αμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου και των ομοεθνών τους κεφαλαιούχων.
Για το μόνιμο και επίμονο επενδυτικό ενδιαφέρον στη δυτική Πελοπόννησο είναι χαρακτηριστική η εμφάνιση του ομίλου World Trade Center Group με τη συνοδεία αμερικάνων επενδυτών στην περιοχή μόλις μια εβδομάδα πριν από το ξέσπασμα της καταστροφής. Η ομάδα των επενδυτών πραγματοποίησε μια επιθεώρηση στο λιμάνι του Κατάκολου, στη Ζαχάρω, τον Καϊάφα, την αρχαία Ήλιδα και την αρχαία Ολυμπία.
Ο εντόπιος περιφερειάρχης Σπύρος Σπυρίδων είχε υποδεχτεί εύχαρις, δυο εικοσιτετράωρα πριν ξεσπάσει η πυρκαγιά που εξαφάνισε την Ηλεία από τον χάρτη, στο γραφείο του τον David H. Lee, αντιπρόεδρο του World Trade Center Group (WTC), και τους συνεργάτες του, μαζί με τον πρόεδρο του Εμπορικού Επιμελητηρίου Ηλείας Άγγελο Αγγελόπουλο της γνωστής ξενοδοχειακής αλυσίδας Aldemar. «Καλωσορίζουμε στη δυτική Ελλάδα κάθε σοβαρό επενδυτή, ο οποίος διαθέτει τα κεφάλαιά του για την κατασκευή έργων που προωθούν την ανάπτυξή μας», είπε ενθουσιωδώς ο Σπυρίδων.
«Είναι η δεύτερη φορά που συναντόμεθα με τον κ. Lee και τους συνεργάτες του σε διάστημα 6 μηνών, με στόχο την προώθηση μιας μεγαλόπνοης επένδυσης από έναν παγκόσμιας εμβέλειας επιχειρηματικό όμιλο. Πρόκειται για επένδυση, η οποία βρίσκεται ήδη σε καλό δρόμο. Διαβεβαίωσα, λοιπόν, τους ξένους επενδυτές ότι οι υπηρεσίες της Περιφέρειας Δυτικής Ελλάδος θα παράσχουν κάθε δυνατή υποστήριξη, ενισχύοντας την αναπτυξιακή πορεία της περιοχής, μια πορεία που βασίζεται, κατά κύριο λόγο, στην ιδιωτική πρωτοβουλία», είπε εμφατικά ο περιφερειάρχης, που πράγματι, στις 13 Μαρτίου, είχε κάνει ένα ταξίδι - αστραπή στη Νέα Υόρκη για να θέσει τα θεμέλια της συνεργασίας.
Προφανώς το επενδυτικό ενδιαφέρον δεν είναι αρκετό για να εξηγήσει τι και πώς έγινε στη δυτική Πελοπόννησο. Μπορεί όμως με μεγάλη σαφήνεια να περιγράψει τι πρόκειται να ακολουθήσει...
(Ποντίκι, 6.9.2007)
Η Ελλάδα κάτω από επίθεση τουριστικών καρτέλ
Την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου η Ελλάδα υπέστη μια τις από πιο αποτροπιαστικές καταστροφές στην ιστορία της.
Η Δυτική και η Νότια Πελοπόννησος, η Νότια Εύβοια, αλλά και ορισμένα προάστια της Αθήνας, καταστράφηκαν ολοσχερώς από πυρκαγιές. Εξήντα πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους (μια μάνα απανθρακώθηκε μαζί με τα τέσσερα ανήλικα παιδιά της, θυμίζοντας σκηνικό αρχαίας τραγωδίας), αρκετοί ακόμα και τώρα αγνοούνται, χωριά εξαφανίστηκαν από το χάρτη και εκατομμύρια στρέμματα δασικής και αγροτικής γης μεταβλήθηκαν σε στάχτες και αποκαΐδια.
Πέρα από την απώλεια (πάρα πολλών) ανθρώπινων ζωών, η καταστροφή που προκάλεσαν οι εμπρηστές θα έχει μακροπρόθεσμες συνέπειες, που θα αρχίσουν να φαίνονται σε βάθος χρόνου. Ο αφανισμός των δασών θα προκαλέσει γενική αύξηση της θερμοκρασίας, πλημμύρες το χειμώνα, διάβρωση του εδάφους και κατολισθήσεις. Επιπλέον οι κατεστραμμένες περιοχές θα σημαδευτούν από ραγδαία αύξηση της ανεργίας, τεράστια εσωτερική μετανάστευση του ντόπιου πληθυσμού στην Αθήνα ή σε άλλες μεγάλες πόλεις, ενώ ολόκληρη η Ελλάδα θα υποστεί γενική πτώση της αγροτικής παραγωγής, καθώς οι περιοχές αυτές ήταν σημαντικές παραγωγοί λαχανικών, φρούτων και, κυρίως, ελαιόλαδου.
Αναμφίβολα λοιπόν πρόκειται για ένα τεράστιο έγκλημα.
Ένα έγκλημα όμως που δεν φαίνεται να είναι και τόσο... ακούσιο. Οι περίπου 290 εστίες φωτιάς που ξέσπασαν σε Πελοπόννησο και Εύβοια για κάθε πολίτη καλής πίστης, για κάθε πολίτη ο οποίος δεν έχει (ή δεν επιθυμεί να έχει) «γραμμή» από κόμματα ή κομματίδια, παραπέμπουν ευθέως σε ένα οργανωμένο σχέδιο εμπρησμού.
Ποιος έβαλε 290 εστίες φωτιάς; Γριές και γέροι 70-80 χρονών που συνελήφθησαν από τις επίσημες ελληνικές αρχές; Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΠΑΣΟΚ), για να κερδίσει πόντους στις εκλογές; Μήπως... αναρχοαυτόνομοι, ξένος δάκτυλος, τρομοκράτες;
Μόνο έλληνες του εξωτερικού μπορούν να «χάψουν» τα διάφορα μυθεύματα που ψιθυρίζονται τον τελευταίο καιρό. Όσοι ζουν στην Ελλάδα κατάλαβαν, ένιωσαν, υποψιάστηκαν τι μπορεί να συμβαίνει.
Τι συμβαίνει λοιπόν; Ποιος ή ποιοι μπορεί να είχαν συμφέρον να γίνουν στάχτη και αποκαΐδια εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα ελληνικών δασικών εκτάσεων;
Μήπως αυτός ή αυτοί που θα αποκόμιζαν και το μέγιστο δυνατό όφελος από μια τέτοια ολοσχερή καταστροφή; Ας εξετάσουμε προσεκτικά όλα τα δεδομένα...
Η Ιονία Οδός
Η κατασκευή νέου αυτοκινητόδρομου στην Πελοπόννησο με την ονομασία «Ιονία Οδός» (συγκεκριμένα το νότιο τμήμα της Ιονίας Οδού, καθώς η Ιονία εκτείνεται επίσης στην Κεντρική και στη Νότια Ελλάδα), που συνδέει τις τέσσερις μεγαλύτερες πόλεις της, Κόρινθο, Πάτρα, Πύργο και Καλαμάτα, εμφανίστηκε ως σχέδιο το 1996, αλλά δεν υλοποιήθηκε αμέσως λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 στην Αθήνα, οι οποίοι απορρόφησαν το μεγαλύτερο μέρος των κρατικών πόρων. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας υποσχέθηκε το 2004 να ξεκινήσει σύντομα την κατασκευή του νέου αυτοκινητόδρομου. Τελικά η κατασκευή του δημοπρατήθηκε τον Ιούλιο του 2007 στις ελληνικές και πολυεθνικές κατασκευαστικές εταιρείες Vinci - Ελλ. Τεχνοδομική - TEV, Άκτωρ, J&P Avax, Hochtief και Αθηνά και είχε δρομολογηθεί να ξεκινήσει αμέσως, με την προοπτική να ολοκληρωθεί το 2011[i].
Η Ιονία Οδός θα εξασφάλιζε οδική πρόσβαση στις τεράστιες τουριστικές εγκαταστάσεις που κατασκευάζονταν στη δυτική Πελοπόννησο, καθώς και σε εκείνες που σχεδιαζόταν να κατασκευαστούν, και επομένως η ολοκλήρωσή της δεν θα έπρεπε να πάρει περισσότερο από τον απαιτούμενο χρόνο.
Το μόνο πρόβλημα που ανέκυπτε ήταν μερικά «ενοχλητικά» δάση, βιότοποι και οικοσυστήματα, αλλά και ορισμένοι οικολόγοι ή τοπικοί ακτιβιστές. Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στην Ηλεία Γιώργος Κοντογιάννης δήλωνε το 2004: «Πεποίθηση της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΧΩΔΕ είναι ότι η Ιονία Οδός πρέπει να προχωρήσει με πολύ γρήγορο ρυθμό ώστε να καλυφθούν οι τεράστιες καθυστερήσεις των τελευταίων ετών» [ii].
Η Ιονία είχε αρχικά προγραμματιστεί να περάσει από μέρη υψίστης περιβαλλοντικής σημασίας, όπως η λίμνη Καϊάφα στην περιοχή της Ζαχάρως, η οποία μάλιστα είχε συμπεριληφθεί και στον ευρωπαϊκό περιβαλλοντολογικό κατάλογο Natura 2000, χαρακτηριζόμενη ως περιοχή «υψηλής προστασίας». Όπως μάλιστα επισήμαινε τον Ιούλιο ο πρόεδρος του Συλλόγου Περιβαλλοντικής Προστασίας Ζαχάρως Κώστας Αγραπιδάς: «Ο συνδυασμός χερσαίου και λιμναίου οικοσυστήματος, καθώς και η ταυτόχρονη συνύπαρξή τους με τις αρχαιότητες, τους μυθολογικούς τόπους και την ιαματική πηγή, καθιστά το οικοσύστημα Καϊάφα ένα μοναδικό σύμπλεγμα, το οποίο έχει κηρυχθεί αρχαιολογικός χώρος και τοπίο ιδιαίτερου φυσικού κάλλους».
Παρά τις αφόρητες πιέσεις του ΥΠΕΧΩΔΕ, το νομαρχιακό συμβούλιο Ηλείας, στο οποίο υπάγεται η προαναφερθείσα περιοχή, αρνήθηκε να παραχωρήσει τη λίμνη Καϊάφα για την κατασκευή της Ιονίας Οδού. Σύμφωνα ωστόσο με τους ισχυρισμούς του κ. Αγραπιδά, υπήρχε δυνατότητα εναλλακτικής χάραξης της Οδού, ώστε να μη διέρχεται από την περιοχή. Ενδεχομένως όμως να ήταν μεγαλύτερη σε μήκος (και σε κόστος) [iii]. Τελικά το υπουργείο ενέδωσε στα (αλλεπάλληλα) αιτήματα των κατοίκων και αποφάσισε στις 24 Ιουλίου να ακολουθήσει άλλη χάραξη για την Ιονία, προκειμένου να μη διέρχεται από τη λίμνη και να μη θίγεται έτσι το ευαίσθητο οικοσύστημα της περιοχής[iv].
Ωστόσο τα σχέδια άλλαξαν: μόλις ένα μήνα αργότερα η περιοχή γύρω από τη λίμνη Καϊάφα κάηκε ολοσχερώς. Όλως δε τυχαίως, οι εστίες των περισσότερων πυρκαγιών που ξέσπασαν συμπίπτουν απόλυτα με το αρχικό σχέδιο χάραξης της Ιονίας Οδού...
Αρκεί κανείς να συγκρίνει την εικόνα της φλεγόμενης Πελοποννήσου από δορυφόρο της NASA με το αρχικό σχέδιο της Ιονίας Οδού και θα βγάλει ένα πολύ ενδιαφέρον συμπέρασμα. Τι είδους συμπέρασμα θα είναι αυτό;
Πολύ απλά, το ότι οι κατασκευαστές της Ιονίας Οδού τώρα θα έχουν αντιμετωπίσουν την ελάχιστη δυνατή αντίσταση στην εκμετάλλευση της κατεστραμμένης περιοχής.
«Επενδύσεις» στα αποκαΐδια
Η λίμνη Καϊάφα είχε όμως έλξει το ενδιαφέρον και άλλων «επενδυτών». Το 2003 ο τότε υφυπουργός Οικονομικών του ΠΑΣΟΚ Δημήτρης Γεωργακόπουλος κατηγορήθηκε ότι πίεζε την Κτηματική Υπηρεσία Ηλείας -απʼ όπου και εκλέγεται- να αποχαρακτηρίσει τη λίμνη Καϊάφα από προστατευόμενη περιοχή για να την παραχωρήσει σε μεγάλα τουριστικά τραστ, με σκοπό την ανέγερση ξενοδοχειακών συμπλεγμάτων αλλά και γηπέδων γκολφ.
Ο ίδιος είχε παρουσιάσει μια έκθεση στην οποία προτεινόταν μια επένδυση 150 εκατομμυρίων ευρώ για τον «εκσυγχρονισμό» των ιαματικών λουτρών και την κατασκευή άλλων εγκαταστάσεων στην περιοχή[v]. Παράλληλα, δεν παρέλειπε κάθε λίγο και λιγάκι να αποκαλεί τους οικολόγους που αντιδρούσαν στα σχέδια αυτά «οικοτρομοκράτες» [vi].
Τώρα λοιπόν που ο πανέμορφος αυτός βιότοπος γύρω από τη λίμνη έχει κατακαεί, οι «επενδυτές» (και οι πολιτικοί ατζέντηδές τους) δεν προβλέπεται να αντιμετωπίσουν και πολλά γραφειοκρατικά εμπόδια ή τους ενοχλητικούς «οικοτρομοκράτες» για να την αποχαρακτηρίσουν.
Πέρα όμως από τη λίμνη Καϊάφα, και άλλα μέρη της Δυτικής Πελοποννήσου, μέσα (ή δίπλα) από τα οποία θα περάσει η Ιονία Οδός, θεωρούνται ιδανικά για την ανάπτυξη τουριστικών επιχειρήσεων. Στη Μεσσηνία λ.χ. πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ πρόκειται να επενδυθούν για την κατασκευή έντεκα μεγάλων ξενοδοχειακών συγκροτημάτων πέντε αστέρων, πολυτελών εξοχικών βιλών, μονάδων θαλασσοθεραπείας και σπα, ενός συνεδριακού κέντρου, καθώς και τεσσάρων (τεράστιων) γηπέδων γκολφ. Ο κύριος επενδυτής στην περιοχή αυτή φαίνεται ότι είναι ο εφοπλιστής Βασίλης Κωνσταντακόπουλος, επικεφαλής της εταιρείας Costamare Shipping SA., με έδρα τον Παναμά, αλλά και ισχυροί διεθνείς επιχειρηματικοί όμιλοι. Η πολυεθνική Kempinski, που δραστηριοποιείται κυρίως στη ΝΑ Ασία, πρόκειται να αναλάβει την εκμετάλλευση των μονάδων θαλασσοθεραπείας και σπα, ενώ μεγάλο αμερικανικό γραφείο έχει αναλάβει την εκμετάλλευση των γηπέδων γκολφ[vii]. Ο εν λόγω επιχειρηματίας λέγεται ότι έχει απαλλοτριώσει τεράστιες εκτάσεις αγροτικής γης με ελιές -πολλές φορές χωρίς τη συγκατάθεση των ιδιοκτητών της-, αλλά και εκτάσεις σε περιοχές δίπλα στη λιμνοθάλασσα του Ναβαρίνου (επίσης προστατευόμενη από τη Natura 2000), παραβιάζοντας, όπως ακούγεται, ανοιχτά το νόμο. Τα λιγοστά «γραφειοκρατικά» προβλήματα σε σχέση με τις άδειες από την Αρχαιολογική και τη Δασική Υπηρεσία που παρέμεναν ξεπεράστηκαν το 2005, ύστερα από μια επίσκεψή του στο προεδρικό μέγαρο και τη συνάντησή του με τον πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή...
Παράλληλα ο ίδιος εξασφάλισε επιχορήγηση(!) 45% από το κράτος για τις «επενδύσεις» του[viii]. Και προφανώς τώρα, που μεγάλο μέρος της Μεσσηνίας καταστράφηκε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές, θα έχει πλέον τη δυνατότητα να επεκτείνει τις επιχειρήσεις του στις κατεστραμμένες περιοχές, απαλλοτριώνοντας μάλιστα και την απαιτούμενη γη σε εξευτελιστικές τιμές...
Ένα άλλο μέρος στη Δυτική Πελοπόννησο που θεωρούνταν «κελεπούρι» εδώ και καιρό από τους «επενδυτές» είναι το Κατάκωλο Ηλείας. Ως παράδειγμα αναφέρουμε ότι στα τέλη Αυγούστου ο διεθνής επιχειρηματικός όμιλος World Trade Center Group έστειλε τον αντιπρόεδρό του, David Η. Lee, στην Ηλεία να επικυρώσει μια συμφωνία με κρατικούς και τοπικούς παράγοντες για την «ανάπτυξη» της περιοχής[ix].
Αλλά και για την περιοχή γύρω από την αρχαία Ολυμπία είχαν γίνει συζητήσεις πιθανής τουριστικής εκμετάλλευσης. Πλήθος εγχώριων και ξένων «επενδυτών» είχαν προτείνει την αξιοποίηση του περιβάλλοντος χώρου με το να χτιστούν σύγχρονα στάδια, ξενοδοχεία και άλλες εγκαταστάσεις. Επίσης είχαν προτείνει ακόμα και τη χρήση για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων[x]. Ένας από τους λόγους για τους οποίους μέχρι τώρα δεν μπορούσε να γίνει εφικτή η εφαρμογή αυτών των σχεδίων ήταν ότι η περιβάλλουσα περιοχή απλώς τύχαινε να είναι δάσος. Μετά τη φωτιά ωστόσο, την Ολυμπία δεν την περιβάλλει πια δάσος. Το εμπόδιο αυτό έπαψε να υφίσταται...
Κατά τα άλλα, είναι τοις πάσι γνωστό ότι η Δυτική Πελοπόννησος έχει μερικές από τις πιο μαγευτικές ακτές σε όλη τη χώρα. Αρκετοί επίσης γνωρίζουν ότι οι κάτοικοί της είναι από αρχαιοτάτων χρόνων παραδοσιακά προσηλωμένοι στις ιδιοκτησίες τους και ουδέποτε θα επιθυμούσαν να αντίκριζαν μια μέρα τη γη τους να την εκμεταλλεύονται τουριστικά πολυεθνικές «αναπτυξιακές» εταιρείες.
Έχοντας λοιπόν γνώση αυτού του στοιχείου οι τουριστικοί «επενδυτές», αντιλαμβάνονταν ότι για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν την περιοχή έπρεπε πρώτα να καταστραφεί οποιαδήποτε πιθανή αντίδραση στα σχέδιά τους.
Ο ρόλος των Γερμανών
Ο Ταΰγετος και ο Πάρνωνας κάηκαν. Ποιος μπορεί να είχε συμφέρον να καούν τα βουνά;
Στις παρακείμενες τοπικές κοινωνίες ήταν από καιρό τοις πάσι γνωστό ότι ισχυρός γερμανικός όμιλος συμφερόντων επιθυμούσε διακαώς να κατασκευάσει πάνω στα δύο αυτά όρη χιονοδρομικά κέντρα και σαλέ. Οι Γερμανοί ενδιαφέρονταν επίσης και για την εκμετάλλευση του Γράμμου στη Βόρεια Ελλάδα, ο οποίος κάηκε μερικώς τον Ιούλιο...
Το γερμανικό κεφάλαιο ήταν παράλληλα δραστήριο στη Δυτική Πελοπόννησο και στην Εύβοια, αγοράζοντας τεράστιες εκτάσεις γης είτε μέσω ιδιωτών είτε μέσω offshore εταιριών. Μία από τις ανάδοχες γερμανικές εταιρίες για την κατασκευή της Ιονίας Οδού, η Hochtief, ανήκει στον κ. Καϊτέλ.
Το γεγονός ότι ο τελευταίος είναι γιος του ομώνυμου και διαβόητου στρατηγού των ναζιστών δεν φαίνεται να βαρύνει και πολύ στη συνείδηση των αρμοδίων: οι περισσότεροι εξάλλου απʼ αυτούς είχαν από καιρό αντιληφθεί, νομοτελειακά και με μια δόση μοιρολατρίας, ότι ο γερμανικός ιμπεριαλισμός μπορεί να απέτυχε να υποτάξει την Ελλάδα στον Βʼ Παγκόσμιο Πόλεμο, τα κατάφερε όμως το 2007. Χωρίς στρατιωτικές εισβολές, τανκς και βαρέα όπλα, μόνο με μερικές φωτιές, με πακτωλό μάρκων και με τη βοήθεια των σύγχρονων δοσιλόγων, των σύγχρονων ταγμάτων ασφαλείας: των κεντρικών και τοπικών αρμοδίων της δημόσιας διοίκησης.
Δεν θα ʽπρεπε ίσως εδώ να αγνοηθεί και ο -επίσης σημαντικός- ρόλος Βρετανών και Αμερικανών. Έχοντας σχεδόν «καταλάβει» την Κέρκυρα και την Κρήτη με ξενοδοχεία και γήπεδα γκολφ, άρχισαν να ορέγονται και την Πελοπόννησο. Έτσι, αγόρασαν τεράστιες εκτάσεις γης και τώρα ετοιμάζονται να τις «αξιοποιήσουν» τουριστικά.
Το λόμπι του γκολφ
Ένα από τα ισχυρότερα μπλοκ συμφερόντων -αν όχι το ισχυρότερο- από αυτά που επιθυμούν διακαώς την τουριστική «ανάπτυξη» των ελληνικών ακτών είναι κι εκείνο των κατασκευαστών γηπέδων γκολφ. Η τεραστίου μεγέθους περιβαλλοντική καταστροφή που θα προκαλέσει η κατασκευή τέτοιων γηπέδων (από τη σπατάλη νερού, τη χρήση μεγάλων ποσοτήτων λιπασμάτων και τη διατάραξη των παρακείμενων οικοσυστημάτων) δεν φαίνεται να απασχολεί και πολύ την κυβέρνηση. Τουναντίον, κάνει ό,τι είναι δυνατόν προκειμένου να παραχωρηθούν τεράστιες εκτάσεις γης της υπαίθρου σε «επενδυτές» γκολφ.
Έτσι, ο υπουργός Δημόσιων Έργων Γιώργος Σουφλιάς δήλωνε το Μάιο του 2007 σχετικά με το ζήτημα των γηπέδων γκολφ: «Η Ελλάδα έχει μόνο(!) έξι γήπεδα, ενώ η Γαλλία πάνω από 500, η Ιταλία πάνω από 200, η Ισπανία πάνω από 300 και η Πορτογαλία 36». Παράλληλα άλλο υψηλόβαθμο στέλεχος του κυβερνώντος κόμματος, ο υφυπουργός Οικονομικών Πέτρος Δούκας, που όλως τυχαίως είναι και πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Γκολφ, είχε δηλώσει δημόσια το 2005: «Είναι αναγκαία(!) πολύ περισσότερα γήπεδα γκολφ».
Επιπλέον αξίζει εδώ να σημειωθεί ότι και η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ, πριν από τις εκλογές του 2004, υποστήριζε την επέκταση της βιομηχανίας γκολφ στην Ελλάδα, ενώ μετά τις εκλογές, τις οποίες έχασε, δεν αντιπολιτεύτηκε καθόλου την πολιτική της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας στο θέμα αυτό[xi].
Κατά τα άλλα, όλες οι περιβαλλοντικές μελέτες και εκθέσεις, που προειδοποιούσαν για την καταστροφή που θα προκαλούσαν τα γήπεδα γκολφ, αγνοήθηκαν παντελώς.
«Ποιος παρακάμπτει μελέτες για χάρη της τουριστικής ανάπτυξης;» διαμαρτυρόταν έντονα τότε η Ελένη Μπριασούλη, καθηγήτρια στο τμήμα Γεωγραφίας του Πανεπιστήμιου Αιγαίου. «Νομίζουν ότι θα γεμίσουν έτσι τα ξενοδοχεία; Το 70% του παγκόσμιου τουρισμού χειραγωγείται από έναν οργανισμό (σ.σ.: Παγκόσμιος Οργανισμός Τουρισμού). Αυτοί προωθούν το σύμπλεγμα του γκόλφερ και εκβιάζουν κι εμάς να αποδεχτούμε αυτό το μοντέλο. Έτσι έγινε και με τις πισίνες». Ποιο σύμπλεγμα τουρίστα εννοούσε ακριβώς η Ελένη Μπριασούλη; «Το μοντέλο αυτό του τουρισμού είναι ο ξένος που έρχεται και τα κάνει ό-λ-α μέσα στην τουριστική εγκατάστασή του. Δεν βγαίνει έξω, δεν καταναλώνει τίποτα ντόπιο! Και φυσικά τα πάντα παράγονται και κατασκευάζονται από μεγάλες εταιρείες» [xii].
Η μεγάλη ακτογραμμή της Δυτικής Πελοποννήσου φάνταζε ιδανική για την ανέγερση γηπέδων γκολφ. Από το 2005 κιόλας, η Διεθνής Ομοσπονδία Γκολφ ήταν ιδιαίτερα αισιόδοξη ότι το 2006 και 2007 θα γινόταν το μεγάλο «μπαμ» για το γκολφ[xiii].
Υπήρχε όμως ένα κώλυμα. Ποιο ήταν αυτό; Μέχρι στιγμής ντόπιοι και οικολόγοι αγωνίζονταν σκληρά εναντίον αυτής της «προοπτικής». Τώρα όμως που οι κατεστραμμένες από την πυρκαγιά περιοχές δεν έχουν περιβαλλοντική αξία, αυτό το «μπαμ» δεν προβλέπεται να συναντήσει και πολύ μεγάλη αντίσταση...
Και σαν να μην έφτανε όλο αυτό, ο ίδιος ο Πέτρος Δούκας εμφανίστηκε στην τηλεόραση δυο μέρες μετά την καταστροφή και προσπάθησε να... απαλύνει τον πόνο των κατοίκων των πληγεισών περιοχών με την υπόσχεση ότι ένα μεγάλο αναπτυξιακό τουριστικό σχέδιο (κατασκευή γηπέδου γκολφ...) θα αρχίσει να υλοποιείται αμέσως!
Τα δε ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, παρουσίαζαν το σχέδιο αυτό ως «ευεργεσία»...
Συνενοχή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης
Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, από το 2004 που ανέλαβε την εξουσία, αφιέρωσε εαυτόν στην κατεύθυνση της τουριστικής «αξιοποίησης» της ελληνικής υπαίθρου και των ακτών της, με σκοπό να αυξηθεί η ετήσια εισροή τουριστών στην Ελλάδα.
«Υπάρχουν ένα εκατομμύριο Ευρωπαίοι που ενδιαφέρονται να αγοράσουν θερινή κατοικία στην Ελλάδα» ήταν ένα από τα κύρια επιχειρήματα των κυβερνητικών αξιωματούχων, οι οποίοι συνήθιζαν να αναφέρονται στον τουρισμό ωσάν να είναι η «βαριά βιομηχανία της Ελλάδας» [xiv].
Ως εκ τούτου, τα υπουργεία Δημόσιων Έργων και Τουρισμού επεξεργάστηκαν ένα σχέδιο τουριστικής «ανάπτυξης», υπό την ονομασία «Νέο Χωροταξικό Πλαίσιο για τον Τουρισμό», το οποίο φυσικά προσέφερε αφειδώς γη και ύδωρ στα τουριστικά καρτέλ. Σύμφωνα με το προαναφερθέν σχέδιο, ένας «επενδυτής» μπορεί να αγοράσει γη οπουδήποτε και απλώς ονομάζοντας την επένδυσή του «τουριστική» να πάρει γενναία επιδότηση και να χτίσει τέσσερις φορές περισσότερη έκταση από όση ένας ιδιώτης - με τον όρο βέβαια να πουλήσει το 70% των κατοικιών σε ιδιώτες και να λειτουργήσει το υπόλοιπο 30% ως ξενοδοχείο.
Έχει επίσης τη δυνατότητα να χτίσει σε περιβαλλοντικά προστατευόμενες περιοχές ή βραχονησίδες, αρκεί να τις ονομάσει «τουριστικές»! Μήπως φαντάζει ολίγον τι τριτοκοσμική αυτή η κατάσταση;
Όχι αδίκως, αν λάβουμε υπόψη ότι τέτοιου είδους καταστάσεις συμβαίνουν σε χώρες όπου παρατηρείται παντελής απουσία Εθνικού Κτηματολογίου και Δασολογίου, τα οποία θα κατοχύρωναν τις δασικές εκτάσεις και τους βιοτόπους και θα έκοβαν τυχόν πιθανές «ορέξεις» [xv].
Και η Ελλάδα, αν και έχει λάβει από την ΕΕ τα αναγκαία κονδύλια, δεν έχει προχωρήσει ακόμα στην εκπόνησή του...
Ωστόσο, προκειμένου αυτό το σχέδιο «ανάπτυξης» να είναι απόλυτα επιτυχές, έπρεπε να λάβει χώρα και μια γενικότερη αναθεώρηση της χωροταξίας στην Ελλάδα. Εν ολίγοις να μπορούν να δοθούν άδειες εκχέρσωσης δασικών εκτάσεων.
Έτσι, το 2007 η κυβέρνηση εισηγήθηκε στη Βουλή μια συνταγματική αναθεώρηση σύμφωνα με την οποία το Άρθρο 24 (εγγυάται την πλήρη απαγόρευση οικοδόμησης σε δασικές εκτάσεις) πρακτικά καταργούνταν. Η αξιωματική αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ καταδίκασε έντονα την αναθεώρηση και παρεμπόδισε την επικύρωση της αναθεώρησης, αποσύροντας μάλιστα και τους βουλευτές του από την ψηφοφορία. Λίγα χρόνια πριν, είχε εξελιχθεί η ίδια σκηνή, αλλά με... ανάποδους ρόλους: το 2003, που το ΠΑΣΟΚ κατείχε την εξουσία, προσπάθησε να περάσει πανομοιότυπη μεταρρύθμιση, αλλά η αξιωματική αντιπολίτευση της Νέας Δημοκρατίας αρνήθηκε να την υποστηρίξει...
Το Άρθρο 24 τελικά δεν καταργήθηκε, οι υποψήφιοι εμπρηστές όμως έπαιρναν το πρώτο «πράσινο φως» για να αρχίσουν να υλοποιούν τα σχέδιά τους.
Παράλληλα, το υφυπουργείο Περιβάλλοντος, που τυγχάνει να υπάγεται στο υπουργείο Δημόσιων Έργων και είναι υπεύθυνο για την απορρόφηση των κρατικών κονδυλίων ως προς την προστασία δασών και βιοτόπων, μόνο ενέργειες προς όφελος του περιβάλλοντος δεν έκανε. Τα περισσότερα από τα -ήδη πενιχρά- κονδύλια για την περιβαλλοντική προστασία τα έστελνε πίσω(!) στο υπουργείο Δημόσιων Έργων, για να υποστηριχτούν διάφορα υπό κατασκευήν έργα. Η μόνιμη επωδός που ψιθυριζόταν σαν δικαιολογία για αυτό ήταν: «Το Υφυπουργείο Περιβάλλοντος δεν είναι σε θέση να τα αξιοποιήσει όλα» [xvi]...
Και ένας άλλος όμως παράγοντας φαίνεται ότι βάρυνε καταλυτικά στο πρόσφατο ολοκαύτωμα: ο παραγκωνισμός της Πυροσβεστικής. Το υπουργείο Δημόσιας Τάξης, στη δικαιοδοσία του οποίου υπάγεται η εν λόγω υπηρεσία, δεν προχώρησε στις απαιτούμενες προσλήψεις προσωπικού, προτιμώντας να προσλάβει χιλιάδες νέους αστυνομικούς (πιο αναγκαίους, φαίνεται...) αλλά και... αγροφύλακες.
Επιπλέον, σύμφωνα με πληροφορίες μέσα από το Πυροσβεστικό Σώμα, ο υπουργός Δημόσιας Τάξης Βύρων Πολύδωρας έσπευσε να μεταθέσει αξιωματικούς που ήταν μέλη του κυβερνώντος κόμματος σε θέσεις-κλειδιά, οι οποίοι δυστυχώς αποδείχτηκαν αν όχι παντελώς ανίκανοι, τουλάχιστον ανεπαρκείς, στην αντιμετώπιση των πολυάριθμων πυρκαγιών που εκδηλώθηκαν[xvii]. Παράλληλα το υπουργείο φρόντισε να αχρηστεύσει εντελώς και το ρόλο της Δασικής Υπηρεσίας στη δασοπυρόσβεση, παραχωρώντας τον αμιγώς στην Πυροσβεστική, σε μια υπηρεσία που δεν γνώριζε πώς να προσανατολιστεί μες στα δάση αν δεν υπήρχε επαρκής χαρτογράφηση...
Η ώρα είχε πια φτάσει
Τα τουριστικά καρτέλ είχαν από νωρίς «διαγνώσει» όλη αυτήν την ατμόσφαιρα ανεπάρκειας. Και ενθαρρυμένα από το εκρηκτικό κοκτέιλ «υψηλότατες θερμοκρασίες - ισχυροί άνεμοι» των τελευταίων ημερών, διαισθάνθηκαν ότι ήρθε η ώρα τους...
Δεν έμενε πια τίποτα άλλο παρά να βρεθούν και οι φυσικοί αυτουργοί (ίσως οικονομικά εξαθλιωμένοι, με ελαφρώς ελαστική συνείδηση, μετανάστες, τοπικοί παρίες ή γενικώς φτωχοδιάβολοι ή ακόμα -ποιος ξέρει;- και έμμισθοι πράκτορες), των οποίων οι τραπεζικές καταθέσεις θα αυξάνονταν με μερικές χιλιάδες ευρώ. Την κατάλληλη στιγμή τα εμπρηστικά σχέδια μπήκαν σε πλήρη εφαρμογή...
Αποδιοπομπαίοι τράγοι
Μόλις μαίνονταν οι πρώτες φωτιές, όλοι πίστεψαν ότι επρόκειτο για τους συνήθεις οικοπεδοφάγους που καίνε κομμάτια δασικών εκτάσεων κάθε χρόνο με σκοπό να χτίσουν μετά σʼ αυτές. Όταν όμως ξέσπαγαν ολοένα και νέες φωτιές, που στην κυριολεξία κατέκαψαν ολόκληρα χωριά και σκότωσαν δεκάδες ανθρώπους, πολλοί άρχισαν να υποψιάζονται ότι κάτι σάπιο συμβαίνει στο Βασίλειο της Δανιμαρκίας...
Ήταν εμφανές ότι η Ελλάδα δεχόταν επίθεση. Αυτό το πρόσεξε και η κυβέρνηση. Από ποιους όμως; Έπρεπε να βρεθεί γρήγορα ο φταίχτης. Και εφόσον η Πυροσβεστική και η πολιτική της ηγεσία αποδείχθηκαν παντελώς ανίκανες, η ΝΔ επιχείρησε να αξιοποιήσει τον όλεθρο που προκάλεσαν τα καρτέλ προς... όφελός της!
Δύο μέρες μετά την πύρινη κόλαση, ο Πρωθυπουργός, ακολουθώντας παραινέσεις επικοινωνιακών του συμβούλων, εμφανιζόταν στην τηλεόραση φορώντας ένα απλό μπουφάν (όπως ο αμερικανός πρόεδρος Τζορτζ Μπους αμέσως μετά την 11η Σεπτεμβρίου) και δήλωνε ότι η Ελλάδα αντιμετωπίζει «οργανωμένη τρομοκρατική απειλή».
Και αν ο ίδιος ούτε καν διανοήθηκε να κατονομάσει δημοσίως τους αληθινούς τρομοκράτες, των οποίων την ταυτότητα προφανώς γνωρίζει, κυβερνητικά μεγαλοστελέχια έβγαιναν υπογείως και κατάγγελναν είτε πασοκικές συνωμοσίες είτε δάκτυλο ξένης χώρας... Ορισμένοι μάλιστα έφτασαν μέχρι το (φαιδρότατο) σημείο να υπονοήσουν ότι τις πυρκαγιές τις έβαλαν άτομα του αναρχοαυτόνομου χώρου, «για να αποσταθεροποιήσουν τη Δημοκρατία»!
Τα δε προσκείμενα στην κυβέρνηση ΜΜΕ επινοούσαν κάθε μέρα νέους «εχθρούς»: Τούρκους, Αλβανούς, Σκοπιανούς.
Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ έσπευσε αμέσως να καταδικάσει όλα αυτά τα σενάρια, σαν θεωρίες συνωμοσίας, αλλά, μην μπορώντας (ή μη θέλοντας) να κατονομάσει το ποιος μπορεί να είναι αυτός που βάζει... 290 εστίες φωτιάς ταυτοχρόνως φρόντισε να ρίξει όλο το φταίξιμο στην κυβέρνηση κατηγορώντας την για ανικανότητα. Η αντιπαράθεση του ΠΑΣΟΚ με τα πανίσχυρα τουριστικά καρτέλ ίσως άλλωστε να του κόστιζε μεγάλες μερίδες ψηφοφόρων στις επικείμενες εκλογές...
Εν τω μεταξύ η Αστυνομία και οι υπαγόμενες σʼ αυτήν μυστικές υπηρεσίες έδειξαν ότι θα έκαναν τα αδύνατα δυνατά για να εντοπιστούν οι αυτουργοί του εγκλήματος. Αποτέλεσμα; Η σύλληψη μιας ηλικιωμένης γυναίκας στη Ζαχάρω για πρόκληση πυρκαγιάς ενώ μαγείρευε στην αυλή της, ενός Αλβανού μετανάστη που επαγγέλθηκε παραπλανητικά ότι είχε βάλει φωτιές με σκοπό να εκδικηθεί τους Έλληνες εργοδότες του που τον είχαν κακομεταχειριστεί, αλλά και ενός 62χρονου με ψυχολογικά προβλήματα, παλιού στελέχους του ΠΑΣΟΚ (σ.σ.: βρέθηκε επιτέλους ο ένοχος!), που συνελήφθη στην Αρεόπολη Λακωνίας και ο οποίος εξαναγκάστηκε, όπως αργότερα έγινε γνωστό, να ομολογήσει ότι ήταν ένας από τους εμπρηστές[xviii]...
Πολλοί άρχισαν να αναρωτιούνται μήπως στην περίπτωση αυτή η Αστυνομία δεν δρούσε κατ' ανάγκην με τη (γνωστή) ανικανότητά της, αλλά ίσως να της είχε ανατεθεί μια αποστολή θόλωσης των νερών...
Ο τραγικός επίλογος
Μέρα με τη μέρα, όσο βγαίνουν όλο και περισσότερα στοιχεία στη δημοσιότητα, καθίσταται ολοένα και πιο εμφανής ο «ύποπτος» ρόλος των τουριστικών καρτέλ σʼ αυτήν την υπόθεση.
Όλη δε η Πελοπόννησος βοά πια ότι τουριστικά μπλοκ της Δ. Ευρώπης (και της Αμερικής), με τη συνεργασία Ελλήνων επιχειρηματικών αντιπροσώπων και την ανοχή ντόπιων πολιτικών, από καιρό προσπαθούν να μετατρέψουν την περιοχή τους σε τεράστιο τουριστικό θέρετρο για πλούσιους Ευρωπαίους (και Αμερικανούς) και τους κατοίκους της σε σερβιτόρους.
Αν όμως σκόπευαν να την αξιοποιήσουν, γιατί να φτάσουν στο σημείο να την... κάψουν;
Την απάντηση μας τη δίνει, πάλι, η ίδια η Πελοπόννησος, οι... ιθαγενείς της οποίας δεν έδειχναν και πολύ σύμφωνοι σʼ ένα τέτοιο σχέδιο. Το μόνο που δεν ήθελαν οι Πελοποννήσιοι θα ήταν να ξυπνήσουν μια μέρα και να δουν εκποιημένη τη γη τους, κοψοχρονιά, σε μια πολυεθνική και τους εαυτούς τους σε ρόλο σύγχρονων ειλώτων.
Ασκήθηκαν λοιπόν πιέσεις – οικονομικές και άλλου τύπου. Κι αυτές όμως δεν απέδωσαν. Και όταν πια κρίθηκε ότι όλες οι προσπάθειες ναυάγησαν, ένα πράγμα μόνο φαινόταν ότι θα έσωζε τα σχέδια των «επενδυτών»: μια τυχαία πύρινη λαίλαπα...
Η οποία ήρθε.
Μέχρι στιγμής, τα ευρωαμερικανικά καρτέλ φαίνεται ότι έχουν πετύχει το στόχο τους: ερήμωσαν ένα μεγάλο κομμάτι της Ελλάδας.
Θα καταφέρουν να ερημώσουν και την υπόλοιπη χώρα;
Ο μόνος που μπορεί να απαντήσει σʼ αυτό είναι ο ίδιος ο (πληγείς) λαός:
Θα ξαναπάρει στα χέρια του τη γη που του ανήκει ή θα παραδοθεί αμαχητί στις τουριστικές βιομηχανίες που έ-ρ-χ-ο-ν-τ-α-ι οσονούπω σε Ολυμπία, Ζαχάρω, Ταΰγετο και Πάρνωνα;
Αυτός θα αποφασίσει...
(Athens Indymedia, 3.9.2007)
[i] Έτοιμος μέχρι το καλοκαίρι του 2011 ο αυτοκινητόδρομος Κορίνθου – Πατρών - Πύργου, GoWest.Gr, 24/7/07, http://www.gowest.gr/index2.php?option=com_content&task=view&id=9777&pop=1&page=0&Itemid=1585
[ii] Η ΝΔ θα θέσει τέλος στο «θέατρο» του ΠΑΣΟΚ για την Ιονία Οδό, Indymedia Athens, 27/8/07, http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=752934
[iii] Ο δρόμος μετακινείται, η λίμνη Καϊάφα όχι, Καθημερινή, 08/07/2007.
[iv] Δηλώσεις Υπουργού ΠΕΧΩΔΕ κ. Γιώργου Σουφλιά για την υπογραφή της σύμβασης παραχώρησης για τη Βορειοδυτική Οδό Πελοποννήσου, 24/7/07, http://www.minenv.gr/download/2007-07-24.dilosis.g.souflia.gia.ypografi.symbasis.elefsina-korinthos-patra-pyrgos-tsakona.doc
[v] Ιαματικές πηγές Καϊάφα, αναζητούνται… επενδυτές, Ριζοσπάστης, 15/4/2003.
[vi] Το έγκλημα με τις 18 τρύπες. Υστερία κατασκευής γηπέδων γκολφ στην Ελλάδα, Ελευθεροτυπία, 3/4/2005.
[vii] Τουρισμός για το Διεθνές Κεφάλαιο, Αριστερά! http://www.koel.gr/index2.php?option=com_content&task=view&id=964&pop=1&page=0&Itemid=34 [viii] 18 τρύπες σε ένα δάσος, Απηγανιάς: Αξιοποίηση ή Καταστροφή; Ελευθεροτυπία, 1/5/2005
[ix] Συνάντηση Σπ. Σπυρίδων με Διεθνή Επιχειρηματική Αντιπροσωπεία, Δελτίο τύπου, 21/08/2005.
[x] Αναγεννάται η Ολυμπία, Καθημερινή, 6/8/05.
[xi] Το έγκλημα με τις 18 τρύπες. Υστερία κατασκευής γηπέδων γκολφ στην Ελλάδα, Ελευθεροτυπία, 3/4/2005.
[xii] Αυτόθι.
[xiii] Αυτόθι.
[xiv] Ξενοδοχεία-Χωριά προς πώληση ή ενοικίαση, Καθημερινή, 3/5/2007.
[xv] Τι είναι η πατρίδα τους. Πωλείται όπως είναι κατοικημένο, Ελευθεροτυπία, 17/6/2007.
[xvi] Η υποκρισία με τα δάση – 30 εκατομμύρια ευρώ για τις «Προστατευόμενες Περιοχές» προσπάθησε να περικόψει το ΥΠΕΧΩΔΕ, Ελευθεροτυπία, 21/7/2007.
[xvii] Από τις υποσχέσεις Καραμανλή… στις αρρυθμίες Σουφλιά, Ελευθεροτυπία, 28/7/07.
[xviii] Ερωτήματα για τη σύλληψη 62χρονου στην Αρεόπολη για τις πυρκαγιές. In.gr, 30/8/07, http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=827585&lngDtrID=244
Κυριακή 22 Ιουνίου 2008
Σχετικά με τις γερμανικές επανορθώσεις του πολέμου
Το παρακάτω κείμενο το λάβαμε με e-mail από τον ΝΤΑΝΤΟΝ και το αναδημοσιεύουμε ευχαρίστως.
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ – ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ "ΛΗΘΗΣ"...
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ...ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ... Μίλαν Κούντερα.
Από τους 800ους Γερμανούς στρατιωτικούς που είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό "Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου ", για την γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2500 (!) χωριών, 50000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300000 ανθρώπων από την πείνα (λοιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945 και δεκάδες χιλιάδες σωματικά ανάπηρους και ψυχικά ασθενείς, ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ!
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες - εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις υπολειπόμενες γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών τις οποίες η "Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων" (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δις δολαρίων, ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ 1938 (!), χωρίς να αναγνωρισθούν τα "διαφυγόντα κέρδη" για τις επόμενες δεκαετίες (!). Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων.
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, υποχρεώθηκε από την "δημοκρατική" Γερμανία ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ - αναστείλει την λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών πολέμου (με προϊστάμενο τον Εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στην "Δικαιοσύνη" της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟ-ΕΘΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, επειδή είναι, τώρα πια είναι "δημοκράτες"! Παράλληλα η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΕΙ και να στείλει τον σε 25 χρόνια καταδικασμένο Μάξ Μέρτεν (για τις δολοφονίες και την ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης) στη Γερμανία "για να εκτίσει την ποινή του εκεί!
Η συνέχεια ήταν η "δημοκρατική" Γερμανία ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΞΕΙ ΟΛΟΥΣ (!) ΜΕ "ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ" με το "ατράνταχτο νομικό επιχείρημα" ΟΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΚΥΛΙΑΣΜΑ ΕΓΚΥΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ) ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΝΟΜΙΜΑ "ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ" ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ "ΑΝΤΑΡΤΩΝ" (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΓΙΑ 50 ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΓΕΡΜΑΝΟ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ!).
Ο Καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μάξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το Γερμανικό κράτος "για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα"! Πέθανε "πλήρης ημερών" το 1972, αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για την δράση του στην Ελλάδα με "βούλευμα", παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε…
Σήμερα κάποιοι "μάγκες" ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Μ. Μέρτεν, να βρουν ακόμα τον "θησαυρό των Εβραίων" στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία... Με την υπόσχεση του Ελληνικού κράτους πως ότι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν "εύρετρα", και το Κεντρικό Ισραηλητικό Συμβούλιο της Ελλάδας …, λες και είναι σίγουρο πως ότι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης… Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των Ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους!
Το "κερασάκι" στην ιστορία, που αξίζει να το αναφέρουμε, είναι ότι λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα ΜΕ ΝΟΜΟ (το 1959, Νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας η Μεταπολιτευτική "Δημοκρατία μας"), τη δίωξη και την φυλάκιση Γερμανών Εγκλ. Πολέμου, και πριν Αμνηστευτεί ο Μ. Μέρτεν (με ένα άλλο "επείγοντα" Νόμο επίσης το 1959), ο τελευταίος μέσω των Γερμανικών Μ.Μ.Ε. ("Spiegel", "Hamburger Echo", 1959-1961) είχε καταγγείλει πως " θυμήθηκε κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το Γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων Αντιστασιακών, και είχε μάλιστα "αποζημιωθεί" με ένα κατασχεμένο Εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων. "Θυμότανε" μάλιστα ο Μ.Μ. ότι υπήρχε και μία "φωτογραφία" που έδειχνε την γυναίκα του τότε Καραμανλικού υπουργού "δικαιοσύνης", την περιώνυμη "Δοξούλα" Μακρή, να γιορτάζει πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη "και άλλων φωτογραφιών…".
Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν (1961) με παράκληση του Γερμανικού ΥΠΕΞ, "για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα"...
Σταμάτησε όμως και η "Αριστερά" να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά από την "μεταπολίτευση" ("Καραμανλλήγς η Τανκς ") για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της "εθνικής ομοψυχίας" και της "λήθης στο παρελθόν"... (Δεν θα μας λέτε εσείς "Εαμο-Βούλγαρους", δεν θα σας λέμε εμείς "Γερμανό-Τσολιάδες")...
Το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε στο Άαχεν το παράσημο του θεμελιωτή της "Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους", του "Μεγάλου Καρόλου" ("KARLSPREIS"). Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης" (Με Χίτλερ ή χωρίς Χίτλερ)...
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει ΑΠΟ ΤΟ 1959 (!) ΤΟ Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου, και να σταματά η εκδίκαση Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ , 68 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ " Β΄Π.Π.", λειτουργούν ΑΚΟΜΑ τα αντίστοιχα Γραφεία Ε.Π. στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία και Αυστραλία ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε, Ναζί τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα "χούφταλο" των 90 -100 χρονών, διότι σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ τα "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας" δεν παραγράφονται!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΏΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ - ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ Γ΄ΡΑΪΧ ". Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια!
Η ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ – ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ αυτή ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ θα αποτελούσε την μοναδική δικαίωση των αγώνων ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΣΙΩΝ του Ελληνικού Λαού.
Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλαδή εκβιασμό μεγάλης δύναμης, αρνείται "και να συζητήσει" για αυτό το θέμα. Και το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό της και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών (δηλαδή η "πνευματική" και οικονομική Ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας) ακολουθεί τις εντολές των "συμμάχων".
Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ (Μάιος 1995), ΝΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ ΟΛΩΣ ΕΠΙΣΗΜΩΣ - ΟΤΙ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΕΣΒΗ ΣΤΗ ΒΟΝΝΗ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ "ΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ" ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ"...
Ο "ευρωπαϊστής" όμως, ο "Συνήθης Κ. Σημίτης", έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ " εκεί που έγραψε και τις άλλες... Διότι σύμφωνα με τους μάνατζερ του Νέο-Φιλελευθερισμού και του "πολιτικού ρεαλισμού", "πρέπει να κοιτάμε μπροστά", και όχι στο "παρελθόν "για να κτίσουμε τη "δυνατή Ελλάδα"...
Το Καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον "Συνήθη Κ. Σημίτη" όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στην Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό "δικαιοσύνης", τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορέψει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον "Κυριάκο Σημόπουλο" για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του ΔΙΣΤΟΜΟΥ, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης "όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το "εθνικό" συμφέρον... Όπως γνωρίζουμε τα συμφέροντα της Άρχουσας Τάξης μεταφράζονται πάντα σε "εθνικά", δηλαδή "όλων μας"…
Στη συνέχεια ο ίδιος, ο "Συνήθης Κ. Σημίτης", ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΑΡΙΑ ΠΡΑΞΗ "ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ" δίνοντας, για πρώτη φορά, ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΣΤΗ ΘΗΤΕΙΑ (που είχε λήξει) ΤΟΥ ΤΟΤΕ (2001) ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ, Στέφανου Ματθία, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ο τελευταίος να συγκροτήσει "ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ" (με "ειδική" σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Ο Λ Ο Μ Ε Λ Ε Ι Α Σ (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του ΔΙΣΤΟΜΟΥ, ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΗΝ ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ "ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑΣ", δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην Επικράτεια του πρώτου!
Το "δίκαιο" ΤΗΣ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ που διεκδικούν οι ιμπεριαλιστές.
Και έτσι έγινε! Επί κυβέρνησης του "Συνήθη Κ. Σημίτη" και των συνεργατών του ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ΑΝΕΤΡΕΨΕ την απόφαση της Ολομέλειας ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΪΣΤΑΤΟ Ο ΙΔΙΟΣ (στην οποία ο ίδιος είχε μειοψηφήσει!), ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ , ad hoc συγκροτημένο "ΕΙΔΙΚΟ" ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ "ΜΕ "ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ" " ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ –ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (!) - ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ "ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑΣ" - ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!
Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που είχε επιδικάσει
στη Γερμανία την καταβολή 28 δισεκατομμυρίων δολαρίων στους κατοίκους του Δίστομου ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΟΝ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ της "δυνατής και περήφανης Ελλάδας", ώστε να μην έχουν τα βιβλία της ιστορίας να γράφουν μόνο για τον "Εφιάλτη".Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας που είχαν υποβληθεί από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ! Μπήκαν "στο αρχείο", χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο!
Ένα τεράστιο "αναχρονιστικό", πόσο καλός είναι ο "αναχρονισμός σε μια τέτοια περίπτωση (!) ΚΙΝΗΜΑ που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του Γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα "θάφτηκε εν τη γενέση του".
Μπροστά σε αυτό το Κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της Ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν "ισότιμες σχέσεις" ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις (!) και "επιστροφή" για τους Γερμανούς ομογενείς (VOLKSDEUTSCHE) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάσθηκαν με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά την διάρκεια του Β΄Π.Π.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του Γερμανικού Υπέξ δεν υπάρχουν "Νικητές και Ηττημένοι"… "Όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί…". Και γι΄αυτό την 8-9η Μαϊου δεν πρέπει να γιορτάζουμε την Νίκη των λαών επί του Γερμανικού ιμπεριαλισμού-μιλιταρισμού, ΑΛΛΑ…"την επέτειο ίδρυσης της "Ε.Ο.Κ.-Ευρωπαϊκής Ένωσης" με μουσική υπόκρουση τον "Ύμνο της Χαράς" του Λ.Φ. Μπετόβεν!
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ...
Έλληνες ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" -"ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" (ΔΕΣ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ " ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ"...) και Ιταλοί επιζώντες από την Ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν ΣΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο.
Μόλις στις αρχές Ιουνίου το Ιταλικό Ανώτατο Δικαστήριο
(αντίστοιχο του Ελληνικου΄Άρειου Πάγου) ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΝΣΤΑΣΗ ΓΙΑ "ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑ" (ΔΙΑΒΑΖΕ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ). Τα Γερμανικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν και απειλούν!
http://www.spiegel.de/politik/ausland/0,1518,558185,00.html
http://www.sueddeutsche.de/deutschland/artikel/229/178684/?page=16#readcomment
Ναί, η Ιταλία έχει Μπερλουσκόνι...Η Ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική... Αλλά δεν έχει Κ. Σημίτη, ούτε Στ. Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή...
Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις "Πανγερμανικές" Deutsche Telekom και RWE, και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
Όπως έκαναν οι ΗΠΑ, το 1999, για να εγκρίνουν την Κοινοπραξία της Αμερικανικής Crysler, με την Γερμανική Daimler-Benz, ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ -ΣΑΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ - ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ Σ Υ Μ Π Λ Η Ρ Ω Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ το 1999, αντί να πει στην "Hochtief", να πληρώσει η Γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του "El Venizelos", από αυτά που χρωστάει στον Ελληνικό λαό, της έδωσε και το Managment ξεπουλώντας και τα συμφέροντα "Ολυμπιακής" ("Τεχνική Βάση" κ.λ.π.).
Διευθύνων Σύμβουλος στην "Hochtief", λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β΄Π.Π. που κρεμάστηκε to 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης ("Von Kaitel").
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες Κομπραδόρους...
Το "Σπήγκελ" γράφει τελευταία πως η Γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει "για αυτή την αδικία" της Ιταλικής δικαιοσύνης στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ! Ποιος(;), η Γερμανία!
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ελλάδα, σαν κράτος να προσφύγει στη ΧΑΓΗ για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, και κάθε χώρα που είχε υποστεί την Ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από την Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομασθεί, ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης (Των 4ων "συμμαχικών" δυνάμεων + 2 Γερμανιών, 1990,) σε "ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ", και όχι απλά, όπως έγινε, σε " Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία"...
Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε " Συνθήκη Ειρήνης", τότε, σύμφωνα με τις αρχές του "Διεθνούς Δικαίου", θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή "Πολεμικών Αποζημιώσεων" προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ΄Ράϊχ...
Πάντα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο η σημερινή Γερμανία είναι ο " νόμιμος" (και ΑΞΙΟΣ θα πρόσθετα εγώ) "κληρονόμος" του Γ' Ράιχ με όλα τα δικαιώματα ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΕΟΥΝ ΕΞ΄ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ!
Το "δώρο" αυτό τους το έκαναν οι "σύμμαχοι μας" στον Αντιφασιστικό πόλεμο ΚΑΙ Η "ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ" ΕΝΩΣΗ του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά – πολιτικά ανταλλάγματα σε βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί – δικαιωθεί.
IM MEMORIAM ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ
Υ.Γ.
Πριν ένα χρόνο, ένα μεσημέρι στις αρχές Δεκέμβρη του 2007, πέρναγα μέσα σ΄ένα το αυτοκίνητο με την γυναίκα μου, τυχαία από το Κολωνάκι. Έξω από την Εκκλησία του Άγίου Διονυσίου είδα παρατεταγμένα πολλά στεφάνια. "Κάποιος μεγάλος" της είπα θα πέθανε. Ναι, μου απάντησε άραγε ποιος να είναι;
Την άλλη μέρα διάβασα στο διαδύκτιο πως "χθες έγινε η κηδεία του γνωστού δικηγόρου Γιάννη Σταμούλη...". Έμεινα άφωνος. Δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω έναν πράγματι ΑΞΙΟ Έλληνα ΠΟΛΙΤΗ. 'Έναν άξιο επιστήμονα - νομικό που έσωσε την αξιοπρέπεια ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ των αδικαίωτων αγωνιζομένων Ελλήνων.
Σαν Νομάρχης Βοιωτίας και δικηγόρος κινητοποίησε του κατοίκους του Δίστομου για την υποβολή αγωγών διεκδίκησης αποζημιώσεων και κέρδισε ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς με τα δυνατά επιστημονικά του επιχειρήματα! ΓΕΓΟΝΌΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ (!) "ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ".
Στην συνέχεια προώθησε τις ΔΙΚΑΙΕΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ στα Γερμανικά ιδρύματα και υπεράσπισε στον Άρειο Πάγο την αρχή ότι δεν διαθέτει η Γερμανία δικαίωμα "Ετεροδικίας". Τεκμηρίωσε επιστημονικά, αναζήτησε όλες τις σχετικές αποφάσεις του "Διεθνούς Δικαίου" και κυρίως ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ σωστά.
Δεν μπόρεσε βέβαια να αποτρέψει τις μεθοδεύσεις Κ. Σημίτη -Στ. Ματθία και τις αποφάσεις της πάντα " ανεξάρτητης" " δικαιοσύνης". Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Δυτικής Ευρώπης για να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Μίλησε σε επιστημονικά συνέδρια Γερμανών αντιφασιστών.
Όμως προδόθηκε προσωπικά και πολιτικά, σχεδόν εκδικητικά, προφανώς προς ικανοποίηση και της Γερμανίας. Στις επόμενες Νομαρχιακές εκλογές (1999) το Σημιτικό πολιτικό κατεστημένο φρόντισε να μην εκλεγεί Νομάρχης Βοιωτίας! Αυτή είναι η Ελλάδα. Τα ίδια δεν έπαθε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης;;; Κλέφτες, ληστές και απατεώνες δεν τους έβγαλαν;;; Αυτό μας έλειπε να υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας "εχθρός", "αντιγερμανός"!
Όμως ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης προδόθηκε και ΠΟΛΙΤΙΚΑ, με πισώπλατα "Αριστερά" κτυπήματα.
Δεν είναι λίγες οι δηλώσεις κάποιων "Αριστερών", που δεν αναφέρω ονομαστικά για να μην βλάψω την "κοινή υπόθεση" σε ένα δίκαιο αίτημα, οι οποίοι δήλωναν πως :
"οι "Αριστεροί"και "Δημοκράτες" δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους των Ναζιστών (!) - ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΛΥΟΥΝ "ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ" ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΓΚΑΙΤΕ..."
Τώρα το γεγονός ότι ΟΛΑ τα γερμανικά αριστερά κόμματα και κινήσεις καταγγέλλουν σχεδόν καθημερινά στα έντυπα τους τη δράση των Γερμανικών κρατικών και κομματικών ιδρυμάτων (Γκαίτε, Φρίντριχ - Έμπερτ, Νάουμαν, Αντενάουερ, Σάιντλ κ.α.) σαν προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ παρέμβασης στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΞΗΣ ΣΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, δεν παίζει και μεγάλο ρόλο για ορισμένους "αριστερούς" Έλληνες "aestet" που παλεύουν για τη "συμφιλίωση", τη "λήθη", την "αγάπη" και το ξεπέρασμα των "προκαταλήψεων".
[FLASHBACK…
Το 1988, ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ απαγόρευσε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ της πρώην Ανατολικής Γερμανίας για την υπονομευτική δράση των Ινστιτούτων Γκαίτε στην Αφρική…]
Η παρέμβαση μου αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του ακούραστου, συνεπή ριζοσπάστη δημοκράτη Γιάννη Σταμούλη, με τον οποίο είχα, στο θέμα αυτό, μια καλή σχέση συνεργασίας και αλληλοσεβασμού, αλλά ΚΑΙ στον Αργύρη Σφουντούρη ("ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ"), ένα από τα ορφανά παιδιά που επέζησαν της σφαγής του Διστόμου, μεγάλωσε στη συνέχεια στο ορφανοτροφείο Pestallozi της Ελβετίας, για να ακούσει - διαβάσει στην Τρίτη του ηλικία, πριν λίγα χρόνια, σε μια επίσημη επιστολή της Γερμανικής κυβέρνησης ότι :
"Συγγνώμη, κύριε Σφουντούρη, δεν δικαιούστε αποζημίωση για τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον Β΄Π.Π., διότι η δράση των Γερμανικών στρατευμάτων στο χωριό σας, αποτελούσαν… "νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα" για τη δράση ανταρτών..."
Εάν δινόντουσαν από την Γερμανία τέτοιες απαντήσεις, για τα Ναζιστικά "αντίποινα" και για το "δικαίωμα αποζημίωσης", σε πολίτες ή στις κυβερνήσεις του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ρωσίας, να είσθε βέβαιοι πως θα είχαμε μέχρι και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και προσωρινή "ανάκληση πρεσβευτών". Αλλά οι Γερμανοί γνωρίζουν. Στο Ελληνικό κράτος και τους πολίτες του δίνουν αυτές τις απαντήσεις…
Δεν υπάρχει πρόβλημα. "Ελέγχεται η κατάσταση".
Όμως έχουμε και μια ωραία δικαιολογία για την ένοχη συνείδηση μας :
Οι Έλληνες είμαστε γνωστοί για την ανωτερότητα και τη "μεγαλοψυχία μας", όπως και για την "λεβαντίνικη" (“LEVANTE”) ΕΜΠΟΡΙΚΗ ψυχή μας!
Και αυτό το γνωρίζουν οι Γερμανοί!
ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΗΜΑΤΟΣ (1995) ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – Κ.ΠΑΠΟΥΛΙΑ (ΤΟΤΕ ΥΠΕΞ-ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ) ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΛΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ – ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ –ΣΑΝ "ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ" ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΏΝ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΩΝ
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ – ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ – ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ - ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 800 ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ΤΟ "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ"
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ" ΟΤΙ ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΑΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ "ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ" ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ "ΝΟΜΙΜΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΑΡΤΩΝ"
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ – ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (1959) ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΤΑΜΑΤΑ Η ΔΙΩΞΗ ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΑΣΗ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ –ΟΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΒΡΕΘΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΤΟΠΙΣΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Δεν πρόκειται για θέμα "εκδίκησης". Ούτε ενδιαφέρει ποιος ζει ακόμα, ή αν ζει ακόμα σε τι ηλικία θα βρίσκεται σήμερα, ούτε ενδιαφέρει να εκτίσει κάποιους από αυτούς "ποινή φυλάκισης". Πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό. Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Είναι επίσης ζήτημα παιδείας για τον Ελληνικό και Γερμανικό λαό.
ΣΧΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΣΦΑΓΗΣ ΣΤΟ "ΔΙΣΤΟΜΟ" (10 Ιουνίου 1944) : http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=879866
ΟΙ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΙΣ – ΟΙ ΑΣΤΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΗΓΕΣΙΕΣ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗΔΩΝ ΚΑΙ Η ΑΡΙΣΤΕΡΑ ΤΗΣ "ΛΗΘΗΣ"...
από τον ΝΤΑΝΤΟΝ
Στη μνήμη του Γιάννη Σταμούλη
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ...ΕΙΝΑΙ Ο ΑΓΩΝΑΣ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΛΗΘΗ... Μίλαν Κούντερα.
Από τους 800ους Γερμανούς στρατιωτικούς που είχε ασκήσει δίωξη το μεταπολεμικό "Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου ", για την γενοκτονική δράση τους στην Ελλάδα, η οποία είχε σαν αποτέλεσμα την ισοπέδωση και το κάψιμο 2500 (!) χωριών, 50000 εκτελέσεις μαχητών και αθώων πολιτών και τον θάνατο 300000 ανθρώπων από την πείνα (λοιμό) τον χειμώνα του 1941, αλλά και μέχρι το 1945 και δεκάδες χιλιάδες σωματικά ανάπηρους και ψυχικά ασθενείς, ΔΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗΚΕ ΚΑΝΕΝΑΣ!
Υπολογίζεται πως εξοντώθηκε το 12% των Ελλήνων. Το 8% από τις δολοφονίες - εκτελέσεις και την πείνα, αλλά και ένα 4% από τις υπολειπόμενες γεννήσεις που δεν έγιναν, λόγω των ασθενειών - κακουχιών. Πέρα από τις καταστροφές των δημόσιων υποδομών και των ιδιωτικών περιουσιών τις οποίες η "Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων" (1947) αναγνώρισε μια συνολική μελλοντική απαίτηση για Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις ύψους 8,5 δις δολαρίων, ΑΓΟΡΑΣΤΙΚΗΣ ΑΞΙΑΣ ΤΟΥ 1938 (!), χωρίς να αναγνωρισθούν τα "διαφυγόντα κέρδη" για τις επόμενες δεκαετίες (!). Η Ελλάδα ζήτησε τότε την αναγνώριση αποζημιώσεων ύψους 14 δις δολαρίων.
Το 1959, η κυβέρνηση Κ. Καραμανλή, υποχρεώθηκε από την "δημοκρατική" Γερμανία ΝΑ ΚΛΕΙΣΕΙ - αναστείλει την λειτουργία του Ελληνικού Γραφείου Εγκληματιών πολέμου (με προϊστάμενο τον Εισαγγελέα Ι. Τούσση) και να στείλει τους 800 φακέλους στην "Δικαιοσύνη" της τότε Δυτικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΟΤΙ ΘΑ ΑΣΚΗΣΟΥΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΔΙΩΞΗ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟ-ΕΘΝΕΙΣ ΤΟΥΣ, επειδή είναι, τώρα πια είναι "δημοκράτες"! Παράλληλα η κυβέρνηση Καραμανλή υποχρεώθηκε να ΑΜΝΗΣΤΕΥΣΕΙ και να στείλει τον σε 25 χρόνια καταδικασμένο Μάξ Μέρτεν (για τις δολοφονίες και την ληστεία των Εβραίων της Θεσσαλονίκης) στη Γερμανία "για να εκτίσει την ποινή του εκεί!
Η συνέχεια ήταν η "δημοκρατική" Γερμανία ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΠΑΛΛΑΞΕΙ ΟΛΟΥΣ (!) ΜΕ "ΒΟΥΛΕΥΜΑΤΑ" με το "ατράνταχτο νομικό επιχείρημα" ΟΤΙ ΟΛΑ ΤΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (ΚΑΙ ΤΟ ΞΕΚΥΛΙΑΣΜΑ ΕΓΚΥΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ) ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ ΝΟΜΙΜΑ "ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ" ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ "ΑΝΤΑΡΤΩΝ" (ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΙΤΛΕΡΙΚΟ ΔΙΑΤΑΓΜΑ ΓΙΑ 50 ΕΚΤΕΛΕΣΕΙΣ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΚΑΘΕ ΓΕΡΜΑΝΟ ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕ ΑΠΟ ΑΝΤΙΣΤΑΣΙΑΚΟΥΣ!).
Ο Καταδικασμένος (1958) από Ελληνικό Δικαστήριο Εγκληματιών Πολέμου (Στρατοδικείο) Μάξ Μέρτεν αφέθηκε ελεύθερος και απελάθηκε στην πατρίδα του για να πάρει στη συνέχεια αποζημίωση και σύνταξη από το Γερμανικό κράτος "για την άδικη μεταχείριση του στην Ελλάδα"! Πέθανε "πλήρης ημερών" το 1972, αφού προηγουμένως είχε απαλλαχθεί και αυτός για την δράση του στην Ελλάδα με "βούλευμα", παρά την υπόσχεση της Γερμανίας ότι θα τον δίκαζε και θα τον φυλάκιζε…
Σήμερα κάποιοι "μάγκες" ψάχνουν, βάσει αφηγήσεων και εξομολογήσεων του Μ. Μέρτεν, να βρουν ακόμα τον "θησαυρό των Εβραίων" στους βυθούς της Φοινικούντας στη Μεσσηνία... Με την υπόσχεση του Ελληνικού κράτους πως ότι βρεθεί θα το μοιραστούν οι Έλληνες χρυσοθήρες, σαν "εύρετρα", και το Κεντρικό Ισραηλητικό Συμβούλιο της Ελλάδας …, λες και είναι σίγουρο πως ότι απέκρυψαν οι Γερμανοί από τις ληστείες στην Ελλάδα ανήκε μόνο στους Εβραίους συμπολίτες μας της Θεσσαλονίκης… Στην έκθεση του Νίκου Καζαντζάκη για το δολοφονικό όργιο των Ναζί στην Κρήτη αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι οι Γερμανοί αφαιρούσαν, μάζευαν, ακόμα και τα χρυσά δακτυλίδια και δόντια από τα θύματα τους!
Το "κερασάκι" στην ιστορία, που αξίζει να το αναφέρουμε, είναι ότι λίγο πριν σταματήσει η Ελλάδα ΜΕ ΝΟΜΟ (το 1959, Νόμο που δεν τον κατάργησε, για λόγους τιμής και αξιοπρέπειας η Μεταπολιτευτική "Δημοκρατία μας"), τη δίωξη και την φυλάκιση Γερμανών Εγκλ. Πολέμου, και πριν Αμνηστευτεί ο Μ. Μέρτεν (με ένα άλλο "επείγοντα" Νόμο επίσης το 1959), ο τελευταίος μέσω των Γερμανικών Μ.Μ.Ε. ("Spiegel", "Hamburger Echo", 1959-1961) είχε καταγγείλει πως " θυμήθηκε κάποιον Κωνσταντίνο Καραμανλή, δικηγόρο στο επάγγελμα, που συνεργαζόταν με το Γερμανικό στρατηγείο της Θεσσαλονίκης στην κατάδοση Ελλήνων Αντιστασιακών, και είχε μάλιστα "αποζημιωθεί" με ένα κατασχεμένο Εβραϊκό κατάστημα υφασμάτων. "Θυμότανε" μάλιστα ο Μ.Μ. ότι υπήρχε και μία "φωτογραφία" που έδειχνε την γυναίκα του τότε Καραμανλικού υπουργού "δικαιοσύνης", την περιώνυμη "Δοξούλα" Μακρή, να γιορτάζει πρωτοχρονιά του 1943 στο γερμανικό στρατηγείο, όπου ήταν γραμματέας. Μιλούσε επίσης και για την ύπαρξη "και άλλων φωτογραφιών…".
Λίγο αργότερα οι δημοσιεύσεις σταμάτησαν (1961) με παράκληση του Γερμανικού ΥΠΕΞ, "για να μην βλαφτούν οι φιλικές σχέσεις με την σύμμαχο Ελλάδα"...
Σταμάτησε όμως και η "Αριστερά" να αναφέρεται σε αυτά τα γεγονότα, ιδιαίτερα μετά από την "μεταπολίτευση" ("Καραμανλλήγς η Τανκς ") για λόγους διαφύλαξης και αποκατάστασης της "εθνικής ομοψυχίας" και της "λήθης στο παρελθόν"... (Δεν θα μας λέτε εσείς "Εαμο-Βούλγαρους", δεν θα σας λέμε εμείς "Γερμανό-Τσολιάδες")...
Το 1977 ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έλαβε στο Άαχεν το παράσημο του θεμελιωτή της "Αγίας Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, του Γερμανικού Έθνους", του "Μεγάλου Καρόλου" ("KARLSPREIS"). Μια τιμή που την αποδίδουν οι Γερμανοί σε όλους τους καλούς τους φίλους που πολεμούν για το γερμανικό όραμα της "Ενωμένης Ευρώπης" (Με Χίτλερ ή χωρίς Χίτλερ)...
Για να καταλάβουμε το τι σημαίνει να κλείνει ΑΠΟ ΤΟ 1959 (!) ΤΟ Ελληνικό Γραφείο Εγκληματιών Πολέμου, και να σταματά η εκδίκαση Γερμανών στην Ελλάδα, θα πρέπει να το συγκρίνουμε με το γεγονός ΟΤΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΑ , 68 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΤΟΥ " Β΄Π.Π.", λειτουργούν ΑΚΟΜΑ τα αντίστοιχα Γραφεία Ε.Π. στις ΗΠΑ, Γαλλία, Αγγλία, Ιταλία και Αυστραλία ΚΑΙ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ, και όποτε εντοπίσουν κάποιον, ενεργό τότε, Ναζί τον δικάζουν, έστω και εάν είναι σήμερα "χούφταλο" των 90 -100 χρονών, διότι σύμφωνα με τις διακηρύξεις του ΟΗΕ τα "Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητας" δεν παραγράφονται!
Αυτή η θλιβερή πραγματικότητα συμπληρώνεται ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΗ ΤΩΝ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΏΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΩΝ - ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΣ ΤΩΝ ΕΞΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΝ ΔΑΝΕΙΩΝ ΤΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟ Γ΄ΡΑΪΧ ". Μιλάμε για ποσά που ξεπερνούν τα 100 δισεκατομμύρια δολάρια!
Η ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΗ – ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΗ αυτή ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ θα αποτελούσε την μοναδική δικαίωση των αγώνων ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΥΣΙΩΝ του Ελληνικού Λαού.
Και όμως η Γερμανία, ασκώντας ιμπεριαλιστική πολιτική, δηλαδή εκβιασμό μεγάλης δύναμης, αρνείται "και να συζητήσει" για αυτό το θέμα. Και το Ελληνικό πολιτικό προσωπικό της και των άλλων ιμπεριαλιστικών χωρών (δηλαδή η "πνευματική" και οικονομική Ολιγαρχία που κυβερνά τη χώρα μας) ακολουθεί τις εντολές των "συμμάχων".
Μπορεί ο Ανδρέας Παπανδρέου, μετά από πολλά χρόνια αβελτηρίας, να αποφάσισε ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΤΟΥ ΛΟΓΟ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΟΜΑΔΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ (Μάιος 1995), ΝΑ ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΙ ΟΛΩΣ ΕΠΙΣΗΜΩΣ - ΟΤΙ ΔΙΝΕΙ ΕΝΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΕΛΛΗΝΑ ΠΡΕΣΒΗ ΣΤΗ ΒΟΝΝΗ ΝΑ ΥΠΟΒΑΛΕΙ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΗ "ΡΗΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΚΟΙΝΩΣΗ" ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΗΤΑ ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΚΤΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ"...
Ο "ευρωπαϊστής" όμως, ο "Συνήθης Κ. Σημίτης", έγραψε και αυτή την πολιτική παρακαταθήκη του πρώην αρχηγού του ΠΑΣΟΚ " εκεί που έγραψε και τις άλλες... Διότι σύμφωνα με τους μάνατζερ του Νέο-Φιλελευθερισμού και του "πολιτικού ρεαλισμού", "πρέπει να κοιτάμε μπροστά", και όχι στο "παρελθόν "για να κτίσουμε τη "δυνατή Ελλάδα"...
Το Καραγκιοζιλίκι αυτό ολοκληρώθηκε από τον "Συνήθη Κ. Σημίτη" όταν έκανε ανοιχτή παρέμβαση στην Δικαιοσύνη, βάζοντας τον άλλο γερμανοσπουδασμένο υπουργό "δικαιοσύνης", τον Μιχ. Σταθόπουλο, να απαγορέψει την κατάσχεση των ακινήτων του Ινστιτούτου Γκαίτε και της Γερμανικής Αρχαιολογικής Σχολής (διάβασε τον "Κυριάκο Σημόπουλο" για τον ρόλο των ξένων αρχαιολογικών αποστολών στην Ελλάδα), υπέρ της αποζημίωσης των θυμάτων του ΔΙΣΤΟΜΟΥ, με μία αναχρονιστική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, που λέει πως ο υπουργός δικαιοσύνης μπορεί να αποτρέψει την εκτέλεση μιας δικαστικής απόφασης "όταν διακυβεύονται οι φιλικές σχέσεις με μία χώρα και το επιβάλει το "εθνικό" συμφέρον... Όπως γνωρίζουμε τα συμφέροντα της Άρχουσας Τάξης μεταφράζονται πάντα σε "εθνικά", δηλαδή "όλων μας"…
Στη συνέχεια ο ίδιος, ο "Συνήθης Κ. Σημίτης", ΕΚΑΝΕ ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΒΑΡΙΑ ΠΡΑΞΗ "ΕΘΝΙΚΗΣ ΑΝΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ" δίνοντας, για πρώτη φορά, ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΣΤΗ ΘΗΤΕΙΑ (που είχε λήξει) ΤΟΥ ΤΟΤΕ (2001) ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ, Στέφανου Ματθία, ΓΙΑ ΝΑ ΠΡΟΛΑΒΕΙ ο τελευταίος να συγκροτήσει "ΕΙΔΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ" (με "ειδική" σύνθεση) με το οποίο θα ανατρέψει ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ Ο Λ Ο Μ Ε Λ Ε Ι Α Σ (2001) του Αρείου Πάγου, η οποία είχε δικαιώσει την απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς για καταβολή αποζημιώσεων στα θύματα του ΔΙΣΤΟΜΟΥ, ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΨΕΙ ΤΗΝ ΕΝΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ η οποία ζητούσε την ακύρωση της απόφασης ΣΤΗ ΒΑΣΗ ΤΟΥ "ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑΣ", δηλαδή ότι ένα κράτος (η Ελλάδα) δεν μπορεί να δικάσει ένα άλλο κράτος (τη Γερμανία), ακόμα και εάν τα μέλη και τα όργανα του δεύτερου έχουν αδικοπραγήσει στην Επικράτεια του πρώτου!
Το "δίκαιο" ΤΗΣ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑΣ που διεκδικούν οι ιμπεριαλιστές.
Και έτσι έγινε! Επί κυβέρνησης του "Συνήθη Κ. Σημίτη" και των συνεργατών του ο Πρόεδρος του Αρείου Πάγου ΑΝΕΤΡΕΨΕ την απόφαση της Ολομέλειας ΤΟΥ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΪΣΤΑΤΟ Ο ΙΔΙΟΣ (στην οποία ο ίδιος είχε μειοψηφήσει!), ΑΠΟ ΕΝΑ ΑΛΛΟ , ad hoc συγκροτημένο "ΕΙΔΙΚΟ" ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ "ΜΕ "ΕΙΔΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ" " ΚΑΙ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ –ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ (!) - ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ "ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑΣ" - ΔΗΛΑΔΗ ΝΑ ΜΗΝ ΔΙΚΑΖΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!!!
Αποτέλεσμα: Η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, που είχε επιδικάσει
στη Γερμανία την καταβολή 28 δισεκατομμυρίων δολαρίων στους κατοίκους του Δίστομου ΚΑΤΕΛΗΞΕ ΣΤΟΝ ΣΚΟΥΠΙΔΟΤΕΝΕΚΕ της "δυνατής και περήφανης Ελλάδας", ώστε να μην έχουν τα βιβλία της ιστορίας να γράφουν μόνο για τον "Εφιάλτη".Το ίδιο έγινε και με τις περίπου 80.000 αγωγές κατά της Γερμανίας που είχαν υποβληθεί από πολίτες σε όλα τα Πρωτοδικεία της Ελλάδας. ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΗΚΑΝ! Μπήκαν "στο αρχείο", χωρίς να φτάσει σχεδόν καμία στο ακροατήριο!
Ένα τεράστιο "αναχρονιστικό", πόσο καλός είναι ο "αναχρονισμός σε μια τέτοια περίπτωση (!) ΚΙΝΗΜΑ που έφερε τις πλατιές μάζες αντιμέτωπες με τη μνήμη για τον ρόλο του Γερμανικού ιμπεριαλισμού απέναντι στην Ελλάδα "θάφτηκε εν τη γενέση του".
Μπροστά σε αυτό το Κίνημα ξεσκεπάστηκε η ξενοδουλεία της Ελληνικής άρχουσας τάξης. Ξεσκεπάστηκαν οι δήθεν "ισότιμες σχέσεις" ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης!
Τώρα ζητά η Γερμανία αποζημιώσεις (!) και "επιστροφή" για τους Γερμανούς ομογενείς (VOLKSDEUTSCHE) που εκδιώχθηκαν από τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, ακριβώς επειδή συνεργάσθηκαν με τις Γερμανικές δυνάμεις κατοχής κατά την διάρκεια του Β΄Π.Π.
Σύμφωνα με τις νέες οδηγίες του Γερμανικού Υπέξ δεν υπάρχουν "Νικητές και Ηττημένοι"… "Όλοι οι πόλεμοι είναι κακοί…". Και γι΄αυτό την 8-9η Μαϊου δεν πρέπει να γιορτάζουμε την Νίκη των λαών επί του Γερμανικού ιμπεριαλισμού-μιλιταρισμού, ΑΛΛΑ…"την επέτειο ίδρυσης της "Ε.Ο.Κ.-Ευρωπαϊκής Ένωσης" με μουσική υπόκρουση τον "Ύμνο της Χαράς" του Λ.Φ. Μπετόβεν!
ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΟΝΕΙΔΟΣ - Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΞΕΦΤΙΛΑ...
Έλληνες ΠΡΟΔΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ "ΕΛΛΗΝΙΚΗ" -"ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ" (ΔΕΣ ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ " ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ"...) και Ιταλοί επιζώντες από την Ναζιστική θηριωδία προσέφυγαν ΣΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ για την κατάσχεση γερμανικών ακινήτων στην περιοχή του Κόμο.
Μόλις στις αρχές Ιουνίου το Ιταλικό Ανώτατο Δικαστήριο
(αντίστοιχο του Ελληνικου΄Άρειου Πάγου) ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΤΟΥΣ ΣΤΑ ΙΤΑΛΙΚΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΕΝΣΤΑΣΗ ΓΙΑ "ΕΤΕΡΟΔΙΚΙΑ" (ΔΙΑΒΑΖΕ ΑΤΙΜΩΡΗΣΙΑ). Τα Γερμανικά Μ.Μ.Ε. οργιάζουν και απειλούν!
http://www.spiegel.de/politik/ausland/0,1518,558185,00.html
http://www.sueddeutsche.de/deutschland/artikel/229/178684/?page=16#readcomment
Ναί, η Ιταλία έχει Μπερλουσκόνι...Η Ιταλική δικαιοσύνη είναι αστική... Αλλά δεν έχει Κ. Σημίτη, ούτε Στ. Ματθία, ούτε Γ. Παπανδρέου και Κ. Καραμανλή...
Ο τελευταίος μάλιστα, με τη βαριά πολιτική κληρονομιά από τον θείο του, πουλά και ξεπουλά ΟΤΕ και ΔΕΗ στις "Πανγερμανικές" Deutsche Telekom και RWE, και δεν τολμά να πει στη Γερμανία ότι όποιος θέλει δουλειές και επενδύσεις στην Ελλάδα πρέπει πρώτα να πληρώσει αυτά που χρωστάει!
Όπως έκαναν οι ΗΠΑ, το 1999, για να εγκρίνουν την Κοινοπραξία της Αμερικανικής Crysler, με την Γερμανική Daimler-Benz, ΥΠΟΧΡΕΩΣΑΝ -ΣΑΝ ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ - ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ ΝΑ ΚΑΤΑΒΑΛΕΙ Σ Υ Μ Π Λ Η Ρ Ω Μ Α Τ Ι Κ Ε Σ ΑΠΟΖΗΜΙΩΣΕΙΣ στους Εβραίους της Αμερικής που είχαν επιζήσει από τα Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης!
Το ίδιο και το ΠΑΣΟΚ το 1999, αντί να πει στην "Hochtief", να πληρώσει η Γερμανική κυβέρνηση την κατασκευή του "El Venizelos", από αυτά που χρωστάει στον Ελληνικό λαό, της έδωσε και το Managment ξεπουλώντας και τα συμφέροντα "Ολυμπιακής" ("Τεχνική Βάση" κ.λ.π.).
Διευθύνων Σύμβουλος στην "Hochtief", λέγεται πως είναι ο γιος του Γερμανού αρχιστρατήγου στον Β΄Π.Π. που κρεμάστηκε to 1946 στις φυλακές του Landahut με απόφαση του Διεθνούς Συμμαχικού Στρατοδικείου της Νυρεμβέργης ("Von Kaitel").
Ψιλά γράμματα αυτά για τους Έλληνες Κομπραδόρους...
Το "Σπήγκελ" γράφει τελευταία πως η Γερμανική κυβέρνηση σκέπτεται να προσφύγει "για αυτή την αδικία" της Ιταλικής δικαιοσύνης στο ΔΙΕΘΝΕΣ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΧΑΓΗΣ! Ποιος(;), η Γερμανία!
Αυτό που θα έπρεπε να κάνει δηλαδή η Ελλάδα, σαν κράτος να προσφύγει στη ΧΑΓΗ για την άρνηση της Γερμανίας να καταβάλει Επανορθώσεις-Αποζημιώσεις, και κάθε χώρα που είχε υποστεί την Ναζιστική λεηλασία, για να καταγγείλουν την καταρράκωση του Διεθνούς Δικαίου από την Γερμανία, η οποία αρνήθηκε να ονομασθεί, ΟΠΩΣ ΕΠΡΕΠΕ, η Συνθήκη Γερμανικής Ενοποίησης (Των 4ων "συμμαχικών" δυνάμεων + 2 Γερμανιών, 1990,) σε "ΣΥΝΘΗΚΗ ΕΙΡΗΝΗΣ", και όχι απλά, όπως έγινε, σε " Συνθήκη Διακανονισμού των Ζητημάτων που Αφορούν τη Γερμανία"...
Οι Γερμανοί γνώριζαν πως εάν ονομαζότανε " Συνθήκη Ειρήνης", τότε, σύμφωνα με τις αρχές του "Διεθνούς Δικαίου", θα έπρεπε να προβλέπεται και η καταβολή "Πολεμικών Αποζημιώσεων" προς όλες τις χώρες που είχε υπό την κατοχή του το Γ΄Ράϊχ...
Πάντα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο η σημερινή Γερμανία είναι ο " νόμιμος" (και ΑΞΙΟΣ θα πρόσθετα εγώ) "κληρονόμος" του Γ' Ράιχ με όλα τα δικαιώματα ΚΑΙ ΤΙΣ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΠΟΡΡΕΟΥΝ ΕΞ΄ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΓΕΓΟΝΟΤΟΣ!
Το "δώρο" αυτό τους το έκαναν οι "σύμμαχοι μας" στον Αντιφασιστικό πόλεμο ΚΑΙ Η "ΣΟΒΙΕΤΙΚΗ" ΕΝΩΣΗ του Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, εξασφαλίζοντας βέβαια άλλα οικονομικά – πολιτικά ανταλλάγματα σε βάρος κυρίως των λαών των Βαλκανίων που δεν είχαν αποζημιωθεί – δικαιωθεί.
IM MEMORIAM ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΣΤΑΜΟΥΛΗ
Υ.Γ.
Πριν ένα χρόνο, ένα μεσημέρι στις αρχές Δεκέμβρη του 2007, πέρναγα μέσα σ΄ένα το αυτοκίνητο με την γυναίκα μου, τυχαία από το Κολωνάκι. Έξω από την Εκκλησία του Άγίου Διονυσίου είδα παρατεταγμένα πολλά στεφάνια. "Κάποιος μεγάλος" της είπα θα πέθανε. Ναι, μου απάντησε άραγε ποιος να είναι;
Την άλλη μέρα διάβασα στο διαδύκτιο πως "χθες έγινε η κηδεία του γνωστού δικηγόρου Γιάννη Σταμούλη...". Έμεινα άφωνος. Δεν πρόλαβα να αποχαιρετήσω έναν πράγματι ΑΞΙΟ Έλληνα ΠΟΛΙΤΗ. 'Έναν άξιο επιστήμονα - νομικό που έσωσε την αξιοπρέπεια ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΝΗΜΕΣ των αδικαίωτων αγωνιζομένων Ελλήνων.
Σαν Νομάρχης Βοιωτίας και δικηγόρος κινητοποίησε του κατοίκους του Δίστομου για την υποβολή αγωγών διεκδίκησης αποζημιώσεων και κέρδισε ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΔΙΚΗ στο Πρωτοδικείο Λιβαδειάς με τα δυνατά επιστημονικά του επιχειρήματα! ΓΕΓΟΝΌΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ (!) "ΝΟΜΙΚΟ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ".
Στην συνέχεια προώθησε τις ΔΙΚΑΙΕΣ ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ στα Γερμανικά ιδρύματα και υπεράσπισε στον Άρειο Πάγο την αρχή ότι δεν διαθέτει η Γερμανία δικαίωμα "Ετεροδικίας". Τεκμηρίωσε επιστημονικά, αναζήτησε όλες τις σχετικές αποφάσεις του "Διεθνούς Δικαίου" και κυρίως ΕΡΜΗΝΕΥΣΕ σωστά.
Δεν μπόρεσε βέβαια να αποτρέψει τις μεθοδεύσεις Κ. Σημίτη -Στ. Ματθία και τις αποφάσεις της πάντα " ανεξάρτητης" " δικαιοσύνης". Ταξίδεψε σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Δυτικής Ευρώπης για να μιλήσει για το Ολοκαύτωμα των Ελλήνων κατά τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής. Μίλησε σε επιστημονικά συνέδρια Γερμανών αντιφασιστών.
Όμως προδόθηκε προσωπικά και πολιτικά, σχεδόν εκδικητικά, προφανώς προς ικανοποίηση και της Γερμανίας. Στις επόμενες Νομαρχιακές εκλογές (1999) το Σημιτικό πολιτικό κατεστημένο φρόντισε να μην εκλεγεί Νομάρχης Βοιωτίας! Αυτή είναι η Ελλάδα. Τα ίδια δεν έπαθε ο Κολοκοτρώνης και ο Μακρυγιάννης;;; Κλέφτες, ληστές και απατεώνες δεν τους έβγαλαν;;; Αυτό μας έλειπε να υπάρχει στην κεντρική πολιτική σκηνή της Ελλάδας ένας "εχθρός", "αντιγερμανός"!
Όμως ο αείμνηστος Γιάννης Σταμούλης προδόθηκε και ΠΟΛΙΤΙΚΑ, με πισώπλατα "Αριστερά" κτυπήματα.
Δεν είναι λίγες οι δηλώσεις κάποιων "Αριστερών", που δεν αναφέρω ονομαστικά για να μην βλάψω την "κοινή υπόθεση" σε ένα δίκαιο αίτημα, οι οποίοι δήλωναν πως :
"οι "Αριστεροί"και "Δημοκράτες" δεν χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους των Ναζιστών (!) - ΔΕΝ ΚΑΤΑΣΧΟΥΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΙΑΛΥΟΥΝ "ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ" ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΙΝΣΤΙΤΟΥΤΟ ΓΚΑΙΤΕ..."
Τώρα το γεγονός ότι ΟΛΑ τα γερμανικά αριστερά κόμματα και κινήσεις καταγγέλλουν σχεδόν καθημερινά στα έντυπα τους τη δράση των Γερμανικών κρατικών και κομματικών ιδρυμάτων (Γκαίτε, Φρίντριχ - Έμπερτ, Νάουμαν, Αντενάουερ, Σάιντλ κ.α.) σαν προσπάθεια πολιτικής, οικονομικής ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ παρέμβασης στις χώρες του τρίτου κόσμου, όπως ΚΑΙ ΑΝΑΜΕΙΞΗΣ ΣΤΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΑΛΛΩΝ ΧΩΡΩΝ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ, δεν παίζει και μεγάλο ρόλο για ορισμένους "αριστερούς" Έλληνες "aestet" που παλεύουν για τη "συμφιλίωση", τη "λήθη", την "αγάπη" και το ξεπέρασμα των "προκαταλήψεων".
[FLASHBACK…
Το 1988, ο τότε διευθυντής της ΕΡΤ απαγόρευσε την προβολή ενός ντοκιμαντέρ της πρώην Ανατολικής Γερμανίας για την υπονομευτική δράση των Ινστιτούτων Γκαίτε στην Αφρική…]
Η παρέμβαση μου αυτή αφιερώνεται στη μνήμη του ακούραστου, συνεπή ριζοσπάστη δημοκράτη Γιάννη Σταμούλη, με τον οποίο είχα, στο θέμα αυτό, μια καλή σχέση συνεργασίας και αλληλοσεβασμού, αλλά ΚΑΙ στον Αργύρη Σφουντούρη ("ΕΝΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΡΓΥΡΗ"), ένα από τα ορφανά παιδιά που επέζησαν της σφαγής του Διστόμου, μεγάλωσε στη συνέχεια στο ορφανοτροφείο Pestallozi της Ελβετίας, για να ακούσει - διαβάσει στην Τρίτη του ηλικία, πριν λίγα χρόνια, σε μια επίσημη επιστολή της Γερμανικής κυβέρνησης ότι :
"Συγγνώμη, κύριε Σφουντούρη, δεν δικαιούστε αποζημίωση για τα θλιβερά γεγονότα που συνέβησαν στον Β΄Π.Π., διότι η δράση των Γερμανικών στρατευμάτων στο χωριό σας, αποτελούσαν… "νόμιμα στρατιωτικά αντίποινα" για τη δράση ανταρτών..."
Εάν δινόντουσαν από την Γερμανία τέτοιες απαντήσεις, για τα Ναζιστικά "αντίποινα" και για το "δικαίωμα αποζημίωσης", σε πολίτες ή στις κυβερνήσεις του Ισραήλ, των ΗΠΑ, της Αγγλίας και της Ρωσίας, να είσθε βέβαιοι πως θα είχαμε μέχρι και διακοπή των διπλωματικών σχέσεων και προσωρινή "ανάκληση πρεσβευτών". Αλλά οι Γερμανοί γνωρίζουν. Στο Ελληνικό κράτος και τους πολίτες του δίνουν αυτές τις απαντήσεις…
Δεν υπάρχει πρόβλημα. "Ελέγχεται η κατάσταση".
Όμως έχουμε και μια ωραία δικαιολογία για την ένοχη συνείδηση μας :
Οι Έλληνες είμαστε γνωστοί για την ανωτερότητα και τη "μεγαλοψυχία μας", όπως και για την "λεβαντίνικη" (“LEVANTE”) ΕΜΠΟΡΙΚΗ ψυχή μας!
Και αυτό το γνωρίζουν οι Γερμανοί!
ΑΜΕΣΟ ΑΙΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗ ΝΑ ΖΗΤΗΣΕΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΑ – ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΗΜΑΤΟΣ (1995) ΤΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ Α.ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ – Κ.ΠΑΠΟΥΛΙΑ (ΤΟΤΕ ΥΠΕΞ-ΣΗΜΕΡΑ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ) ΤΗΝ ΕΝΑΡΞΗ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΒΟΛΗ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΟΦΕΙΛΩΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
ΟΠΟΙΟ ΜΕΓΑΛΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΕΡΓΟ ΘΕΛΗΣΟΥΝ ΣΤΟ ΜΕΛΛΟΝ ΝΑ ΑΝΑΛΑΒΟΥΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ – ΝΑ ΠΛΗΡΩΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ –ΣΑΝ "ΠΡΟΚΑΤΑΒΟΛΗ" ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΏΝ ΕΠΑΝΟΡΘΩΣΕΩΝ
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΓΙΑ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΔΙΚΑΣΤΗΚΕ – ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΗΚΕ – ΠΑΡΑ ΤΗΝ ΥΠΟΣΧΕΣΗ ΤΗΣ - ΚΑΝΕΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ 800 ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ ΠΟΛΕΜΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΝΤΟΠΙΣΕΙ ΤΟ "ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ ΠΟΛΕΜΟΥ"
ΕΠΙΣΗΜΗ ΣΥΓΝΩΜΗ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΟΣΒΛΗΤΙΚΑ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΛΑΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ ΤΗΣ "ΓΕΡΜΑΝΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ" ΟΤΙ ΟΙ ΣΦΑΓΕΣ ΑΜΑΧΩΝ ΚΑΙ ΟΙ ΛΕΗΛΑΣΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΕΙΑ "ΑΝΤΙΠΟΙΝΩΝ" ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΣΑΝ "ΝΟΜΙΜΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΝΤΙΠΟΙΝΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΡΑΣΗ ΑΝΤΑΡΤΩΝ"
ΓΙΑ ΛΟΓΟΥΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ – ΑΜΕΣΗ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ (1959) ΜΕ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΣΤΑΜΑΤΑ Η ΔΙΩΞΗ ΚΑΙ Η ΕΚΔΙΚΑΣΗ ΓΕΡΜΑΝΩΝ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΩΝ –ΟΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΒΡΕΘΟΥΝ ΚΑΙ ΕΝΤΟΠΙΣΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.
Δεν πρόκειται για θέμα "εκδίκησης". Ούτε ενδιαφέρει ποιος ζει ακόμα, ή αν ζει ακόμα σε τι ηλικία θα βρίσκεται σήμερα, ούτε ενδιαφέρει να εκτίσει κάποιους από αυτούς "ποινή φυλάκισης". Πρόκειται για κάτι πιο σοβαρό. Την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας. Είναι επίσης ζήτημα παιδείας για τον Ελληνικό και Γερμανικό λαό.
ΣΧΕΤΙΚΗ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΠΕΤΕΙΟ ΣΦΑΓΗΣ ΣΤΟ "ΔΙΣΤΟΜΟ" (10 Ιουνίου 1944) : http://athens.indymedia.org/front.php3?lang=el&article_id=879866
Κυριακή 15 Ιουνίου 2008
Η Ινδία στο δρόμο της επανάστασης
Βάφεται κόκκινη
Του ΝΙΚΟΛΑ ΖΗΡΓΑΝΟΥ
Δυο δεκαετίες μετά την κατάρρευση του αποτυχημένου σοσιαλιστικού πειράματος οι κόκκινοι ξανάρχονται στο προσκήνιο, εκεί που χτυπάει η καρδιά του αναδυόμενου νέου κόσμου, στην Ασία. Η επικράτηση των μαοϊκών ανταρτών στο Νεπάλ είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου, καθώς η ιδεολογία του «Μεγάλου Τιμονιέρη» εξαπλώνεται στην αχανή γειτονική Ινδία με απρόβλεπτες συνέπειες για τη δεύτερη πολυπληθέστερη χώρα του πλανήτη.
 |
Οι αντάρτες αυτοαποκαλούνται «Ναξαλίτες», από το όνομα ενός χωριού της Δ. Βεγγάλης όπου το 1967 ακτήμονες αγρότες εξεγέρθηκαν κατά των φεουδαρχών. Η εξέγερση κατεστάλη βίαια αλλά ο σπόρος της μεταρρύθμισης «έπιασε».
Μέσα σε δέκα χρόνια οι Ναξαλίτες κέρδισαν τις τοπικές εκλογές στη Δυτική Βεγγάλη και από τότε μέχρι σήμερα παραμένουν η κυρίαρχη πολιτική δύναμη. Στις τοπικές εκλογές της 20ής Μαΐου επιβεβαίωσαν την κυριαρχία τους και τα τελευταία χρόνια επέκτειναν την επηρροή τους σε 16 από τα 28 κρατίδια της Ινδίας, σε μια ζώνη που εκτείνεται από τα Ιμαλάια και το Νεπάλ έως την Αραβική Θάλασσα.
Ο «κόκκινος» διάδρομος
Ηδη τα διεθνή ΜΜΕ αποκαλούν την περιοχή δράσης των μαοϊκών ανταρτών «κόκκινο διάδρομο» και εκτιμούν ότι οι αντάρτες διαθέτουν 40.000 ένοπλους και 100.000 εφεδρικούς που εφορμούν από τις ζούγκλες κατά κυβερνητικών στόχων.
Τα τελευταία πέντε χρόνια σκοτώθηκαν πάνω από 7.000 άνθρωποι σε ένοπλες συγκρούσεις με τους Ναξαλίτες, τους οποίους έκθεση των ινδικών αρχών ασφαλείας χαρακτηρίζει ως τον μεγαλύτερο κίνδυνο για την εσωτερική ασφάλεια της χώρας.
Η απόρρητη έκθεση που παραδόθηκε στον πρωθυπουργό και αποκαλύφθηκε από τους «Τάιμς» του Λονδίνου υπογραμμίζει ότι η κυβέρνηση πρέπει να αρχίσει πολιτικό διάλογο με τους Ναξαλίτες και να κάνει γενναίες μεταρρυθμίσεις στον αγροτικό τομέα και επενδύσεις στην ύπαιθρο.
Η ραγδαία άνοδος της επιρροής των μαοϊκών είναι παράλληλη με την ξέφρενη ανάπτυξη της χώρας. Μια ανάπτυξη που παράγει τεράστιες ανισότητες και αφορά τα μεσαία στρώματα των πόλεων.
Σύγχρονοι δουλοπάροικοι
Ομως, η καρδιά της Ινδίας, τα εκατοντάδες εκατομμύρια των πάμφτωχων αγροτών που ζουν σε συνθήκες δουλοπάροικων, βλέπουν τους φεουδάρχες να πλουτίζουν ενώ οι ίδιοι ζουν με λιγότερο από ένα δολάριο την ημέρα.
Χρεωμένοι και υπό το βάρος δρακόντειων νόμων οι πένητες Ινδοί αναζητούν τον δικό τους Σόλωνα που θα τους απαλλάξει από τον μεσαίωνα και θα τους δώσει ελπίδα για μια αξιοπρεπή ζωή. Η πρόσφατη επισιτιστική κρίση και οι αλματώδεις αυξήσεις στα τρόφιμα δίνουν νέα όπλα στην ιδεολογική φαρέτρα των ανταρτών.
Ηδη οι Ναξαλίτες έχουν «απελευθερώσει» τεράστιες περιοχές στη δυτική και την κεντρική Ινδία, έχουν επιβάλει λαϊκά δικαστήρια και πραγματοποιούν συχνές επιθέσεις κατά φεουδαρχών και αστυνομικών σταθμών. Σε πολλές περιοχές απολλοτριώνουν τη σοδειά που κατάσχεσαν οι προύχοντες έναντι χρεών και την αποδίδουν πίσω στους αγρότες.
Η κυβέρνηση αντιμετωπίζει με δέος την κόκκινη απειλή. Την αντιμετωπίζει, όμως, όχι ως κοινωνικό και πολιτικό φαινόμενο, αλλά ως πρόβλημα «εσωτερικής ασφάλειας».
Από την πλευρά τους, οι αντάρτες έχουν καθαρούς στόχους, που συνοψίζονται στην εξάλειψη της φεουδαρχίας, την αγροτική μεταρρύθμιση, την αναδιανομή γης στους ακτήμονες, την απαλλαγή των μη προνομιούχων από τα χρέη αλλά και τον αγώνα κατά της παγκοσμιοποίησης και της άνισης αναδιανομής του πλούτου.
ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 15/06/2008
Σάββατο 14 Ιουνίου 2008
Μάχη για τη γη στη Γουατεμάλα
La Florida - Μια ιστορία μεταξύ καφέων και ονείρων που συναντά την πραγματικότητα στη Γουατεμάλα
Η ιστορία του κοινωνικοποιημένου αγροκτήματος La Florida ξεκινά ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80. Η Γουατεμάλα βρίσκεται εν μέσω ενός σκληρού εμφυλίου πολέμου και η κατάσταση για τους μικρούς αγρότες χαρακτηρίζεται από καταπίεση και αντιξοότητες. Οι εργασιακές σχέσεις στις μεγάλες ιδιωτικές φυτείες καφέ είναι σκληρές με χαμηλούς ή συνήθως ανύπαρκτους μισθούς. Οι εργάτες που προσπαθούν να οργανωθούν μπαίνουν στη μαύρη λίστα και κατηγορούνται για συνεργασία με ομάδες ανταρτών, ένα θανάσιμο αδίκημα για την εποχή αυτή.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες όμως ξεπηδά η οργάνωση εργατών γης SCIDECO (Ένωση για την Ανάπτυξη της Κολόμπας), η πρώτη προσπάθεια να συσπειρώσει τους μικρούς αγρότες σε συλλογικό αγώνα για κοινωνικοποίηση της γης. Δεν είναι καθόλου εύκολη αυτή η αποστολή που έχει αναλάβει η οργάνωση και τα χρόνια περνούν χωρίς η δουλειά να αποδίδει καρπούς. Η ειρηνευτική συμφωνία έληξε το 1996 με ωραίες υποσχέσεις για εστίαση σε ανθρώπινα δικαιώματα και την κατάσταση του ντόπιου πληθυσμού αλλά λίγα από τα λόγια αυτά έγιναν πράξη. Η SCIDECO θεωρεί ότι είναι αναγκαίες περισσότερο δραστικές μέθοδοι ώστε να δημιουργηθεί πολιτικό κίνημα.
Το αντικείμενο της νέας στρατηγικής της οργάνωσης γίνεται το αγρόκτημα La Florida, μια φυτεία καφέ που, ύστερα από την κρίση του καφέ που γονάτισε τους ιδιοκτήτες του, δόθηκε στην τράπεζα και έμεινε αχρησιμοποίητο για εφτά χρόνια. Η SCIDECO πραγματοποιεί κατάληψη του αγροκτήματος και είκοσι οικογένειες εγκαθίστανται σε αυτό.
Αυτή την εποχή η οργάνωση δυναμώνει με νέα μέλη. Αυτά προέρχονται από μια περιοχή στη γειτονική περιφέρεια του San Marcos όπου οι εργασιακές σχέσεις έχουν χειροτερέψει ακόμα περισσότερο λόγω του εντεινόμενου κινδύνου κατολισθήσεων. Με μια αύξηση στον αριθμό των μελών του, η SCIDECO ελπίζει ότι θα μπορούσε να βελτιώσει την θέση του στις διαπραγματεύσεις για τη γη. Μια συνεργασία ξεκινά με σκοπό να ευνοηθούν και οι δύο πλευρές. Την εποχή που η διαμάχη για τη αγορά εξελίσσεται, οι οικογένειες από το San Marcos συνεχίζουν να υποστηρίζουν τους καταληψίες, που ζουν κάτω από δύσκολες συνθήκες, με φαγητό και επιπλέον εργασία.
Ύστερα από δυο γεμάτα χρόνια αγώνα στο αγρόκτημα και διαρκείς γύρους στα τραπέζια των διαπραγματεύσεων η SCIDECO πέτυχε τελικά λίγα πράγματα μέσω μια συμφωνίας με την κυβέρνηση και την τράπεζα που έχει το La Florida στην ιδιοκτησία της. Τον Απρίλιο του 2005 η SCIDECO αγοράζει το La Florida με τη βοήθεια ενός κρατικού δανείου 6 εκατομμυρίων κορόνων (660 χιλιάδες ευρώ), ένα σημαντικό ποσό για μια αγροτική ένωση στη Γουατεμάλα. Η κυβέρνηση εκφράζει την υποστήριξή της για το σχέδιο, υπόσχεται μέτρα για να βελτιώσει τη δημόσια υγεία και τις δυνατότητες εκπαίδευσης για τους νέους ιδιοκτήτες της γης. Ο Virgilio Pérez, ηγέτης της SCIDECO, υπογραμμίζει ότι η αγορά δεν είναι ο τελικός σκοπός παρά μάλλον το εναρκτήριο λάκτισμα στο δρόμο της ανάπτυξης. Τώρα είναι που ξεκινά.
Το La Florida γίνεται σύντομα τόπος προορισμού και οι άποικοι φτάνουν γρήγορα τις ενενήντα οικογένειες. Σε κάθε μία από αυτές παραχωρείται μισό εκτάριο γης για ιδία χρήση, γη που πολλοί αφιερώνουν στην καλλιέργεια καλαμποκιού, φασολιών καθώς και στην εγκατάσταση μεμονωμένων μπανανιών και άλλα οπωροφόρων δέντρων. Το μεγαλύτερο μέρος της γης λειτουργεί όμως υπό συλλογική εργασία∙ εκεί ο οργανικός καφές θα αποτελέσει τη βασικότερη σοδειά και πηγή εισοδήματος.
Η φυτεία εκκαθαρίζεται με σκοπό την καλλιέργεια παλιών και νέων φυτών, αποφασίζεται το συλλογικό ωράριο υπό το οποίο κάθε μέλος οφείλει να εργαστεί. Η αισιοδοξία είναι μεγάλη. «Το ιστορικό αυτό συμβάν δείχνει ότι θα λύσουμε τα προβλήματα στη Γουατεμάλα μέσω ενός ξεκάθαρου και σαφή διαλόγου» λέει ο Juan Tuyuc, αντιπρόσωπος του αγροτικού συνασπισμού Plataforma Agraria.
Τώρα όμως, δύο χρόνια μετά την αγορά, η μελωδία έχει αποκτήσει ένα βαρύ τόνο. Φαίνεται ότι μια δυσοίωνη διαμάχη έχει φουντώσει όπου μια μεγάλη ομάδα, πρώην μέλη από το San Marcos, αποχώρησαν από τη SCIDECO για να σχηματίσουν μια ξεχωριστή οργάνωση, την ACAFLOR (Ένωση Comunitaria Agraria La Florida). Το μεγαλύτερο εμπόδιο είναι η κατανομή της γης μεταξύ των οικογενειών-μελών. Ενώ τα μέλη της SCIDECO θέλουν να τη διοικήσουν συλλογικά, η ACAFLOR θέλει να την κατανείμει ατομικά στα μέλη.
«Όταν αγοράσαμε τη γη υπήρχε συμφωνία ότι θα καλλιεργούνταν συλλογικά μέσω της SCIDECO αλλά η άλλη ομάδα το αρνήθηκε» λέει η Rosaura Perez από τη SCIDECO. «Έχουμε λοιπόν, ένα δάνειο που πρέπει να πληρώσουμε αλλά δεν θέλουν πια να το παραδεχτούν. Αρνούνται να συνεργαστούν και μας δημιουργούν μεγάλα προβλήματα. Σε εμάς που αγωνιστήκαμε τόσο σκληρά για αυτήν εδώ τη γη». Περιγράφει πώς η ACAFLOR έχει ιδιοποιηθεί ένα μεγάλο μέρος της φυτείας καφέ της κοινότητας και ακόμα έχει χρησιμοποιήσει μεθόδους καταστολής στην περιοχή. «Αυτό μας καθυστερεί πολλά χρόνια μέχρι να καταφέρουμε να πραγματοποιήσουμε οικολογική καλλιέργεια ξανά», αναστενάζει.
Ο Faustino Pérez από την ACAFLOR ωστόσο, βλέπει τα πράγματα από άλλη σκοπιά. «Μας προσκάλεσαν στο La Frorida», μου εξηγεί. «Προκειμένου η κυβέρνηση να πραγματοποιήσει την αγορά απαιτούνταν 231 οικογένειες στην οργάνωση και αυτό ήταν μακράν περισσότερο από τον αριθμό μελών που η SCIDECO μπορούσε να εξασφαλίσει. Εμείς στο San Marcos βρισκόμασταν σε κατάσταση ανάγκης και είδαμε το La Florida σαν ελπιδοφόρο διέξοδο. Προσχωρήσαμε στην οργάνωση και συνεισφέραμε στη στήριξη των οικογενειών που κατοικούσαν εδώ στην κατειλημμένη γη».
Γιατί όμως τώρα αυτή η ασυμφωνία; Τα έγγραφα της αγοράς επισημαίνουν σαφώς ότι το La Florida ανήκει στη SCIDECO και όχι σε μεμονωμένα μέλη. Η οργάνωση έχει ακόμα ένα χρέος ως αποτέλεσμα της αγοράς.
«Έχουμε επίγνωση αυτής της κατάστασης καθώς και ότι έχουμε ένα χρέος να πληρώσουμε», λέει ο Faustino. «Γι’ αυτό έχουμε προτείνει να μοιραστεί η γη μεταξύ της ACAFLOR και της SCIDECO ώστε να μπορούμε να την καλλιεργήσουμε με τον τρόπο που μας βολεύει καλύτερα. Όσο εργαζόμασταν για την κολεκτίβα είχαμε μικρές δυνατότητες να καλλιεργήσουμε τη γη για ιδίαν χρήση. Δεν είχαμε κανένα δικό μας εισόδημα, καθόλου πόρους για να αγοράσουμε φαγητό και πολλοί αρρώστησαν. Προσπαθήσαμε να προωθήσουμε μια πρόταση όπου η εργασία θα συντελούνταν περισσότερο ατομικά και λιγότερο για την κολεκτίβα αλλά η SCIDECO δεν δέχτηκε. Όταν αργότερα ανακαλύψαμε ότι μόλις και μετά βίας υπήρχαν κάποια λεφτά στο λογαριασμό του συνεταιρισμού, χάσαμε την υπομονή μας. Για τι πράγμα είχαμε τότε δουλέψει; Ήμασταν απλούστατα αναγκασμένοι να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, να ιδιοποιηθούμε ένα κομμάτι της φυτείας καφέ».
Η SCIDECO κατηγορείται για υπεξαίρεση χρημάτων και διακρίσεις εις βάρος ανθρώπων από το San Marcos, αλλά δείχνει από την πλευρά της τη συμφωνία στο συμβόλαιο αγοράς και τηρεί πιστά την κολεκτιβιστική ιδέα. Η διαμάχη παίρνει σύντομα διαστάσεις και κατά το τέλος του Ιουλίου 2006, περίπου ένα χρόνο μετά την αγορά, τα μέλη της που προέρχονταν από την κοινότητα του San Marcos εγκαταλείπουν τη διοίκηση του συνεταιρισμού και σχηματίζουν την ACAFLOR. Επιπλέον, λίγο αργότερα παίρνουν τα παιδιά τους από το κοινό σχολείο. Ένας κύκλος από διαπραγματεύσεις και λοιδορίες αρχίζει μεταξύ από των δύο ομάδων. Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη και τόσο απειλές όσο και βία εμφανίζονται στο προσκήνιο.
Το Υπουργείο Εσωτερικών της Γουατεμάλας πραγματοποιεί μια επίσκεψη στη La Florida το Δεκέμβριο του 2006 και διαπιστώνει ότι από τις 231 οικογένειες που σύμφωνα με τα έγγραφα αγοράς όφειλαν να βρίσκονται στο μέρος αυτό, δεν βρίσκονταν ούτε οι μισές. 26 οικογένειες υποστηρίζουν τη SCIDECO ενώ 61 οικογένειες είναι με την αντιπολίτευση. Δώδεκα οικογένειες ζουν στην περιοχή αλλά δεν βρίσκονται στην αρχική λίστα των ονομάτων, πέντε συμπαρατάσσονται με τη SCIDECO και εφτά με την ACAFLOR. Άρα λοιπόν, που αρχίζει πραγματικά το δίκαιο και το άδικο σε αυτό εδώ το κουβάρι;
Οι άνθρωποι στη La Florida έχουν ένα προνόμιο ότι έχουν γη στο όνομά τους αλλά μπορούν πράγματι να ισχυριστούν ότι την κατέχουν; Πρώτα και κύρια ελλοχεύει ένα μεγάλο τραπεζικό δάνειο στο παρασκήνιο. Πώς θα μπορούσε να αποπληρωθεί; Με τι έσοδα; Οι τιμές του καφέ είναι χαμηλές, η υποστήριξη από την πλευρά του κράτους ανεπαρκής. Οι υποσχέσεις που η κυβέρνηση έδωσε σχετικά με την αγορά γης δεν έχουν εκπληρωθεί, στην περιοχή δεν υπάρχει προσωπικό για παροχή υπηρεσιών υγείας και τα σχολεία συντηρούνται χωρίς κρατική βοήθεια.
Είναι λογικό να αναμένουμε ότι οι αγρότες στη La Florida, εκ των οποίων οι περισσότεροι ζουν κάτω από το όριο της φτώχιας, θα αρκεστούν με τη μικρή εν ίδει βοηθείας στήριξη που έχουν πάρει και τώρα έχουν αφεθεί στη μοίρα τους;
Η διαμάχη για τη γη δεν είναι κάτι που προέκυψε χτες στη Γουατεμάλα. Είναι μια άδικη διανομή που μετρά αιώνες στο χρόνο, μια δομική καταπίεση που δεν εξαφανίζεται με μια χειραψία ή με μια εμπορική συναλλαγή, η οποία το ίδιο εύκολα θα μπορούσε να είναι απλά ένα πυροτέχνημα δήθεν καλής θέλησης από την πλευρά της κυβέρνησης. Η κοινωνία γεννά το λαό και η La Florida δεν είναι μια όαση σε μια ασταθή και απελπισμένη Γουατεμάλα, είναι ένα λουλούδι που φυτρώνει σε μια φτωχή γη και με μικρά περιθώρια να επιζήσει και να εξαπλώσει τους σπόρους του.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
